Innocent Love - MONSTA X

23

Tien jaar later...

"Hey lieverd, ik breng Jianhyu vandaag wel naar school. Dan heb jij nog een beetje rust en kan je voor deze kanjer zorgen." de man kriebelt even op het buikje van zijn jongste zoon die nog maar net vier maanden oud is. Het kleine jongetje lacht door het gekietel en spartelt een beetje met zijn beentjes.
"Wil je dat echt doen?" vraagt Lí Húa die hem met opgetrokken wenkbrauw aankijkt. "Natuurlijk, ik rijd er toch langs. Het zou gekkenwerk zijn als ik jou er ook heen laat rijden." Hoseok drukt een kus op zijn vrouw haar neus. Lí Húa glimlacht naar de oudere man. Hoseok pakt het kleine jongetje uit haar armen weg en wiegt hem even heen en weer. "Ga jij je wel even goed gedragen tegenover je moeder?" vraagt hij aan hun jongste zoontje. Hij kriebelt weer even op zijn buikje wat het jongetje weer laat lachen, hij brabbelt wat onverstaanbaars uit. Hoseok glimlacht naar hem en drukt een kus op zijn voorhoofd waarna hij het jongetje weer terug geeft aan zijn moeder. "Oh ja, ik zal vandaag wel even met Mingyu naar de dokter. Hij voelde zich gisteren niet zo goed, nu lijkt hij al wel een stuk beter maar ik wil het toch voor de zekerheid even laten checken." Lí Húa kijkt haar jongste zoontje even bezorgd aan. "Is goed, dat lijkt mij ook verstandig. Goed, ik zal Jianhyu wel brengen, hij gaat inmiddels al een week naar school maar volgens mij vindt hij het nog steeds heel spannend." Hoseok drukt een kus op Lí Húa haar lippen en nog eentje op Mingyu zijn voorhoofd waarna hij zijn werktas van de grond pakt en de keuken uitloopt. Jianhyu, die inmiddels al weer vier jaar oud is, staat al bij de voordeur te wachten.
"Ben je er klaar voor? Papa brengt je vandaag naar school." Hoseok glimlacht naar zijn oudste zoontje, hij pakt zijn jas van de kapstok en knielt voor de jongen neer die hij zijn jas aantrekt. "Dat kan ik zelf wel papa." mompelt het jongetje, maar toch laat hij zich helpen door zijn vader. "Oh sorry jongen, de volgende keer zal ik hem je wel alleen aangeven." Hoseok kan een klein lachje niet onderdrukken, hij woelt even door de haren van het jongetje dat zijn rugzak van de grondpakt en aan zijn schouders hangt. "Moet je niet een muts op? Het is koud buiten." Hoseok pakt de muts en sjaal van het jongetje en zorgt er voor dat de jongen goed ingepakt is voor hij naar buiten gaat.
"Sneeuw!" Hoseok blijft even bij de deur staan en kijkt naar het jongetje dat enthousiast richting de sneeuw rent. "Hij is zo schattig." de man voelt iets tegen zijn jas aan, Jianhyu staat op een afstandje te lachen. Hoseok kijkt even naar zijn jas waar een beetje sneeuw opzit. "Gooide je nu een sneeuwbal naar je papa?" Hoseok loopt naar de jongen toe, hij pakt wat sneeuw van de grond en maakt er een bal van, expres gooit hij mis waardoor de jongen alleen maar harder moet lachen. "Ik kan beter gooien dan papa!" roept Jianhyu lachend uit. Hoseok moet ook lachen, hij loopt naar de jongen toe en tilt hem op. "Kom, laten we maar gaan anders kom je te laat op school."

"Ik hoop dat Kyung Mi zich snel thuis gaat voelen hier op school. Ze komt terecht in een leuke klas waar ze naar mijn verwachting goed in zal worden opgenomen, ze hoeft zich nergens zorgen om te gaan maken." glimlacht de vrouw. Het kleine meisje staat verstopt achter haar vader, ze pakt zijn broek stevig vast en probeert zichzelf helemaal achter hem te verstoppen. Die ochtend voordat ze naar school waren gegaan had ze hetzelfde gedaan, ze had haar vader bij zijn been gepakt en met alle kracht in zich geprobeert hem tegen te houden. Zo erg keek ze er tegenop naar de nieuwe school te moeten. Ze had nog gezegd: "Papa kan je me thuis niet les geven? Je bent zo slim, van jou leer ik meer dan op school."
Maar haar vader dacht daar heel anders over en had haar toch maar meegesleept naar de school.
De man kijkt even om naar zijn dochter, haar lange haren hangen voor haar gezicht. Het ronde brilletje dat op haar neus staat is net iets te groot waardoor hij steeds weer afzakt. De man knielt voor zijn dochter neer en kijkt haar met een bemoedigende glimlach aan. "Kyung Mi, wees niet bang. Ik ben er van verzekerd dat je hier een paar goede vriendinnetjes maakt." Kihyun veegt de haren van het meisje uit haar gezicht. Dan ziet hij pas dat haar ogen gevuld zijn met tranen die elk moment over haar wangen kunnen stromen.
"Hey, vind je het zo eng om op een nieuwe school te beginnen?" Kihyun kan een klein lachje niet onderdrukken, hij trekt het meisje in een knuffel die zich helemaal aan hem vastklampt. "Maak je geen zorgen lievie, ik weet zeker je je hier wel op je plaats gaat voelen." Kihyun drukt een kus op de wang van zijn vijf jaar oude dochter. "Alles komt goed." verzekerd hij haar. Kihyun gaat weer recht staan en draait zich weer om naar de vrouw. "Sorry, omdat ze op haar vorige school niet helemaal door de groep geaccepteerd werd is ze bang dat het nu weer gaat gebeuren." legt hij kort uit, de vrouw knikt begrijpelijk. "Ik kan begrijpen dat ze zich daar zorgen om maakt. Maar dat is echt niet nodig, alle kinderen uit haar klas zijn stuk voor stuk lieverdjes. Ik ben er zeker van dat ze vandaag nog allemaal vriendinnetjes maakt." de vrouw kijkt Kyung Mi aan met een lieve glimlach. Het meisje pakt weer de broek van haar vader vast en drukt zich tegen hem aan. Kyung Mi richt haar blik op de grond, maar kijkt op als er opeens een hand in haar beeld verschijnt. Een jongetje die bij haar in de klas zit staat voor haar, een glimlach siert zijn lippen terwijl hij zijn hand naar haar uitgestoken houdt. Hij schudt zijn hand in de lucht ten teken dat ze hem moet aanpakken wat ze dan ook twijfelachtig doet. "Ik ben Jung Wooseok." zegt de jongen met een glimlach. "Yoo Kyung Mi." het meisje drukt haar bril iets verder op haar neus. "Wil je met me spelen? Ik ben heel goed in het maken van zandkastelen, kom ik laat je zien!" een glimlach ontstaat op Kyung Mi haar gezicht ze knikt en loopt achter de jongen aan richting de zandbak iets verder op het plein. Kihyun kijkt met een glimlach naar zijn dochter die voor het eerst deze ochtend een gemeende glimlach op haar gezicht heeft staan. Het meisje kijkt even op naar haar vader, ze zwaait vrolijk naar hem waarna ze haar aandacht weer richt op het zand kasteel dat Wooseok aan het maken is. "Goed, zo te zien heeft ze al een vriend gevonden." merkt de vrouw op. Kihyun glimlacht en knikt. "Ik zal er vanmiddag goed op letten dat de anderen zich goed tegen haar gedragen." Kihyun knikt dankbaar, hij zegt de vrouw gedag en verlaat dan het schoolplein.
"Kihyun wacht even!" hoort hij een bekende stem roepen als hij op het punt staat zijn auto in te stappen. Hij kijkt op en ziet Hye-jin naar hem toe gelopen komen. In haar ene arm draagt ze hun twee jaar oude dochtertje Hae en in de andere hand heeft ze zijn werktas.
"Je was thuis je tas vergeten, leek me wel handig dat je die mee zou nemen." glimlacht de vrouw die de tas aan de jongen overhandigt. Kihyun glimlacht dankbaar. "Dankjewel, ik was hem helemaal vergeten doordat Kyung Mi zo tegenstribbelde vanochtend." lacht de man. "Heeft ze haar plekje in de groep al een beetje gevonden?" Hye-jin richt haar blik op het plein van de school, op zoek naar haar dochter.
"Ja, ik heb wel het gevoel dat het een goede beslissing was haar naar deze school te sturen." Kihyun richt zijn blik op zijn horloge. "Maar goed, ik moet gaan, anders kom ik straks te laat op mijn werk." Kihyun drukt een kus op het voorhoofd van Hae dat meteen begint te giechelen. "Succes vandaag." Hye-jin drukt haar lippen kort op de zijne. Kihyun glimlacht naar zijn vrouw, even kijkt hij haar aan voordat hij zijn auto instapt en de parkeerplaats van de school afrijdt.