We live in the water, we love by the moon

Hoofdstuk 25

Tatsuo

Hij voelde haar warmte voordat hij de warmte van de zon voelde tegen zijn huid. Haar ademhaling kriebelde tegen zijn hals en haar haar kietelde zijn gezicht. Een glimlach kroop op zijn gezicht terwijl hij zijn armen strakker om haar heen sloeg. De manier waarop haar hoofd op het plekje tussen zijn hals en schouder paste was gewoon perfect, alsof zijn lichaam ervoor gebouwd was. Met zijn neus drukte hij tegen haar voorhoofd aan, zijn handen streelde haar lichaam terwijl hij haar wat meer op zich trok. Het gewicht van haar lichaam merkte hij amper op en terwijl hij een oog opende om naar haar te kijken voelde hij haar spinnen onder zijn aanraking. Hij grijnsde terwijl hij haar aankeek en zijn vingers over haar ruggengraat liet gaan, over het te grote shirt dat ze als haar slaapgerij droeg. Zijn shirt. Haar ademhaling tegen zijn nek aan gaf hem kippenvel, en zachtjes beet de jongeman op zijn lip. Nadat hij beide ogen geopend had en naar haar nog half slapende gezicht keek kon hij de sprongen die zijn hart maakte niet ontkennen. Welk geluk had op zijn schouder gezeten dat dit gebeurde? Hij dacht erover na, maar er kwam geen gedachte omhoog. Alleen het gevoel van geluk dat hem overspoelde bij het zicht van haar, het eerste wat hij zag zodra hij wakker werd. Met een hand streelde hij haar gezicht, en veegde een plukje haar achter haar oor om vervolgens met zijn duim heen en weer over haar wang te strelen. Zijn andere hand verplaatste hij naar haar onderrug, en hij hield daar even stil. Ondanks dat hij het een heerlijk aanzicht vond dat ze zijn shirts droeg, was het ook een belemmering. Zijn shirts verhulde zoveel van haar huid dat het hem gek kon maken. Hij besloot de stoute schoenen aan te trekken en liet zijn hand nog lager zakken. De ronding van haar billen, die hij onder zijn hand voelde, ontlokte hem een glimlach en hij kneep zachtjes in het zachte vlees waar hij zo dol op was. Zodra hij de hem van het shirt bereikte liet hij zijn vingers er kort over heen gaan, maar liet zijn hand onder het shirt glijden. Langzaam liet hij zijn hand over haar huid glijden, genoot van elk contact en liet zijn hand rusten toen hij de welving van haar onderrug weer bereikte. Met zijn vingers kriebelde hij haar huid, wat een geluidje aan haar ontlokte. Een geluidje dat zijn hart sneller deed slaan en hem nogmaals liet glimlachen. Loom liet hij zijn vingers figuren op haar huid maken, terwijl hij kort zijn ogen sloot om het moment vast te kunnen leggen in zijn geheugen. Haar warmte in zich opnam en haar geur voor de zoveelste keer in zijn geheugen prentte. De geur was er één waarvan hij nooit genoeg van zou krijgen. Haar gespin als reactie op het gekriebel van zijn vingers vibreerde tegen zijn borstkas. Hij draaide zijn hoofd wat naar haar toe en streelde het topje van haar neus met zijn lippen. Met zijn hand, die hij nog tegen haar wang lag, tilde hij haar gezicht wat omhoog. Zijn duim liet hij over haar onderlip glijden voordat hij zijn lippen tegen de hare duwde. Een luie, slome kus drukte hij tegen haar lippen aan, en het ontlokte een lage kreun van hem. Voorzichtig duwde hij haar van hem af, zonder dat hij hun kus brak. De hand die hij op haar onderrug had geplaats verplaatste hij onder het shirt naar haar heup, en hij duwde haar op haar rug. Nadat hij hun kus brak positioneerde Tatsuo zich boven haar. Zijn vrije hand plaatste hij naast haar hoofd, waardoor hij zichzelf ondersteunde voordat hij zijn gezicht weer naar de hare bracht. Dit keer kuste hij haar intiemer, wilder en gehaaster. Alsof iets of iemand haar elk moment van hem af kon pakken. Met zijn vingers drukte hij in haar heup terwijl hij zachtjes zijn tong tegen haar onderlip aandrukte. Haar reactie daarop wond hem op, zorgde ervoor dat hij zich wat liet zakken en zijn lichaam lag bijna bovenop het hare. De hand op haar heup liet hij traag omhoog glijden, de kippenvel die daardoor over haar huid gierde was voelbaar onder zijn hand. Het liet hem tegen haar lippen aan grijnzen voordat hij voor een tweede keer zijn tong tegen haar lippen aandrukte.

Een plotseling vel licht verblindde hem, het leek wel alsof ze of weer zo gloeide net zoals toen ze zichzelf heelde in de lagune. Hoe lang was dat geleden? Een mekkerend geluidje verliet zijn mond en hij hield een hand voor zijn ogen, om het felle licht af te schermen. Een onbekend voorwerp drukte hem op zijn rug, en toen de jongeman zijn ogen open deed om te zien wat op hem lag staarde hij tot zijn grote verbazing en misschien ook wel ongenoegen naar het plafond van zijn hutje. De warmte die hij zojuist had gevoeld was compleet verdwenen. Ondanks dat hij wist dat ze niet naast hem zou liggen, keek hij toch opzij om te kijken of ze wél naast hem zou liggen. Maar zijn bed was leeg, en onbeslapen door een ander persoon. Een diepe zucht ontsnapte hem terwijl hij zijn ogen sloot. Het was een droom geweest. Een verdomd fijne droom, een droom die haar zou afschrikken als ze wist dat hij die gehad had.

Een paar minuten lang bleef hij nog met gesloten ogen liggen, zijn hand over zijn ogen zodat de zonlicht hem niet lastig zou vallen. Al zuchtend stond hij op, en keek door het raam naar buiten. De zon stond al hoog aan de hemel, wat betekende dat hij langer geslapen had dan dat hij van plan was geweest. Zou zij al wakker zijn? De vraag echode door zijn hoofd terwijl hij zich afvroeg of hij naar haar toe moest gaan, of bij haar weg moest blijven. Ondanks dat er barrières tussen hen gebroken waren, konden die ook weer terug zijn. Alles wat gebeurd was kon een vaag iets voor haar zijn, aangezien ze de helft van de tijd niet bij was geweest. Maar daarnaast, gisteravond leek ze zich zeer bewust van alles.. Hij herinnerde haar warmte, hoe ze door haar vermoeidheid haar hoofd tegen hem aan had gelegd. Het beeld daaraan, het gevoel van het contact van hun huid liet zijn hart een slag over slaan. Opnieuw zuchtte hij diep en draaide zich weg van het raam. Het was al laat, te laat om nog te ontbijten maar een middagmaal kon nog prima. Al moest hij dat nog wel eerst vangen. Hij pakte zijn speer en liep naar buiten. De deur van zijn hutje maakte hij los van de deurpost en plaatste deze tegen de muur. Later zou hij de deuren wel omwisselen, nadat hij gegeten had. Met zijn speer in de hand liep hij het trappetje af, en stopte voor het zand. Dat verdomde zand zou weer verschrikkelijk heet zijn.. Hij haalde diep adem en nam een sprong, waarna hij een sprint inzette en naar het natte zand rende. Voordat hij het water bereikte stopte hij met rennen en ging hij over in een rustig loop tempo. Toen het water op heuphoogte kwam stopte hij met lopen en wachtte hij geduldig af tot zijn lunch in bereik was om aan zijn speer geregen te worden.

Yuki

Na een paar minuten zo te hebben gelegen, mijn zonden te hebben overdacht en uiteindelijk tot de conclusie ben gekomen dat ik te veel honger heb om te blijven liggen, schop ik de dekens van me af. Nog steeds draag ik de bikini waarin dagen geleden het ongeluk was gebeurd. Omdat ik het gevoel heb dat dit ding best gewassen mag worden, trek ik het uit en in plaats daarvan draag ik een van de korte jurkjes die Ming me had meegegeven. Zij was de enige met een gardarobe die groot genoeg was om wat te kunnen vinden voor een klimaat als dit. Ongeveer de helft van de kleding heb ik zelf in elkaar gezet en gekocht, de andere helft waren geschenken van Ming. Soms vroeg ik me af waarom Ming zo aardig voor me was, echt goede vrienden waren we nooit geweest, maar ik waardeerde haar wel gewoon. Terwijl ik me aankleed, vraag ik me af of ik wel eens echte vrienden heb gehad. Ming is de kroonprinses, ze is geen vriendin. Mijn eigen Sifu was ik snel ontgroeid. Daarbij was die vent 40 jaar ouder. Tatsuo is de enige die het dichtsbij komt, hoe erg en beangstigend ik dat ook vind. Voor het gemak zet ik Sifu Ling ook op het lijstje, omdat ik me anders wel erg schaam voor het lijstje van zogenaamde vrienden.
Uiteindelijk pluk ik wat aan de onderkant van het jurkje, dat me toch een beetje te kort is, maar het moet er maar mee door. Als ik mijn bikini draag, is er veel meer zichtbaar dan nu. Stilletjes, omdat ik nog steeds bang ben dat Tatsuo ergens schreeuwend uit een hoekje komt dat ik me niet mag inspannen, loop ik mijn huisje door. Als ik de voordeur zie, die aan een scharnier hangt te bungelen, kijk ik even vreemd op. Even kijk ik bedenkelijk naar hoe het scharnier los is geraakt van de deur, wat waarschijnlijk is gebeurd toen ik bewusteloos in zijn armen lag. Er is al een tijd iets wat ik wil proberen, om te zien of ik het water zo kan manipuleren dat het verkalkt of verkristalliseerd en dus onomkerbaar hard kan worden. Niet zoals ijs, want dat smelt weer. Misschien kan ik met hulp van hem het proberen. Als hij de deur kan vasthouden, dan moet het uiteindelijk toch mogelijk zijn dat te doen. Tenminste, dan moet ik wel eerst mezelf leren hoe ik dat aanpak. En dat gaat waarschijnlijk het makkelijkst als ik het met zoet water kan oefenen. Maar, zelf ga ik de weg naar de lagune niet terug vinden en ik denk dat Tatsuo me niet zomaar mee terug zou nemen.
Als ik de deur zachtjes heb geopend, nog steeds op mijn hoede voor een boze Tatsuo die zomaar uit een hoek kan springen, stap ik de kleine veranda op. Daar zet ik mijn handen in mijn zij en rek me nogmaals uit. Mijn spieren zitten vast, maar er is niets wat een goede training niet kan oplossen. Al snel wennen mijn ogen aan het felle licht en spot ik een figuur verderop in de zee. Een glimlach verschijnt automatisch op mijn gezicht en ik wenk wat water mijn kant op, zodat ik mijn voeten kan beschermen als ik richting de zee loop. Eenmaal bij het water aangekomen, verzamel ik een balletje van water, ongeveer de grootte van een sneeuwbal. Met een hand om mijn zij en de andere hand in de lucht, sla ik de bal zijn kant op. Grijnzend wacht ik tot het water zijn achterhoofd bereikt en ik zijn aandacht kan trekken. 'As good as new.' zeg ik als ik die heb en ik draai een rondje om mijn as. 'Can I help?' vraag ik dan en leg mijn handen op mijn rug en zet me af, zodat ik op de voorkant van mijn voeten balanceer.