Hate or love?

Chapter 25

Darien :

"Δε μπορεί να με κρατήσει εδώ για πάντα, μακριά της..."σκέφτηκα καθώς προσπαθούσα να φτάσω το ψαλίδι.

Το έφτασα και με το ζόρι κατάφερα να κόψω τα σχοινιά και να ελευθερωθώ.

Δεν ήθελα να μείνω σε εκείνο το μέρος ούτε ένα λεπτό παραπάνω γιαυτό και βγήκα έξω, όμως εκεί βρίσκονταν δύο από τους φίλους του Lucas... Ευτυχώς δεν με είδαν και κατάφερα να φύγω από εκεί τρέχοντας.

Σε λίγο θα έφτανα στο σπίτι μου, όταν άκουσα βήματα πίσω μου...Ήταν ο Lucas μαζί με τους φίλους του...Δεν μπόρεσα να τους αντιμετωπίσω, όσο και αν προσπάθησα...

Ήταν βράδυ, γιαυτό κάνεις δεν είδε τίποτα... Σε λίγα λεπτά βρέθηκα ξανά στο ίδιο δωμάτιο, δεμένος ακόμα πιο σφιχτά από πριν...

Greis :

Είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι μου, όταν άκουσα σιγανά βήματα πίσω από την πόρτα του δωματίου μου.

Η περιέργεια με έκανε να σηκωθώ  από το κρεβάτι μου και να βγω από το δωμάτιο μου...

Είδα τον Lucas να βγαίνει έξω...

《Τέλεια, άλλη μια απόδειξη ότι αυτός ο άνθρωπος δε πάει καλά》μουρμούρισα σιγανά με ένα βαριεστημένο υφος.

Ευτυχώς δεν με άκουσε κανένας...

Όλοι κοιμόντουσαν αλλά εγώ δεν νύσταζα...Έκατσα στις έξω σκάλες του σπιτιού και παρατηρούσα τον ουρανό...

Ξαφνικα άκουσα κάποιον να τρέχει γρήγορα στο απέναντι πεζόδρομο...Ήταν σκοτεινά και δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω  καλά το πρόσωπο του, αλλά έμοιαζε λίγο με τον...DARIEN?!

Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη από αυτό που είδα...

Δεν πρόλαβα να τον σταματήσω διότι έτρεχε γρήγορα και έφυγε μακριά...

Ύστερα από λίγο, είδα ένα αστέρι να πέφτει από τον ουρανό...

《Σε παρακαλώ...Εύχομαι ο Darien να είναι καλά, οπουδήποτε και να βρίσκεται...》μουρμούρισα...

Μα καλά άκουσα τι ευχήθηκα???

Ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου...

《Μήπως τα φαντάζομαι όλα αυτά? Ναι σίγουρα... Έχω ένα αίσθημα που μου λέει πως κάτι δεν πάει καλά... Όμως ναι, και αυτό το φαντάζομαι... Απλά δεν μπορώ να χωνέψω πώς ο Darien είναι στο Λονδίνο για πολύ καιρό...και θα είναι εκεί μάλλον όλο το καλοκαίρι...》μουρμούρισα...

Μάλλον φάνηκα τρελή που μιλούσα μόνη μου, αλλά δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω όλα αυτά...

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να κλαίω...

"Κατάρα με ακολουθεί που μου συμβαίνουν όλα αυτά??" σκέφτηκα...

Ύστερα από μια ώρα...

《Greis...Greis ξύπνα...》μου είπε ο Lucas καθώς σκούντηξε τον ώμο μου...

Κοίταξα το ρολόι μου...Η ώρα ήταν 1.45.

Νομίζω με είχε πιάσει ο ύπνος καθισμένη στις σκάλες...

《Εσύ τι κάνεις εδώ? Δεν θα έπρεπε να κοιμόσουν τώρα?》του είπα σοβαρά. Κάτι είχε αυτός ο άνθρωπος που δεν με έκανε να νιώθω άνετα...

《Είχα κάτι να κάνω...Και εσύ τι κάνεις εδώ? 》με ρώτησε και έκατσε δίπλα μου.

"Ναι είχες κάτι να κάνεις στη μέση της νύχτας ε? Σκότωσες κανέναν?" σκέφτηκα από μέσα μου...

《Απ' ότι βλέπεις σπίτι μου είμαι, γιατί ρωτάς τι κανω εδω?》του είπα νευριασμένη...ναι τις περισσότερες φορές έτσι είμαι, όταν μιλάω μαζί του.

Σηκώθηκα να φύγω, όμως μου έπιασε το χέρι.

《Κάτσε για λίγο ακόμα...》μου είπε.

Σήκωσα πάνω το κεφαλι μου και είπα βαριεστημένη :

《Αχ Θεέ μου, πότε θα είμαι στην ησυχία μου?》

Τράβηξα το χέρι μου και πήγα στο δωμάτιό μου...

Ένιωσα λίγο ένοχη που του συμπεριφέρθηκα τόσο σκληρά, αλλά πρέπει να το καταλάβει πως δε με νοιάζει καθόλου για αυτόν.

Την επόμενη μέρα...

Darien :

Ο Lucas ήρθε πρωινιάτικα  και άρχισε να λέει τα ίδια και τα ίδια...

《Darien, ακόμα δεν έχω καταφέρει να την κάνω δικιά μου, αλλά θα το κάνω σύντομα...Δε μου άρεσε πολύ αυτό που έγινε χθες το βράδυ... Όπως σου έχω ξαναπεί, δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις πότε από τα χέρια μου...》ειπε νευριασμένος.

《Αα και σου έχω μια έκπληξη...》συνέχισε να μου λέει...