Jinxed Series: Lost Lines

Chapter Twelve

Megara Cruz

SOMETHING WAS FISHY. Parang may mali. Limang araw na ang lumipas simula nang lumipat ako sa penthouse. Sa unang araw ko pa lang, pinalitan ni Calvin ang mga damit sa aparador ko pati na din ang mga sapatos.

Sabi ni Kuya Earl noong bata pa ako, Calvin didn't really mind accompanying me to shopping malls. He loved buying me clothes and shoes and bags. He showered me with material things because he wanted his wife to be genuinely happy. Yes, I was destined to be materialistic like a stereotypical rich wife.

Aside from making me happy as his wife, Calvin loved buying me stuff because... In the flipped side of the coin, I would go down on my knees, pulled down his pants to reward him with my magical tongue and throat. Tradition namin iyon.

Ewan ko kung sinabi ni Harriet sa kaniya ang dirty details ng buhay namin bilang mag-asawa. Puno ng malisya dito sa lupa, bawal sabihin ang bagay na 'yon sa mga bata.

Olympians were different, though. Sex wasn't an issue for us. Like I said, we only had one rule, and it was destiny.

Anong takot ko matapos makita ang mga bagong damit at sapatos? Tinawagan ko talaga siya. Tinadtad ko ng missed calls. Sinigawan ko siya sa telepono para iparating ang mensahe: walang magaganap na subuan!

Sana lahat ng babae, may vagina dentata. There was a folklore about a woman's vagina, having sharp teeth! Tapos kakagatin nila ang kamay, bibig, at penis na papasok kapag walang mental consent ng babae.

Subukan lang ni Calvin na gumapang sa bedsheet ng kama ko...

But I was getting ahead of myself, anyway.

Sinigawan ko siya. Simula noon, hindi na niya ako kinausap at pinansin sa tuwing magkikita kami sa elevator. Walang tawag mula sa kaniya. Walang doorbell. Walang pangungulit. Nabingi ako sa katahimikan.

Paano kung gusto lang talaga niya akong bilhan ng damit? Wala siyang hinihingi na kapalit. Ako pala itong terorista na bungangera. Inggrata.

Sinarado ko ang makina ng kotse at kinuha ang anim na grocery paper bags sa compartment.

Kulob ang amoy dito sa basement parking lot at sobrang dilim.

Ang bigat ng mga paper bags. Dumiretso na ako sa elevator.

Pinagpatuloy ko ang pag-iisip.

Bakit ako makokonsensiya? Wala naman akong sinabi na bilhan niya ako ng mga bagong damit. In fact, pwede ko siyang kasuhan sa mga pulis dahil ninakaw niya ang mga damit ko at pinalitan ng bago. Tama. Tama lang ang ginawa ko.

But there was this nagging feeling in my heart. I hated it when I hurt a person's feelings. Mukhang nasaktan ko si Calvin.

Lumabi ako habang naglalakad. May isang matangkad na lalaki na pumasok sa lobby ng basement at tumapat sa elevator.

Pipindutin ko sana ang button pero inunahan ako ng matangkad, maputi, payatot, mabango, at...hay...gwapito.

Ngumiti ako sa kaniya bilang pasasalamat.

Anong ginagawa niya dito sa condo? Kilala ko siya. Dadalawin niya siguro si Calvin. Team mates sila sa PBA. Limot ko ang pangalan. Kilala ko lang siya sa mukha.

Umatras ako para humarap sa elevator. Sa bigat ng mga dala ko, bumagsak ang tatlong paper bag.

"Shit! Ang itlog ko!" lumabi ako, "Pati ang saging! Lamog na."

Humagikgik ang basketbolista. Oo nga pala. Trigger word ang salitang itlog at saging sa mga green minded Filipinos.

Yumuko siya, kinuha ang cart ng eggs. Basag lahat. Walang natira. Tinapon niya sa basurahan.