VMA_ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ #1

3.2

ΕΥΑ

Το αμ­φιθέατρο ήταν γεμάτο μεταπτυχιακούς φοιτητές. Μπροστά από τον τεράστιο πίνακα ο καθηγητής Άντερσεν Φρέιμς μιλούσε στο κινητό. Μόλις με είδε κατέβασε τα γυαλιά μυωπίας χαμηλά στη μύτη του και κοίταξε επιδεικτικά το ρολόι του τοίχου.

«Το πρόβλημα λύθηκε» είπε στον συνομιλητή του.

Μου έκανε νόημα να περάσω. Ζήτησα «συγγνώμη» και κάθισα στην τρίτη όπου υπήρχε μια κενή θέση με τα φώτα όλων στραμμένα επάνω μου.

«Μην ανησυχείς, δεν έχει πει κάτι σημαντικό μέχρι τώρα» μου ψιθύρισε ο διπλανός μου.

Γυρνώντας, αναγνώρισα τον Άλεξ.

Ωραία, ακόμα και ο μπάρμαν της Κορύφωσης ήταν στην ώρα του.

Ο καθηγητής ξεκίνησε την παράδοση, οι ψίθυροι έσβησαν, σταμάτησα να είμαι στόχος.

Η υπόλοιπη μέρα κύλισε ήρεμα. Κάποιες ώρες αργότερα βρέθηκα πάλι πλάι στον Άλεξ για το τελευταίο μάθημα. Ολοκληρώνοντας μάζεψα τα πράγματά μου και σηκώθηκα.

«Δεν φανταζόμουν πως σπουδάζεις» είπα. Με κοίταξε ξαφνιασμένος και αμέσως κατάλαβα πως είχε ακουστεί άσχημα. Έπρεπε να το μπαλώσω. «Εννοώ, δεν φαινόσουν για φοιτητής το βράδυ του Σαββάτου».

«Όποιος δουλεύει στην Κορύφωση είναι τουλάχιστον πρωτο­ετής» ανέφερε με καμάρι δίνοντας βαρύτητα στην ονομασία του μαγα­ζιού λες και ήταν ο άξονας της γης.

Χαμογέλασα φιλικά και πέρασα την τσάντα στον ώμο μου. Ο Άλεξ άνηκε στον στόλο του Ντέιμον, μέχρι εκείνη τη στιγμή μου συμπεριφερόταν άψογα οπότε κρατήθηκα για να μην κρίνω το είδωλό του.

«Για τον Ντέιμον είναι νόμος κάθε γρανάζι της Οικογένειας να σπουδάζει και να έχει στόχους» συνέχισε.

«Όπως είναι νόμος να μην πίνετε εν ώρα εργασίας;»

«Φυσικά» είπε και περίμενε να βγω πρώτη στον διάδρομο. «Θα δίκαζες έχοντας πιει ένα καφάσι μπίρες, ή θα εγχείριζες έχοντας πάρει ναρκωτικά;» αναρωτήθηκε καθώς αρχίσαμε να περπατάμε.

Ο προβληματισμός του ήταν εύστοχος μόνο που στη προκειμένη είχε ως μέτρο σύγκρισης έναν συμμορίτη. Ήμουν σίγουρη πως ο Ντέιμον εκτός από ναρκωτικά έκανε πολύ χειρό­τερα πράγματα καθώς επίσης, απέκλεια να είχε υψηλά στά­νταρ για τους ανθρώπους γύρω του. Αν έκρινα από τον Κρίστοφερ, τον ενδιέφερε ο έλεγχος που κερδίζονταν πιο εύκολα από άτομα φορτωμένα με αδυναμίες.

«Η ιατρική είναι τελείως διαφορετικό πράγμα Άλεξ».

«Για τον Ντέιμον είναι ακριβώς το ίδιο και απορώ πώς δεν το έχεις καταλάβει» είπε σοβαρός και σταμάτησε αναγκάζοντάς με να κάνω το ίδιο. «Όταν γίνεις επίσημα μέλος της Οικογένειας θα ακολουθείς τους κανόνες. Δεν θα μπορείς να πίνεις όποτε θέλεις ή να βγαίνεις σε οποιοδήποτε μαγαζί της πόλης, τουλάχιστον αν δεν δώσεις αναφορά, Εύα».

«Αναφορά;» απόρησα.

«Στον Ντέιμον» είπε εντελώς φυσικά.

Είχα ακούσει αρκετές βλακείες από μια συζήτηση που ήταν χιλιόμετρα μακριά από την πραγματικότητα. Δεν είχα σκοπό να ενταχθώ σε τίποτα, πόσο μάλλον να γίνω ακό­λουθος ενός γελοίου συμμορίτη. Του ξεκαθάρισα τη θέση μου και προπορεύτηκα σπρώχνοντας τη γυάλινη πόρτα, ενώ εκείνος ακολούθησε ελέγχοντας για πολλοστή φορά το κινητό του. «Ο Ντέιμον έχει σκοπό να ανακοινώσει πως του ανήκεις και πως θα ανα­λάβεις το λογιστικό κομμάτι της Κορύφωσης» μου πέταξε.