VMA_ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ #1

5.2

ΝΤΕΙΜΟΝ

Δεν είχε ιδέα πού στα κομμάτια είχε μπλεχτεί και πολύ περισσότερο, μέχρι πού μπο­ρούσα να φτάσω προκειμένου να απλουστεύσει τη ζωή μου.

Σκοπός δεν ήταν να με συμπαθήσει η Μίλερ, ούτε να σπαταλήσω τον χρόνο μου εξηγώντας τους αριθμητικούς πίνακες του Άντερσεν. Όμως η έκφραση που πήρε όταν το βιβλίο προσγειώθηκε στα λα­σπόνερα, ήταν εξοργιστικά ενδιαφέρον. Γλυκιά, ξινή και κάπως αχόρταγη.

Η φωτογραφίες που είχαν φτάσει στα χέρια μου απεικόνιζαν στο ακέραιο την ομορφιά της, δεν έλεγαν τίποτα για τον χαρακτήρα της. Όσο προετοιμασμένος κι αν ήμουν για την άρνησή της να ενταχθεί στην Οικογένεια, άλλο τόσο ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμα μέχρι που δικαιώθηκα. Άρχισε σταδιακά να λιώ­νει, να καταστρέφει τον τοίχο που με κόπο προσπαθούσε να χτίσει, εύκολα κι απλά, και την τρέλα μου, δεν είχε συνειδητοποιήσει πως το σώμα της μιλούσε ακόμα κι δεν έβανε ίχνος χροιάς της φωνής της. Μισάνοιχτα χείλη, ακανόνιστη ανάσα, κόκκινα μάγουλα. Το ποντίκι είχε μπει στη φάκα. Ήταν θέμα χρόνου να αγγίξει το τυρί και να κλείσει η πόρτα πίσω του.

Είχαν περάσει τρεις μέρες από το τελευταίο δείγμα κοκαΐνης που είχε βρεθεί στο γραφείο μου. Στο μεταξύ, ενώ είχα αναποδιές με την υπόθεση λειτουργούσα άψογα. Ο Μαξ δεν έπρεπε να με έχει αμφισβητήσει. Ήμουν ικανός να χειριστώ πολλά θέματα ταυτόχρονα και δεν υπήρχε περίπτωση -ύστερα από τόσα χρόνια χωμένος στα σκατά- να αφήσω έναν Κωδικό να γίνει βάρος στη δουλειά μου. Θα έκανα ό,τι χρειαζόταν για να αποδείξω στον ιδρυτή πως επάξια είχα ορι­στεί αρχηγός της Οικογένειας. Ακόμα κι αν έπρεπε να παραβιάσω τον πιο σημαντικό κανόνα που είχα θέσει στα μέλη και να ρίξω τη Μίλερ στο κρεβάτι.

Η εισβολή μου στο δωμάτιο ήταν για να την προσεγγίσω. Να εμφανιστώ με την πετσέτα τυλιγμένη οριακά επάνω μου ήταν ρίσκο, αλλά κινήθηκα αυθόρμητα κι εντέ­λει κέρδισα πόντους. Η Εύα έπρεπε να γίνει μέλος, να την ελέγχουν οι κατώτεροι, να κοιμάμαι ήσυχος. Ο Κρίστοφερ Ντε Μίλερ είχε πολλούς εχθρούς ενώ η πρόσφατη συνερ­γασία του με τη Βι.Εμ.Έι., έκανε την κόρη του στόχο για εκδίκηση. Ίσως ήταν ο μεγαλύτερος καριόλης στον κόσμο, έμπορος ναρκωτικών που μπροστά στο χρήμα είχε προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο της γυναίκας του. Ίσως το ίδιο καριόλης ήταν και ο Μαξ που δεν τον ενδιέφερε η ζωή της -από την πλευρά μου δεν ήταν έτσι. Μου την είχε αναθέσει και θα την πίεζα μέχρι να συνεργαστεί. Ωστόσο έπρεπε να προσέχω. Παρ' ότι είχε πλάκα να την εκνευρίζω, πόσο μάλλον να τη βλέπω να λιώνει για πάρτη μου, δεν είχα περιθώρια για λάθη. Αν ήθελε να με πάρει στο στόμα της θα την άφηνα, αλλά θα ακολουθούσε τους κανόνες.

Σε γενικές γραμμές δεν είχα πρόβλημα με τις γυναίκες. Είτε συμφωνούσαν να γίνουν μέλη είτε να πέ­σουν στο κρεβάτι μου, ανάλογα τι ήθελα έθετα το ερώτημα και υπάκουαν. Δεν ξέρω τι στα κομμάτια έβλεπαν επάνω μου και έκαναν τα πάντα προκειμένου να με ικανοποιήσουν. Συνέβαινε και με βόλευε. Η Μίλερ δεν διέφερε, ήταν θηλυκό κι ενώ είχα θέσει ως κανόνα να μην μπλέκω σεξουαλικά με μέλη, τις τελευταίες ώρες είχε σκαλώσει στο κεφάλι μου να γίνει η εξαίρεση. Να της προσφέρω και τα δύο. Με βάση αυτό κι εφόσον ζοριζόταν με τον όρο Οικογένεια, έπαιξα διαφορε­τικά. Γδύθηκα στο δωμάτιό της και μετά το γρήγορο σοκ, αντέδρασε αναμενό­μενα. Σάρωσε σαν φωτοτυπικό μηχάνημα την εικόνα μου κι ένα πιστό αντίγραφο με ό,τι ήθελα να δει, αποθηκεύτηκε στη μνήμη της, σβήνοντας κάθε δεύτερη σκέψη. Είχα όποια ήθελα, όποτε το ήθελα, χωρίς κόπο. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Ήρεμες κινήσεις, απαλή χροιά, προσιτός και ενδιαφέρον.

«Σε ευχαριστώ, Ντέιμον» είπε όταν έκλεισα το τηλέφωνο. «Σπατάλησες το απόγευμά σου με ένα σωρό βαρετά θέματα».

Με ευχαριστούσε κιόλας;

Τα είχα πάει πολύ καλά, ο μαλάκας.

Γύρισα στην πλευρά της προσπαθώντας να κρύψω το γέλιο μου. Είχε αποσυντονιστεί τόσο ώστε αισθανόταν άσχημα που σπα­ταλούσε τον χρόνο μου. Ήμουν μέσα της και δεν το ήξερε. Πήρα το ταπεινό μου. «Βαρετά;» επανέλαβα με προσποιητή απορία και κάθισα ξανά δίπλα της απολαμ­βά­νοντας τον τρόπο που με κοιτούσε. Ήμουν νικητής ώσπου ανασήκωσε τους ώμους, η μπλούζα της κουνήθηκε και η σχισμή βάθυνε ανάμεσα στο στήθος της.

Σκατά, η φάση ήθελε προσοχή.

Με μια λάθος κίνηση θα πήγαινε στράφι η προσπάθεια.