Innocent Love - MONSTA X

17

"Ik dacht dat je geen broertjes en zusjes had?" Minhyuk kijkt even kort over zijn schouder naar het meisje dat achterop zijn fiets zit. "Het is mijn stieffamilie." legt ze uit, haar blik voor zich uit gericht. "Mijn vader had voor een paar jaar een relatie met hun moeder, toen het uit was gegaan heeft ze ze achter gelaten bij ons. Mijn vader kan niet voor ze zorgen dus is dat mijn taak." voegt ze er aan toe. Minhyuk fiets over een bobbelig stukje in de weg, Soo Yun schrikt en pakt de jongen snel vast, haar armen slaat ze rond zijn middel.
Een kleine glimlach ontstaat rond Minhyuk zijn lippen, het heeft hem even wat tijd gekost maar eindelijk staat ze wat dichter bij hem. "Ik vraag me af hoe je dat weet te combineren met school. Ik kan school en mijn werk maar amper samen aan, twee kinderen opvoeden lijkt me een super zware taak." Minhyuk fietst even stevig door, hij moet er wel voor zorgen dat ze optijd komen. "Jij hebt werk?" Soo Yun trekt vragend een wenkbrauw op, dat had hij haar nog niet vertelt. "Nee, ik uh, ik had het een tijdje. Ik bezorgde eten, maar ik kon het niet met school combineren. Ik ben gestopt." antwoordt Minhyuk, hij steekt zijn hand uit naar rechts om aan te geven dat ze die afslag nemen en neemt hem vervolgens ook. Het grote school gebouw komt al in zicht.
Als ze op het plein staan haalt de jongen opgelucht adem, ze waren nog optijd. Hij zet zijn fiets in de fietsrekken en zet hem opslot waarna hij naar Soo Yun loopt die op hem stond te wachten.
"Het kan inderdaad soms wel zwaar zijn om voor ze te moeten zorgen, doordat ik ook bezig moet met mijn school heb ik soms erg het gevoel dat die twee niet de aandacht krijgen die ze verdienen. Maar ik probeer ze zoveel liefde te geven als mogelijk is." vertelt het meisje.
"Kan je ze niet op geven voor een pleeggezin? Dan heb je zelf rust en komen ze bij een familie terecht die voor ze zal zorgen en ze liefde zal geven." Minhyuk drukt de deur open en laat het meisje naar binnen die hem met een glimlach bedankt.
"Ik kan ze toch niet zomaar naar vreemde mensen sturen..." mompelt Soo Yun, zelf had ze vaak over het idee na gedacht maar de stap om het daadwerkelijk te doen heeft ze nooit durven zetten. Eerlijk gezegd is ze er bang voor, ze heeft al die tijd voor de twee kinderen gezorgd en een soort speciale band met ze opgebouwd, ze zo maar weg sturen is geen optie. Absoluut niet.
"Mijn vader zal het nooit goed vinden." voegt ze er aan toe. Minhyuk besluit over een ander onderwerp te beginnen, omdat hij weet dat Soo Yun liever niet over haar thuis situatie praat. Iets wat hij ook wel te begrijpen vindt.
"Heb je vanavond anders tijd om iets te doen? Misschien kunnen we naar de bioscoop, een karaoke bar of ergens wat gaan eten?" Soo Yun stopt meteen met lopen wat de jongen ook laat stoppen, ze kijkt met een glimlach rond haar lippen "Vraag je me nu mee uit?"
Minhyuk kan een glimlach niet onderdukken. "Alleen als jij ja zegt en met me uit gaat." hij geeft het meisje een knipoog. De twee lopen hun klas lokaal in. "Ik zal er even over na denken okay?" Soo Yun schenkt de jongen een glimlach waarna ze naar haar vriendinnen loopt.

"Hey meiden, waar hebben we het over?" Soo Yun neemt plaats op de stoel voor het tafeltje van de twee, ook al is het haar plek niet zolang degene die er hoort te zitten er nog niet is kan zij er prima even zitten. "Over het feit dat mijn ouders nog maar net weer terug zijn en ze zijn nog net zo vervelend als voorheen. Ze willen zo graag dat ik later trouw met de zoon van de famile Qian, ze willen me gewoon gebruiken als een soort verzekering voor hun bedrijf." een diepe zucht rolt over het meisje haar lippen, ze legt haar armen over de tafel en legt haar hoofd erop. Haar ogen richt ze op de zwart harige jongen die scheef voor haar zit, hij zit wat te praten met zijn vrienden, de meest schattige lach die er op de wereld te vinden is siert zijn lippen. Automatisch verschijnt er een glimlach rond haar lippen.
"Lí Húa? Hallo ben je er nog?" Hye-jin zwaait met haar handen voor het meisje haar gezicht. "Zit je weer te staren naar dat vriendje van je?" vraagt Soo Yun die ook kort even kijkt naar het groepje jongens. "Het is echt heel lief om te zien hoe verliefd jij bent." merkt Hye-jin op. "En het is nog schattiger om te zien dat het bij hem precies hetzelfde geval is." voegt ze er aan toe als ze ziet dat Hoseok over zijn schouder naar zijn vriendin kijkt, hij geeft haar een knipoog.

"Iedereen op zijn plaats, we gaan beginnen met de les." roept de leraar die het lokaal ingelopen komt. Soo Yun staat snel op en loopt naar haar plekje toe.
"Okay, ik deel jullie straks allemaal een opdracht uit. Het is de bedoeling dat je de opdracht uitvoert met de persoon naast je, ik vind het belangrijk dat jullie goed samen kunnen werken en elkaars meningen respecteren." de man haalt een stapel papiertjes tevoorschijn en begint met het uitdelen ervan.
Soo Yun richt haar blik even op de jongen naast haar, hij heeft al die tijd maar weinig tegen haar gezegd. Hij sluit zich erg af van de mensen om zich heen, zelfs zijn vrienden, dat was haar wel opgevallen.
"Okay, de opdracht is dat we een oplossing moeten zoeken voor het probleem dat af te leiden is uit de bron." Soo Yun kijkt de jongen aan. Een zucht rolt over zijn lippen, hij gaat recht zitten en pakt het papiertje uit het meisje haar handen waarna hij de bron begint te lezen.
"Dus wat denk jij?" vraagt ze als de jongen klaar is met lezen. Hij kijkt haar kort aan. "Ik heb geen mening over dit onderwerp." de jongen kijkt haar met een koude blik aan. "Even zien, er staat dat het probleem is dat mensen van hetzelfde geslacht die elkaar leuk vinden nog steeds raar worden aangekeken op straat en dat het eigenlijk niet wordt geaccepteerd. Daar heb je wel een mening over toch? Iedereen heeft altijd ergens een mening over." Soo Yun trekt een wenkbrauw op. Changkyun kijkt het meisje aan, zijn kaken op elkaar geklemd.
"Zoals ik net al zei, ik heb hier geen mening over."