Kill my Alpha

-24-

Ik open mijn ogen en ik probeer mij van alles te herinneren maar het stopt bij dat Linne op mijn schouder huilde. Linne ligt trouwens naast me. Ik wil vandaag nog afscheid nemen van Jens. Ik kan niet met ruzie van hem weggaan maar ik weet niet hoe ik het weer goed moet maken. Ik wil ook dat Linne zoveel mogelijk bij me is. Ik kan geen afscheid meer nemen van mijn ouders. Ze zijn iets van 3 dagen weg. Ik hoor geen andere ademhaling dan die van Linne dus Caro is waarschijnlijk ook niet thuis. Ik kijk weer naar Linne en ik zie dat ze deze nacht nog gehuild heeft. Ik ga wat rechter zitten maar dan maakt Linne een kreunend geluidje. Dan ga ik maat weer liggen en leg mijn armen om haar heen. Ik hou zoveel van haar. Ik kan toch niet weggaan. Ik wil geen mate. Ik maak me ook zorgen om Linne. Als ik weg ben dan krijst ze misschien wel iemand anders. Niet dat ik het haar kwalijk neem, ik ben er toch nooit meer. Maar ergens vind ik het dan wel spijtig. Ik wil haar echt niet kwijt. Ik wil dat ze bij me blijft of ja, eerder dat ik bij haar blijf.  Een traan rolt weer over mijn wang. Ik wil haar echt niet kwijt. Ze opende rustig haar ogen maar vanaf dat ze mijn traan zag, begon ze ook te huilen. 

Ik sta aan de voordeur van Jens. Linne staat er ook bij want ik wil haar nog zoveel mogelijk bij me en zij denkt hetzelfde. Geen moment wou ze alleen zijn. Jens doet de deur open en kijkt me raar aan. Het is net of hij verwacht had dat we hier waren. Normaal gezien doen dan ook zijn ouders de deur open. "Nick, wat moet je?" "Ik wil even zeggen dat het me spijt van wat we gezegd hadden, ook al hadden we er  een goede reden voor, ik wil geen ruzie." "Oké" "Wat oké?" "Gewoon" "Jens, ik moet je ook zeggen dat, dat je me nooit meer zal zien." "Oké" Hij sloot de deur. Ik snap niks van wat hij net gezegd had maar ik denk er niet te veel meer over na want mijn grootste zorg is de tijd. Ik moet bijna vertrekken. Een nieuw leven staat me dan te wachten. Een leven waar Linne spijtig genoeg niet in thuishoort. We lopen naar de rand van het bos en ik neem Linne's handen vast. Ik kijk in haar ogen. Ze heeft geen weerwolfogen, dat merk je meteen. Weerwolven kunnen alle kleuren van ogen hebben behalve blauw. Oké, dat is enkel in onze soort ,die nog maar heel even bestaat, en in deze buurt zitten geen ander soort weerwolven. Ik moet nu echt gaan dus ik druk mijn lippen op de hare en deze kus is langer dan elke kus die we ooit hebben gehad. Ik laat haar los en loop weg. "Ik kom deze nacht langs!" "Ik wacht op je!" "Ik hou van je, Linne, vergeet dat nooit!" "Natuurlijk niet en ik hou ook..." De rest hoorde ik niet meer omdat ik al te ver was. Ik liet haar nu het bos niet ingaan, niet met al die weerwolven die tegelijk hier komen. ik verander in mijn wolf en loop richting de boom.

We staan met iets van 100 man aan de boom. Ook de grote clans waar je na je 25 heen gaat. Allemaal als weerwolf. Ik blijf uit de buurt van de clan van Greenflix want als er één lichtpuntje is aan dit alles is dat er een kans is dat ze in een andere roedel gaan en ik ze amper nog ga zien. Minthe staat dan wel weer naast me. Zij wou ook liever niet in de clan van Greenflix, zij had ook om dezelfde reden als mij 'ja' gezegd. Opeens hoor ik de stem van de weerwolfleider: "Beste weerwolven, de tijd is aangebroken. Jullie veranderingsproces is al begonnen dus probeer maar mens te worden en blijven." Ik verander maar ik zie ook hoe al de rest veranderd. Enkel Greenflix zie ik nog als een wolf. Hij zoekt precies iemand en bij mij blijft hij hangen. Was hij naar mij op zoek? Hij kijkt me strak aan terwijl hij veranderd en ik merk al waarom ik naar hem moest kijken. Na al die mindfucks komt er ineens nog één bij want waar Greenflix net stond, staat nu Jens. Ik schrik er niet van op en dat is tot mijn eigen verbazing. Blijkbaar ben ik bestand tegen mindfucks na al die mindfucks die ik net achter de rug heb. Caro merkt het niet eens en dat vind ik ook wel goed. Ze kent Jens niet echt maar anders zou ze mij ermee lastig vallen of zo. Dan begint de leider weer te spreken. "Jullie naam is nu gewoon jullie mensennaam. De wolvennaam gaat weg. Nu mogen jullie mij volgen naar de roedels."

Na heel lang wandelen kom ik aan in een roedel met iets van 12 andere weerwolven. Ik zie Caro en Mona maar voor de rest geen oude bekenden meer. Ik ben er best blij mee, enkel Mona is er en haar heb ik niet gezien bij de clan van Greenflix, enkel bij Xyron maar ons laatste gesprek was niet echt een positief gesprek geweest. 

We zijn hier ongeveer een uur en we worden al naar het plein gehaald. Ik heb een huisje met mijn zus. Het is echt heel klein maar groot genoeg voor ons twee. We gaan naar het plein en daar staan heel veel mensen. We worden op het podium geroepen en nu zullen we bijna volledig van hun soort worden. Opeens veranderd de Alpha van gezichtsuitdrukking. Hij was in de toekomst aan het kijken of zo. Opeens draait hij zich om. Ik voel me opeens heel anders. Ze zijden dat dat door je mate was. Dat betekend dus dat mijn mate hier op het podium staat. Ik kijk ieder aan en zie dat ze niks speciaal doen maar dan kom ik bij Mona. Zij voelt het blijkbaar ook. Ze keek ook naar mij. Was Mona mijn mate? Ik wordt uit mijn gedachten gehaald door de Alpha. "De weerwolven van de roedel weten dat wij ook al zijn we Alphakoppel, geen kinderen kunnen krijgen. Daarom komt er dus geen nieuwe Alpha uit de familie maar ik heb in de toekomst gekeken. De nieuwe Alpha staat hier. Hij richt zich op mij en zegt: "Jij, Nick, Jij bent de nieuwe Alpha."