Wonderwall

2.11| Old Town

"Hala olmadı mı?"

Son 5 dakikadır hareketli olan kırmızı çizgi testin sol köşesinde sabitlenmişti ve artık hareket etmiyordu.

"5 dakikayı geçti" Maya dokunmamaya özen göstererek teste bakıyordu. İkimiz için de aynı durum geçerliydi, sanki dokunsak veya yerinden bir cm olsun oynatsak sonucu yanıltacakmışız gibi geliyordu.

"Hala tek bir çizgi var"

Önümdeki yabancı olduğum bu maddeye anlam vermeye çalışıyordum. Belirli belirsiz ikinci bir çubuk çıkacakmış gibi duruyordu ama bir hareket olmamıştı

"Ne yani" duraksadım "Negatif mi?"

"Bekle El, sonucun çıkması uzun sürebiliyormuş. İnternette öyle yazıyor" Maya duvara yaslanmış bir vaziyette aynadan bana bakıyordu. Onunla göz göze geldiğim zaman bir saniyeliğine duraksadım

"Ne kadar uzun, tanrım kafayı yiyeceğim" Durduğum yerde dudağımı yolmaktan resmen kanatmıştım.

"Bekleyelim"

Orada öylece belki bir 5 dakika daha beklemiştik. Bana sorulursa o 5 dakika sanki bir asır gibi geçiyordu. Gözümü testin küçük göstergesinden bir saniye olsun ayıramıyordum bile.

Kalbimde pır pır eden bir şeyler vardı. Ama bu aşk hikayelerinde anlatıldığı gibi insana huzur veren cinsten bir şey değildi. Daha çok insanın nefesini daraltan, göğsünün göğüs kafesine dar geldiğini ve kemiklerinin ciğerlerine battığını hissettiren rahatsız edici bir histi.

"Olmadı mı hala?" Sanki 1 saattir bekliyormuşuz gibi hissediyordum

"Olmuş olması gerekiyor" Maya bana bakıyordu "Bence oldu"

"Yani" yutkundum "Yani, negatif?"

"Negatif" Maya'nın yüzünde gülümsemek istediğini belli eden bir ifade vardı. Ama tam anlamıyla gülümsemiyor, benim tepkimi görmek için dikkatle yüzümü inceliyordu.

Derin bir iç çektim "Emin miyiz?"

"Evet" başını olumlu anlamda salladı "Evet eminiz"

İstemsiz bir gülümseme ile Maya'nın boynuna sarıldım, tanrım şükürler olsun.

Kendimi öyle rahatlamış hissediyordum ki az önce göğüs kafesime sığmayan ve çıkmak için can atan ciğerlerim bir anda sönmüş ve yerlerinde son derece huzurlu bir hale bürünmüştü

"El" Maya hızla koluma vurdu "Saçma bir paranoyan yüzünden neredeyse kalp krizi geçirecektim. Teyze olmaya hazır değilim"

Söyledikleri üzerine kahkaha attım, aslında kahkaha attığım şey tam olarak söyledikleri değildi. Bu kahkahamın nedeni içimde aniden oluşan rahatlamaydı.

"Ne ben anne olmaya hazırım ne de bizimkiler torun sahibi olmaya" İçimden gelen kıkırdamayla salona doğru ilerledim. Babamın gerçekten de nasıl tepki vereceğini tahmin etmek mümkün değildi. Özellikle de Harry'den ne kadar nefret ettiğini düşündüğümüz zaman beni yalnızca Wiltshire'a geri almakla kalmaz muhtemelen dünyanın bir ucuna sürgüne falan gönderirdi.