Hate or love?

Chapter 1

Greis:

Ακούω εναν ενοχλητικό ήχο...Ο ήχος του ξυπνητηριου! Κοιταω την ωρα, ηταν ηδη 7.30!! Σηκωνομαι αποτομα, ντυνομαι, αρπάζω την τσάντα μου και σκαω απο το σπίτι τρέχοντας προς το σχολειο. Αφηρημενη στο τρεξιμο, δεν προσεξα πως μπροστά μου βρισκόταν κάποιος που περπατούσε ησυχα...Ξαφνικα βρισκόμαστε και οι δυο κάτω στο πεζοδρομιο.

《Τι στο καλό》?!  λέει αγριεμμενα.

《Εμ συγγνώμη δεν το ήθελα...》μουρμουραω και σηκώνομαι σκουπιζοντας την σκόνη από τα ρούχα μου.

《Να κοιτάς μπροστά σου την επόμενη για να μην ξαναπέσεις πάνω σε άνθρωπο, αν και φαίνεσαι ο τύπος του ανθρώπου που σκοντάφτει στα παντα》λέει με σοβαρό και ίσως κοροϊδευτικο ύφος.

《Μα τι σόι άνθρωπος είσαι? Σου ζήτησα συγγνώμη και το συνεχίζεις! Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου, έχω ήδη αργήσει για το σχολειο》λέω εγώ νευριασμενη και φεύγω.

Φτάνω στο σχολειο και βλέπω την Emma να με περιμένει με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο της.

《Καλημέρα, Greis, αργά όπως παντα》λέει γελώντας.

《Καλημέρα Emma, γιατί υπάρχει αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπο σου》?  την ρωτάω.

《Θα έχουμε έναν καινούριο μαθητή στο σχολειο μαςςς》λέει χοροπηδωντας.

《Εντάξει, δε χρειάζεται να είσαι τόσο χαρούμενη.....ωπ περιμενε, ξέρω γιατί είσαι χαρούμενη, μήπως ο καινούριος μαθητής είναι αγόρι》?  την ρωτάω αν και ήξερα την απάντηση.

《Ναιπ το βρήκες Resi 》μου απαντάει .

《Έλεος βρε Emma, ποτε θα σου σταματήσει αυτή η μανία για τα αγόρια》? της λέω αν και δεν πρόσεχε όταν μιλούσα. Το βλέμμα της ήταν τελείως στραμμένο προς την είσοδο του σχολείου.
Ακούγεται το κουδούνι και όλοι μπαίνουμε στις τάξεις.

Η κύρια Jones μπαίνει στην τάξη, πίσω της περπατούσε κάποιος και μετά είδα πως ήταν αυτός ο ενοχλητικός τύπος που συνάντησα το πρωί.

《Λοιπόν παιδιά θέλω να γνωρίσετε τον Darien, ο οποίος είναι ο καινούριος μαθητης》ανακοινώνει η κυρία Jones και αρχίζει το μάθημα. Κοιτάω προς την Emma, της οποίας τα μάτια ήταν κολλημένα στον Darien.

Το μαθημα τέλειωνει και βγαινω με την Emma απο την ταξη, ενω το στόμα της δε σταματούσε να μιλάει για τον Darien. Τυπικό χαρακτηριστικο της.

Καθώς γυρνούσα σπίτι νιωθω κάποιον να με σπρώχνει απο πίσω και παραλίγο να πέσω κάτω, γυρναω και βλέπω τον υπερβολικό arrogant ανθρωπο που μου χάλασε σχεδόν την ολόκληρη μερα.

《Πάλι εσύ? 》λέω νευριασμενη.

《Ναι εγώ, έχεις κάποιο πρόβλημα? 》απαντάει με χαλαρό τόνο φωνής.

《Τουλάχιστον εγώ σου ζήτησα συγγνώμη το πρωί ενώ εσύ κάνεις και τον σνομπ τωρα》λέω αγριεμμενη.

《Εγώ δε λέω πότε συγγνώμη, σε κανέναν για κανένα λογο》απαντάει και ετοιμάζεται να φύγει. Φυσούσε αέρας και τα μαλλιά μου απλωθηκαν στο πρόσωπο του για μια στιγμή, γύρισε με κοίταξε και έφυγε.

Δε μπορώ να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους, νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα και μπορούν να κάνουν τα πάντα ενώ στην πραγματικότητα είναι τελείως αγενή άτομα.

Γυρνάω σπίτι και αποφασίζω να κάνω μια βόλτα στην παραλία για να ηρεμήσω. Μετά από λίγο καιρό βλέπω ξανά εκείνον καθισμένο σε ένα παγκάκι κοιτώντας την θάλασσα, περνάω κοντά του προσπαθώντας να μην με αναγνωρίσει αλλά μάταια...

《Γειά σου και παλι, κυρία όλο νευρα》μου λέει προσπαθώντας να με εξόργισει ξανά.

《Φοβάμαι πως αν σου απαντήσω, όλη η υπόλοιπη μέρα μου θα πάει στραβά 》 του λεω και φεύγω.
Το βράδυ δεν άργησε να έρθει και βρέθηκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, αφηρημενη στις σκέψεις...αλλά υπήρχε κάτι που βασάνιζε το μυαλό μου και δε με άφηνε να κοιμηθώ... επιτέλους η κούραση έκανε τη δουλειά της και με πήρε ο ύπνος.