We live in the water, we love by the moon

Hoofdstuk 20

Tatsuo

Het was hem nog niet opgevallen, maar nadat hij was gaan zitten op de stoel waar hij eerder nog in had gezeten merkte hij dat zijn kleren droog waren. Zijn blik gleed naar Yuki en hij gniffelde zachtjes. ''Thank you.'' Fluisterde hij, terwijl hij zijn blik op haar bleef hangen. Hij kon het niet ontkennen dat ze trilde, hevig trilde. Het was bijna duidelijk waarom, haar lichaam was te uitgeput om zichzelf op te warmen. Het klapperen van haar tanden vulde de ruimte en de minuten gingen voorbij. Op een gegeven moment hield het klappertanden op, en was haar ademhaling rustig. Het trillen was echter niet helemaal gestopt. Toch was hij blij dat ze in slaap was gevallen. Haar lichaam kon eindelijk zijn energie terug krijgen, de energie die naast al dit gebeuren ook werd opgevreten door het trillen en tandklapperen. Terwijl hij zo naar haar keek, zag hij haar opnieuw rillen onder het dikke deken. Een zucht verliet zijn mond. Eerlijk gezegd was hij het niet van plan geweest, maar het zou haar slaap wel bevorderen. Daarnaast was het ook de beste manier om op te warmen. Tatsuo stond op uit zijn stoel en liep naar haar bed toe. Ze lag op haar zij en had zich tot een balletje opgerold, waarschijnlijk in de hoop om zo sneller warm te worden. Hij bleef nog even naast haar bed staan. Nadenkend over wat hij was plan was wel zo slim was. Het kon hem een paar bevroren edele delen opleveren, in het ergste geval. Maar terwijl hij naar haar keek, en ze opnieuw trilde, schudde hij zijn hoofd. Tatsuo ging op het bed zitten en tilde het deken op, waarna hij er snel onder ging en ook op zijn zij ging liggen. Voorzichtig kroop hij tegen de jongedame aan, met zijn borst tegen haar rug aan. Zijn ene arm sloeg hij om haar middel heen, en trok haar nog iets dichter tegen zich aan. Zijn andere arm gebruikte hij als kussen voor zichzelf. Ook ging hij iets hoger liggen, waardoor hij met zijn kin op haar hoofd kon rusten. Ze was een stuk kleiner dan hij was, zeker als ze erbij lag als een foetus, dus het was niet erg moeilijk om haar helemaal tegen hem aan te krijgen. Om ervoor te zorgen dat niet alleen haar rug warm werd, ging hij op dezelfde manier als haar liggen. Ze zou hem vermoorden als ze erachter kwam dat hij zo naast haar lag. Zijn knieën drukte tegen haar knieholtes aan, het leek bijna alsof ze op zijn schoot zat. Echter lagen ze in bed en zaten ze niet op een stoel. Één uur, zolang zou hij hier blijven liggen om haar op te warmen. Of ging hij wachten tot het rillen zou stoppen? Beide waren prima ideeën, maar hij kon niet voorspellen wanneer zij wakker zou worden.
Terwijl de warmte van de zon de hut vulde, was het voor hem op een gegeven moment niet meer uit te houden. Hij gokte erop dat het bijna middag was, dus hij had er langer gelegen dan dat hij van plan was geweest. Misschien had hij ook wel een paar uurtjes geslapen. Echter werd het hem té warm onder het deken. Hij had het gevoel dat hij begon te zweten als een bezetene, dus kroop hij voorzichtig uit het bed, maar bleef nog wel op het randje van het bed zitten. De warmte bleef echter aan hem kleven en Tatsuo trok een vies gezicht. Misschien dat hij zodrekt een duik in de zee ging nemen om af te koelen. Hij wierp een blik op Yuki's gezicht. Vredig, alsof ze geen zorgen had. Ze was ook niet meer aan het trillen, wat betekende dat ze weer opgewarmd was en dat haar lichaam haar energie weer goed kon bijvullen. Terwijl hij naar haar keek voelde hij zijn maag knorren. Hij legde een hand op zijn onderbuik en dacht na over wanneer hij voor het laatst wat gegeten had. Ondanks dat het zeer dramatisch klonk, was het toch zeker bijna een dag geleden dat hij voor het laatst iets naar binnen had gewerkt De bessen bij de lagune. Hij had ook niet gegeten terwijl hij bij Yuki was gebleven om over haar te waken, er was toen geen moment geweest dat hij zich hongerig had gevoeld. Op dat moment was een maaltijd meer dan welkom, en aangezien hij wist dat ze buiten gevaar was durfde hij haar alleen te laten. Nadat Tatsuo was gestaan en haar hut verlaten had, keek hij nog naar de deur. Het stuk hout hing een beetje scheef en hij kon menen wat scheurtjes erin te zien. Tatsuo wreef over zijn gezicht voordat hij de trap naar beneden af liep en snel het strand over stak om naar zijn eigen hut te lopen. Haar deur zou hij later wel repareren. Desnoods sloopte hij zijn eigen deur eruit en zette hij die er bij haar in. Een deur hier was toch overbodig, het hield enkel en alleen de wind tegen die alles koeler maakte. Hij dacht niet na over enig wild dat zich op het eiland kon bevinden. In zijn hut pakte Tatsuo een mes, en zijn zelf gemaakte speer. Het mes dat hij had gebruikt om Yuki's voet mee open te snijden lag nog ergens bij de lagune. Zijn mes duwde hij onder zijn riem en de speer nam hij in de hand. Ijsvissen was iets wat hij vaak genoeg deed thuis, zij het met zijn vader of samen met zijn vrienden, en het verschil tussen ijsvissen en vissen hier leek hem niet al te groot. Als het hem daar lukte op een bootje, lukte het hem hier vast ook als hij in het water stond. Voordat hij naar buiten liep, pakte hij nog ergens een mand vandaan, daar kon hij de vis die hij gevangen had mooi in leggen. Echter moest hij nog wel een manier vinden om de mand op zijn rug te binden. Als snel had Tatsuo een idee hoe hij dat moest doen. Met het mes maakte hij twee sneden in de mand en uit een hutkoffer met de onbelangrijke spullen zocht hij naar iets wat lang en van stof was. Een broek bijvoorbeeld. De eerste en beste die hij vond sneed en scheurde hij kapot, zodat hij de broekspijp kon gebruiken om de mand op zijn rug te binden. Nadat hij de stof door de ene spleet gewurmd had, en vervolgens ook door de ander, tilde hij de mand op en plaatste deze tegen zijn rug. Het ene uiteinde van de stof ging over zijn schouder heen, de ander onder zijn arm door en voor zijn borst knoopte hij de uiteindes aan elkaar.. Althans dat probeerde hij. De broekspijp was net te kort. Al grommend en vloekend pakte hij het andere deel broekspijp en sneed daarvan het stuk af dat nog nodig was. Nadat hij alles aan elkaar had geknoopt en bevestigd had dat de mand stevig op zijn rug zat, pakte hij zijn speer weer op en liep naar buiten toe. De zon scheen vel op hem neer, waardoor hij zijn ogen met zijn hand moest afschermen voor het licht. Dat betekende ook dat het zand waarschijnlijk verschroeiend heet was. Shit... Tatsuo liep de trap af, maar bleef op de laatste trede staan. Hij zou een sprint over het zand naar de zee trekken. Daarmee hoopte hij dat het verschroeiende zand zijn voeten minder zou pijnigen.
''Drie,'' begon hij zachtjes terwijl hij zich in een startpositie begaf, ''twee,'' zijn blik was op de zee gericht terwijl hij nog een keer ademhaalde, ''één.'' Hij begon te rennen. De eerste paar stappen deden zeer aan zijn voetzolen, maar hij negeerde het en rende door. Toen hij na en paar seconden bij het nattere zand aankwam ging hij steeds langzamer, tot hij uiteindelijk opging op een normaal loop tempo. Als hij rennend het water in zou gaan dan zou hij de vissen weg jagen.