Hate or love?

Chapter 6

Greis :

Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη από την πράξη του Darien αλλά αποφάσισα να το αποδεχτώ. Ξύπνησα το πρωί και ετοιμάστηκα για το σχολειο - ευτυχώς αυτήν την φορά δεν άργησα... Φτάνω στο σχολειο και το μάθημα αρχίζει. Όταν χτύπησε το κουδούνι σηκώθηκα από την καρέκλα μου για να βγω έξω.

Δίπλα από την θέση μου πέρασε ο Darien ο οποίος πάτησε κατά λάθος την τσάντα μου και έπεσε στο πατωμα...ένιωσα  κάτι απότομο στο στομάχι μου εκείνη τη στιγμή...

Ξαφνικα όλοι άρχισαν να γελάνε και ο Darien σηκώθηκε από το πάτωμα οργισμένος. Μου πιάνει από τον καρπό και με τραβάει σε μια γωνιά που δεν μπορούσαν να ακούσουν οι άλλοι.

《Δε σου φταίω εγώ, έπρεπε να έβλεπες μπροστά σου!》του λεω με μια φωνή που έτρεμε.

《Απλά κλείσε το στόμα σου και άκου,  δεν ξέρω εάν το έκανες κατά λάθος ή ή επίτηδες, όμως να ξέρεις κάτι, εμένα δε μου αρέσει να μου συμβαίνουν τέτοια πράγματα και δεν έχεις ιδέα τι μπορώ να κάνω εγώ για αυτο! Γιαυτό σε συμβουλεύω να μείνεις όσο μακριά από εμένα μπορείς γιατί πραγματικά δε μπορώ να σε αντεξω πια!》λέει αγριεμμενα σφιγγοντας όλο και περισσότερο τον καρπό μου.

Εκείνη την στιγμή ξανά δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα και ξέσπασα στο κλάμα λέγοντας λόγια τα οποία δεν μπορούσα να ελέγξω.

《Γιατί μου το κάνεις αυτό? Γιατί πρέπει πάντα να είσαι τόσο κακός μαζί μου? Το να με βλέπεις να κλαίω σε κάνει να νιώθεις καλά?》του λεω κλαίγοντας με λυγμούς.....και δεν καταλάβαινα τον λόγο γιατί, διότι έχουμε τσακωθεί κάμποσες φορές αλλά όχι τόσο άσχημα για να καταλήξω να κλαιω με αυτόν τον τρόπο...

Μου άφησε το χέρι και έφυγε.....

Darien :

Μετά από αυτό που έγινε αποφάσισα να πάω στην παραλία για να ηρεμήσω...καθόμουν στην άμμο και σκεφτόμουν ο,τι  έγινε... Μετά έγινε κάτι που δεν το περίμενα....τα μάτια μου βούρκωσαν όταν θυμήθηκα τα λόγια της... για πρώτη φορά στη ζωή μου, δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου... "αλήθεια, γιατί της το κάνω αυτό? " σκέφτηκα και ύστερα οι σκέψεις μου άλλαξαν....." Πώς το κατάφερε και το έκανε αυτό η Greis? Πως τα κατάφερε να  επηρεάσει, έστω και λίγο , την σκληρή μου προσωπικοτητα?

Greis :

Μετά το σχολειο μπαίνω γρήγορα στο δωμάτιο μου, αγκαλιάζω σφιχτά το μαξιλάρι μου και αρχίζω να κλαιω... τα λόγια του με πείραξαν..... Εάν ήταν κάποιος άλλος, δεν θα έκλαιγα τωρα, όμως γιατί? Γιατί? Γιατί να με πληγώνουν τόσο πολύ τα λόγια του? Δεν το καταλαβαίνω... Από τότε που τον γνώρισα άρχισα να νιώθω κάπως διαφορετικά....ένιωθα κάτι απερίγραπτο όταν ήμουν κοντά του, όμως δεν μπορώ να προσδιορίσω το αίσθημα αυτό......δεν μπορώ να το ονομάσω.....δεν μπορω... 
  
Και αρχίζω να κλαιω δυνατότερα από πριν...

"Τι θα γίνει μαζί μας?" - ηταν μια σκέψη που με βάσανιζε μέχρι που με πήρε ο ύπνος......