Hate or love?

Chapter 11

Darien :

Πάτησα το κουμπί του ασανσέρ, για τον τρίτο όροφο όπου βρισκόταν το δωμάτιο μας.

Greis :

Όταν το ασανσέρ έκλεισε ακούστηκε ένας
απαίσιος ηχος και το ασανσέρ σταμάτησε
αλλά η πόρτα δεν άνοιξε.

Πανικοβλήθηκα και άρχισα να φωνάζω :

《Τι συμβαίνει? Υπάρχει κάποιος εκεί? Δεν το πιστεύω!!! Κλειστήκαμε στο ασανσερ》μετά χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να κλαιω.

《Σσσσσςςς, όλα θα γίνουν καλά....》λέει ο Darien όσο πιο ήρεμα μπορούσε και με αγκάλιασε χαϊδεύοντάς μου το κεφαλι.

Σήκωσα αργά το κεφαλι μου και τον κοίταξα στα μάτια...ένιωσα ασφαλής στην αγκαλιά του... όμως...

《Όχι, τίποτα δεν είναι καλά! 》φωναξα, απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του και έκατσα στο πατωμα κλαίγοντας...

Ύστερα, εκείνος άρχισε να χτυπάει την πόρτα με όση δύναμη είχε, μέχρι που το χέρι του μάτωσε.... Τότε απομακρυνθηκε και έκατσε δίπλα μου...

《Είσαι με τα καλά σου? Νομίζεις πως μπορείς να ανοίξεις την πόρτα του ασανσέρ μόνο με τα χέρια σου?! 》του φωνάζω θυμωμένη.

《Και γιατί φωνάζεις? Νοιάστηκες εσύ για μένα τώρα? 》με ρωτάει ειρωνικά.

《Φτάνει! Φέρε μου το χέρι σου για να το δω...》του λεω παίρνοντας το χέρι του...
Είχε χτυπήσει πολύ..... Χωρίς να το σκεφτώ πολύ, πήρα μια μπλούζα από αυτές που είχα αγοράσει και την τυλιξα γύρω από το χέρι του...

《Δεν θέλω τη βοήθειά σου!》 λέει τραβώντας το χέρι του... όμως εγώ δε το άφησα....

Πέρασαν αρκετά λεπτά και κανένας δεν είχε ανοίξει την πόρτα του ασανσέρ...

Είμασταν απελπισμενοι...

Darien :

Το χέρι μου πονούσε πολύ... Όμως ένιωσα πολύ καλά όταν αυτή το άκουμπησε...
Η πόρτα του ασανσέρ δεν είχε ανοίξει ακόμα...
Κανένας από εμάς δεν μιλούσε οπότε αποφάσισα να σπάσω τον πάγο...
Όμως το στόμα μου δεν έλεγε τα λόγια που ήθελα εγώ να πω... έλεγε κάτι άλλο...

《Greis, από την πρώτη φορά που.....》άρχισα να λέω, όμως τότε ακούστηκε θόρυβος.... Και ξαφνικά η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε.

Όλοι μας περίμεναν... Εκεί βρισκόταν και ο ιδιοκτήτης του ασανσέρ... Και τότε θυμήθηκα τον φόβο της και τα δάκρυα της και άρχισα να φωνάζω...απευθύνθηκα στον ιδιοκτητη...δεν μπορούσα να ελέγξω τα λόγια μου...

《Αυτό είναι ένα απαίσιο ξενοδοχείο! Τι θα γινόταν εάν κάποιος δεν είχε έρθει να ανοίξει την πόρτα? Πες μου τι θα γινόταν???! Ειλικρινά δεν αξίζετε ούτε 1 αστέρι! Ένα έχω να πω για όλους σας : Ε-Λ-Ε-Ο-Σ !!》 και τότε δεν μπόρεσα να ελέγξω τον θυμό μου και τον έπιασα από τη γραβάτα .... όμως πριν έκανα κάτι που δεν έπρεπε, η Greis μου έπιασε το χέρι και είπε :

《Σε παρακαλώ, άστους τώρα...》

Τότε απλά πήγα στο δωμάτιο μας...Χωρίς να αφήσω το χέρι της...

Greis :

Πέρασα πολλά σήμερα και δεν ήθελα άλλα... Απλά έκατσα στον καναπέ και αναστεναξα βαθιά...

《Τόσο πολύ τα φοβάσε τα ασανσέρ? 》με ρωτάει...

《Απ' ότι είδες ναι》του απαντάω ψάχνοντας κάτι στην τσάντα μου.

《Ευχαριστώ....που μου τύλιξες το χέρι....》μου λέει με δυσκολία.

《Χα, και ποιος θα το πίστευε πως για πρώτη φορά στη ζωή σου είπες ευχαριστώ》του απαντάω γελώντας.

《Είσαι πραγματικά πολύ κακιά》μου απαντάει γελώντας.... Για πρώτη φορά τον είδα να γελάει.... Όταν διάβασα το ημερολόγιό του, κατάλαβα πως δεν είχε γελάσει πότε μετά τον θάνατο της μητέρας του.... Κι όμως, γέλασε σήμερα....

Ήμουν πολύ κουρασμενη και ξάπλωσα στον καναπέ...

《Δε σε αφήνω να κοιμηθείς εκεί ξανά....Κοιμησου εσύ στο κρεβάτι》μου λέει, κάτι που δεν περίμενα να το έλεγε ποτε.

《Οκ, εάν θες έτσι...》του λεω και τότε θυμήθηκα τις ερωτήσεις που του έκανα το πρωί και δεν μου απάντησε...
《Δεν έχεις απαντήσει ακόμα στις ερωτήσεις μου, πες μου... γιατί σήμερα το πρωί βρισκόμουν στο κρεβάτι? Και γιατί εσύ...》εκεί με διέκοψε.

《Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω εξηγήσεις》μου απαντάει και με κοιτάει με ένα κρύο βλέμμα...

Ήξερα πως δε θα μου απαντούσε όσο και να τον έπρηζα οπότε απλά ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου, σκεφτοντας "Καμιά φορά είναι πολύ προστατευτικος και καμιά φορά τελείως δαιμόνιο....