1999 ခုႏွစ္ဝန္းက်င္…
ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕။
“ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္…”
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွ မိမိခင္ပြန္းျဖစ္သူလက္အား ခပ္တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္လုိက္မိသည္။ အိမ္ဧည့္ဦးခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လ်က္။
“ဒါက ရွင့္အျပစ္မွ မဟုတ္ဘဲ…”
ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ မိမိခင္ပြန္းအား အျပံဳးတစ္ပြင့္ျဖင့္ နားလည္စြာ ေျပာလုိက္ေတာ့။ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက မိမိဇနီးအား ဝမ္းနည္းနာၾကည္းမႈမ်ားျဖင့္ေထြးဖက္လုိက္ခဲ့သည္။
“ငါ သတိထားျဖစ္ခဲ့ရင္… ငါတို႕က သူတို႕ရဲ႕ အသံုးခ်ခံျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး…”
“ရွင့္ႀကိဳးစားမႈေတြက ကြ်န္မတို႕သားအမိအတြက္ပဲဆုိတာ ကြ်န္မ နားလည္ပါတယ္…”
ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ မိမိအားေထြးဖက္ထားသည့္ အမ်ိဳးသား၏ ေက်ာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးကာ ႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့သည္။ သူတို႕သည္ ယခုနတ္ရြာစံခဲ့ေသာ ထိုင္းဘုရင္ေဟာင္း၏ လူယံုမိသားစုသဖြယ္။ ထိုအမ်ိဳးသားသည္ ကာကြယ္ေရးတပ္မွ အားကိုးရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦး။ ဘုရင္ေဟာင္းမွ က်န္းမာေရးယိုယြင္းခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕စံသည္ သူတုိ႕မိသားစုအား အေလးေပးခဲ့သည္။ ထိုအေလးေပးျခင္းတုိ႕က ယခုအခ်ိန္တြင္ သူတုိ႕မိသားစုတစ္စုလံုးအား ရွင္းလင္းပစ္မည့္ ဓားသြားထက္ထက္မ်ားဆိုသည္ကို သူတုိ႕ မရိပ္မိခဲ့။ သူတုိ႕မိသားစုသည္ ရိုးသားစြာပင္ ႏိုင္င့ံသစၥာကို ေစာင့္သိခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအိမ္ေရွ႕စံ နန္းတက္ရေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မိမိ၏ အာဏာကို အလြဲသံုးစားျပဳသည္ဆိုေသာ စြပ္စြဲခ်က္မ်ား အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံသစၥာေဖာက္၊ အျခားႏိုင္ငံသို႕ သတင္းေပးသည္ဆိုသည့္ ထုိးႏွက္ခ်က္။ ထိုထိုးႏွက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဒဏ္က်ခဲ့ရသည္။
“မင္းတို႕သားအမိေတာ့ လြတ္မွျဖစ္မယ္… သူတို႕က မင္းတို႕ကိုလည္း ခ်န္မွာမဟုတ္ဘူး…”
ထိုအမ်ိဳးသားသည္ မိမိဇနီးအား တည္ၿငိမ္စြာေျပာလုိက္မိသည္။ မိမိသည္ ေသမိန္႕က်ေနၿပီးသားသူ။ ဘုရင္ေဟာင္း၏ လူယံုမ်ားအား ဘုရင္သစ္မွ ရွင္းထုတ္ျခင္းအေလ့သည္ ရႈပ္ေထြးေသာ နန္းတြင္းအစဥ္အလာ။ ထိုအခ်ိန္က အိမ္ေရွ႕စံ၏ နန္းတက္မႈမွာ မေရရာေသး… အျခားေသာ မင္းသားမ်ားလည္း ရိွေနေသးသျဖင့္ သူ႕အား အျခားေသာ မင္းသားတုိ႕လာေရာက္ ပူးေပါင္းျခင္းမရိွခင္တြင္ အိမ္ေရွ႕စံသည္ သူ႕အား ရွင္းထုတ္ခဲ့သည္။ က်ဴပင္ခုတ္က်ဴငုတ္မက်န္ ဆုိသည့္စကားအရ… သူ႕မိသားစုဝင္မ်ားအား အျခားေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ တိုးတိတ္စြာ ရွင္းထုတ္ဦးမည္ဆိုသည္ကို သူ နားလည္လုိက္သည္။ သူ ထုိအခ်င္းအရာကိုေတာ့ ခြင့္မျပဳႏိုင္။ သူသည္ အျပစ္ကင္းေသာ္လည္း မင္းစိုးရာဇာတို႕၏ တုိက္ပြဲအလည္တြင္ ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရလွ်င္ေတာင္မွ မိမိ မိသားစုကိုေတာ့ ထိုသို႕ေသာ အျဖစ္ကို ခြင့္မျပဳႏိုင္။
