Innocent Love - MONSTA X

06

"Pap..." fluistert Soo Yun tegen zichzelf als ze de oudere man ziet liggen. Hij ligt met zijn hoofd en rug op de bank in de woonkamer, zijn benen hangen op de grond. Niet echt een comfortabele houding dus. Ze schudt afkeurend haar hoofd waarna ze met alle kracht die ze in de vroege morgen in zich heeft probeert de benen van de man op de bank te tillen. Soo Yun legt een kussentje onder het hoofd van haar vader en een dekentje over zijn lichaam.
Het meisje zucht eens diep, waarna ze naar de keuken loopt. "Okay Soo Yun, je hebt nog precies veertig minuten voordat je weg moet. Dit gaat je lukken." mompelt ze tegen zichzelf terwijl ze een pan pakt waar ze water in doet. De pan zet ze op het vornuis, nu alleen nog wachten tot het water kookt zodat ze de rijst er in kan doen. Ondertussen maakt ze de andere gerechten klaar, het is niet veel maar genoeg om het een goed ontbijt te kunnen noemen.
Als ze al het eten klaar heeft zet ze de pannen op de kleine tafel in de keuken neer, samen met drie paar borden en bestek, de deksels laat ze nog even op de pannen zitten zodat het eten warm blijft. Soo Yun loopt de keuken uit, richting de kamer van haar stief broertje en stief zusje.

De twee moeten een kamer delen aangezien ze niet genoeg kamers in het huis hebben, het is maar een klein huisje met twee slaapruimtes. De kamer waar de tweeling slaapt is Soo Yun haar oude kamer, zij zelf moest naar de zolder verhuizen toen haar stieffamilie bij hen introk. Het liep niet helemaal goed tussen haar vader en haar stiefmoeder, na bijna twee jaar samen te zijn geweest gingen de twee alweer uit elkaar. De tweeling is bij Soo Yun en haar vader achter gelaten, ook al zijn het niet eens de kinderen van haar vader.
"Jisung, Eun-jung, wakker worden. Jullie moeten zo naar school." roept Soo Yun door de deur, ze klopt even op de deur en opent hem dan aangezien ze weet dat de twee haar niet gehoord hebben. Soo Yun loopt de kamer in, ze trekt de gordijnen open waardoor de ruimte verlicht wordt met het felle zonlicht.
"Noona." hoort ze de jongen mompelen, hij draait zich om in zijn bed en drukt zijn gezicht in zijn kussen. "Kom op jongens, opstaan, jullie moeten zo naar school. Jullie ontbijt is al klaar, als jullie niet opschieten is het straks koud." Soo Yun loopt naar het stapelbed toe en trekt van beiden de deken weg. De kinderen zuchten eens diep. "Over een halfuur gaan we weg, opschieten." zegt Soo Yun op een waarschuwende toon voordat ze de kamer uitloopt. Ze loopt de trap op naar haar eigen kamer waar ze haar snel haar haren in een staart vastbindt. Soo Yun pakt haar schooltas en loopt dan naar beneden. In de keuken neemt ze plaats aan de eettafel en schept ze voor zichzelf wat te eten in dat ze binnen enkele minuten naar binnen heeft gewerkt. Zo een tien minuten later komen Jisung en Eun-jung de keuken ingelopen, beide gekleed in hun schooluniform. De twee gaan zitten en wachten tot hun oudere zus hun borden vol heeft geschept.
"Noona, waarom ligt pap in de woonkamer op de bank te slapen? Hij heeft toch een bed in zijn kamer?" Jisung trekt vragend een wenkbrauw op, kort kijkt hij het oudere meisje aan waarna hij de eerste hap van zijn ontbijt neemt. "Hij is vanavond laat terug gekomen van werk, hij was zo moe dat hij niet verder kwam dan de woonkamer." antwoordt Soo Yun, ze doet haar best zo geloofwaardig mogelijk over te komen. "Ik hoorde hem schreeuwen vannacht. Was hij boos?" mompelt Eun-jung, haar blik gericht op haar schaaltje rijst. Soo Yun, die bezig is met het maken van hangover soep voor haar vader kijkt over haar schouder even naar de twee jongere kinderen. Het is haar jaren gelukt de twee te zeggen dat hun vader altijd druk aan het werken was en dat hij daarom altijd laat thuis komt en grotendeels ligt te slapen, maar de twee worden ouder en ze beginnen echt wel door te krijgen dat er iets anders aan de hand is. "Hij was boos vanwege een situatie op zijn werk, maak jullie geen zorgen het was gewoon een beetje frustratie wat er uit moest." Soo Yun glimlacht naar de twee, ze draait het vornuis uit en draait zich dan om naar de tweeling. "Komen jullie? Dan breng ik jullie naar de busstop."
De twee nemen snel hun laatste hap en staan dan op van de tafel. "Trek maar alvast jullie schoenen aan, ik kom zo." Soo Yun pakt de vieze vaat en zet het spul in de vaatwasser, het overgebleven eten zet ze in bakjes in de koelkast, ze schrijft snel een briefje voor haar vader, pakt haar tas en loopt dan de keuken uit.

"Waarom zijn we zo vroeg weg gegaan?" mompelt Jisung, hij klinkt een beetje geïrriteerd. "Ik had gewoon langer op bed kunnen blijven liggen. De bus komt pas over tien minuten." gromt hij er achter aan, de jongen kijkt even op naar zijn oudere zus. "Sorry jongens, maar anders lukt het mij niet om optijd te komen." Soo Yun legt een hand op de twee hun schouders, ze kijkt beide even aan. "Je wacht wel totdat de bus er is toch?" vraagt Eun-jung die het oudere meisje smekend aankijkt. Soo Yun werpt een snelle blik op haar horloge, als ze nog tien minuten moet wachten en daarna nog naar school moet lopen komt ze sowieso weer te laat. Sinds de schooltijden van de school van Jisung en Eun-jung veranderd zijn lukt het haar niet of nog maar net om optijd te komen voor haar eerste les. "Unni, je moet wel blijven wachten, ik vind het eng alleen te wachten hier." mompelt Eun-jung. "Je bent niet alleen Eun-jung, je hebt Jisung toch naast je staan?" Soo Yun glimlacht naar het jongere meisje maar die is het duidelijk niet eens met haar. "Jisung is nog een grotere bangerik dan ik ben. Daar heb ik echt niks aan." mompelt het meisje. Soo Yun zucht eens diep. "Goed ik zal met jullie wachten."

"Daar is de bus, veel plezier op school jongens, ik haal jullie hier na school weer weg." Soo Yun drukt de twee richting de ingang van de bus, pas als de bus weg rijdt loopt ze van de busstop weg. "Ik ga nooit meer optijd komen zo." mompelt het meisje inzichzelf die haar pas versnelt. Iemand fietst haar voor maar stopt al snel, de jongen op de fiets draait zich naar haar om.

"Ko Soo Yun?" een glimlach siert de jongen zijn lippen. "Oh nee he." mompelt het meisje in zichzelf. "Je bent al weer aan de late kant. Als je op dit tempo doorloopt kom je nooit optijd." merkt de jongen op, hij denkt terug aan gisteren toen het meisje ook al te laat was. "Dankjewel Minhyuk, maar dat had ik zelf ook wel door." ze schenkt de jongen een neppe glimlach en loopt dan om hem heen, maar hij houdt haar tegen. "Stap maar achterop, ik geef je wel een lift."