بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم
Onlar sonbahar gibiydiler...
Hüzünlü, yapraklarını dökmüş ve darmadağın...
"Ya helalim olur ya da imtihanım olur dedim.
İmtihanım oldu, her an her saniye.
Üzüldüm, sinirlendim, ağladım ve sonunda...
Selamünaleyküm! Bugün SON BAHAR 3 yaş 4 ay 6 günlük :) Nice beraber yıllara inşallah.
Size uzuun bir bölüm yazdım. Teşekkür için ne yapmanız gerektiğini biliyorsunuz bence:) Sevenin sevdiğine sevgisini belli etmesi gerek değil mi? :) Siz o yıldıza basınca benim de gözümden kalpçikler fışkırıyor :) Yorumlarınızın her birini okuyorum ama hepsine cevap veremiyorum, benim için çok değerliler.
İyi okumalar.
Mutlu ve hayırlı haftalar! Kendinize iyi bakın, Allah'a emanet olun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kirpiklerimi kıpırdatmak istedim ama vücudum tepki vermedi. Mitokondrilerim iflas etmiş gibi tükenmiş hissediyordum. Bir an hiç açmasaydım keşke, uyanmasaydım tekrar diye düşündüm. Zira beni hayata bağlayan hiçbir şey kalmış gibi hissediyorum. Ne sevgi, ne neşe, ne mutluluk, ne aile bağları, hepsinden uzaktım.
"Kendine geldi galiba." Derya'nın heyecanlı sesi kulaklarımı doldurduğunda irkildim, bilincim yerine geldiğinde etrafımda çıt ses yoktu. Neredeyse bağırmıştı, annem ve... babam başka bir odada olmalıydı."
Telaşlı adım sesleriyle beraber annem konuştu "Allah'ım çok şükür." Annemin hatırına gözümü açabilirdim, şu an beni en iyi anlayacak, koruyup kollayacak kişi oydu. "Bir şey mi oldu diye korkmaya başlamıştım." Daha ne olabilirdi ki? Bir ölmediğim kalmıştı, yani maddi olarak.
Gözümü kırpıştırdım, ışık gözümü alıyordu. Yatağa yapışmış gibi hissettiğime bakılırsa sabah olduğuna şaşmamak gerekti. Kalkmak için hafifçe kafamı dikleştirdim. "Aman kızım yavaş."
Sırtımdan tutup destek verdi, yatakta oturur vaziyetteydim, annem yatağın diğer ucuna karşıma oturdu, Derya yan tarafta ayaktaydı.
"Nasıl hissediyordun kendini? Bayıldın bir ara kendine geldin uyudun. Gerekirse hastaneye gidelim, iyi misin?"
Uyandığımı hatırlamıyorum bile. Her sorulduğunda ' İyiyim.' demek adet olmuş. "İyiyim anne." Duvar saatine baktım, dokuza geliyordu. Bu saatte evde davul çalsa Derya uyanık olmazdı, sabaha kadar başımda beklediğine inanmak istemiyordum.
"Sen öyle diyorsan."
Sersem gibiydim, "Elimi yüzümü yıkasam daha iyi olacağım."
Destek alarak doğruldum. Hazır değildim Derya'nın yüzüne bakmaya bu yüzden başımı yere eğerek geçtim önünden.
Lavaboda aynanın karşısına geçtiğimde uykumdan tamamen sıyrıldım. Dudağımın yanında küçük bir kırmızılık vardı. Daha da yakından baktığımda kanamış olduğunu gördüm. Dün babamdan yediğim ilk fiziksel darbenin iziydi.
Kenarları temizlenmişti.
Annem.
Bilmiyorlardı ki asıl kanayan yara ruhuma aitti. Acı tarafı ise kapanmayacak kadar derindi.
