Innocent Love - MONSTA X

01

Helemaal buiten adem rent het meisje het lokaal binnen, alle aandacht wordt op haar gericht. De oudere man die voor in de klas staat kijkt haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Je bent te laat Ko Soo Yun, mag ik vragen waarom?" de man kijkt het meisje aan. Soo Yun, richt haar blik even op de grond. "Uhm... Ik eh, ik had me verslapen..." mompelt het meisje zachtjes. De oudere man zucht eens diep. "Goed ga maar zitten. Deze keer zie ik het door de vingers, maar laat het niet nog een keertje gebeuren, begrepen?" de man kijkt haar waarschuwend aan. Soo Yun knikt, ze buigt kort naar de oudere man en draait zich dan om naar de klas, waarvan zowat iedereen zijn of haar ogen op haar gericht heeft. Slechts een enkeling lijkt haar late binnen komen niet te schelen. Snel wisselt ze een blik uit met haar beste vriendinnen die helemaal aan de andere kant van de klas zitten, voordat ze naar het enige lege plekje loopt wat er in het lokaal nog te vinden is. Hun mentor had aan het begin van het jaar beslist wie waar moest zitten en dus had hij alle vrienden en vriendinnen uit elkaar gezet om zo rust te creëren. Soo Yun had het geluk dat de tafel naast de hare leeg was zodat ze niet last had van een vervelende buurman of buurvrouw, maar het tafeltje naast de hare is opeens niet meer vrij. Een jongen waarvan ze maar al te goed weet wie het is zit aan het tafeltje naast de hare. Een diepe zucht rolt over haar lippen waarna ze stilletjes plaats neemt naast de jongen die totaal niet geïnteresseerd lijkt in zowel de les als haar.
De jongen heeft zijn stoel een stukje naar achteren geschoven, hij zit een beetje onderuitgezakt en heeft zijn armen over elkaar geslagen. Zijn ogen zijn half gesloten wat aangeeft dat hij er maar moeite mee heeft niet in slaap te vallen deze vroege morgen.
Soo Yun haalt een schrift en potlood tevoorschijn en probeert op de les te letten, maar haar aandacht dwaalt al snel af naar wat er gebeurd is eerder deze ochtend. Ze pakt het potlood goed vast en begint een cartoon poppetje op haar schrift te tekenen, proberend haar aandacht ergens anders op te richten en aangezien ze weet dat op de lessen nu niet gaat gebeuren is tekenen haar enige optie. Niet dat ze er echt goed in is, maar ze vind het leuk om haar tijd er mee te verdoen. De tijd vliegt voorbij en voor ze het weet gaat de schoolbel die aangeeft dat het tijd is voor hun middagpauze. Ze stopt haar spullen in haar tas die ze naast haar tafeltje laat staan en loopt dan naar de deur van het lokaal. Buiten het lokaal staan er twee meiden op haar te wachten.

"Hey Soo Yun, was het weer zover?" vraagt het oudste meisje, een plagend glimlachje volgt. Soo Yun zucht eens diep en rolt haar ogen. "Het is echt niet te geloven, ik had geluk dat meneer Jang er was en niet een andere leraar anders had ik echt een probleem gehad." het donker harige meisje loopt samen met haar twee beste vriensinnen richting de kantine. "Waarom heb je tegen hem gelogen? Je zei dat je je verslapen had, maar dat is niet zo." Lí Húa kijkt haar vriendin vragend aan. "De hele klas luistererde mee, zij hoeven echt niet allemaal te weten wat er daadwerkelijk aan de hand was. Het is beter dat niemand van mijn thuis situatie weet." antwoordt het donker harige meisje, ze kijkt de twee meiden één voor één aan. "Jullie zijn de enige twee die ik vertrouw."
"Zeg Soo Yun, ik had je vanochtend nog iets gestuurd voor die opdracht. Wil je er zo nog even naar kijken?" Hye-Jin houdt haar telefoon omhoog. Haar vriendin knikt. "Ik zal meteen even kijken." ze wil het apparaat uit de zak van haar jasje pakken maar ze kan hem niet vinden. "Ik denk dat ik mijn telefoon nog in het lokaal heb laten liggen, ik zal hem wel even snel halen. Gaan jullie maar alvast naar de kantine, ik zoek jullie zo wel op." Soo Yun draait zich om en loopt op een snel tempo terug naar haar lokaal.
"Hoe kan ik nu zo dom zijn dat ding te vergeten." mompelt het meisje tegen zichzelf terwijl ze de deur van het lokaal open trekt, haar ogen vallen meteen op de jongen die nog in het lokaal zit. Op het tafeltje naast de zijne, de tafel van Soo Yun, zit een van zijn vrienden. De jongen draait zich om als hij door heeft dat iemand het lokaal ingelopen komt, een glimlach verschijnt meteen rond zijn lippen. "Hey Soo Yun, je vindt het niet erg toch dat ik even op je plekje zit?" de jongen kijkt haar aan met een warme blik. Soo Yun schenkt hem een glimlach terug terwijl ze haar tas van de grond pakt. "Nee hoor, geen probleem. Als je mijn tafeltje maar niet breekt." merkt het meisje op waardoor de jongen in lachen uit barst. "Is goed ik zal mijn best doen." hij geeft haar een knipoog en richt zijn aandacht dan weer op zijn vriend.

"Changkyun, wees nou maar eerlijk tegen me. Je kan me echt wel vertellen wat er gebeurd is." de woorden komen er op een zachte toon uit, maar doordat het zo stil is in de rest van het lokaal kan Soo Yun het duidelijk horen. Ze pakt haar telefoon uit haar tas en loopt stilletjes naar de deur, het meisje doet een poging enigszins iets mee te krijgen van het gesprek. "Jooheon, je hebt gehoord wat de leraar zei toch." mompelt Changkyun. "Denk je nu werkelijk dat ik ga geloven dat je van klas bent gewisseld omdat je je niet thuis voelde in die andere klas? Dat is echt bullshit dude, zowel ik als de andere jongens weten dat dat niet de reden is." Jooheon slaat zijn armen over elkaar. "Wat denk je dat er gebeurd is?" Changkyun kijkt zijn vriend aan, een soort emotieloze blik in zijn ogen te vinden. "Dat meen je niet, niet alweer." zucht de oudere jongen die langzaam door begint te krijgen wat zijn vriend heeft uitgespookt.