Kill my Alpha

-16-

Ik zit naast haar op haar bed. Ik kijk haar kamer rond. "Heb jij ook niet veel huiswerk als Caro zo veel heeft?" "Ja, maar dat kan straks ook nog." "Nog eens bedankt dat je vergeven hebt over die nacht." "Je hebt mijn leven gered, meerdere keren, daar ben ik dankbaar voor." Ze kijkt me aan op zo een manier dat ik smelt. Ze zet wat muziek op en zingt zacht de tekst van meerdere liedjes mee. Maar dan, puur toeval, Howling at the moon. Ik ga rechtstaan en kijk in haar ogen terwijl ik de tekst zing. Ze lacht, staat ook recht en zingt ook mee. Terwijl blijft ze lachen. Haar lach maakt me verliefd. Niet alleen haar lach maar door haar lach besef ik het heel goed. Als het liedje voorbij is komt ze dichter. Ze legt haar armen rond mijn nek en ik leg mijn armen om haar middel. "Ik hou van je." fluistert ze in mijn oor. Ik kijk in haar ogen en druk mijn lippen zacht op de hare. 

Na enkele minuten laat ze me los en zeg ik: "Ik hou ook van jou." Waarna ik haar weer naar me toe trek. Haar hoofd ligt tegen wijn borst aan. Zacht zingt ze het nummer dat nu afspeelt. Ik kan wel uren naar haar zang kunnen luisteren. "Je zingt mooi." "Bedankt." "Zou je eens in ons bandje willen zingen?" Ze laat me los. "Sorry, liever niet." "Geeft niks." Ze kijkt me aan. en vraagt: "Hoe gaat het nu met de clan?" "Ik hoor niks meer van Lacrata, Yarc en Gwinn." "Het blijven goede vrienden van je he." "Ja, ik ken ze al bijna heel mijn leven, net als Xyron." Ze merkt waarschijnlijk dat ik hem mis, en dan bedoel ik niet zo zeer hoe hij de laatste dagen was. "Hoe was hij vroeger?" "Mijn beste maatje. Hij was een nog betere vriend dan Vicso. Hij was de beste vriend die ik ooit heb gehad. Tot hij veranderde. Alpha's zijn van zichzelf al sterker dan de anderen maar hij was nog sterker dan de andere Alpha's. Hij zag een kans dat iedereen naar hem zou luisteren." "Maar wat was nu eigenlijk de andere reden dat je hem..." Ze maakt haar zin niet af. Ik wil het haar wel vertellen maar de herinneringen zijn vreselijk. "Als je het me niet wil vertellen laat het dan maar je weet dat je alles bij me kwijt kan, krop niet alles op, Nick." "Ze heette Cordoba. Mijn beste vriendin. Nadat Xyron was veranderd ving zij me een beetje op, samen met Vicso. Ze was als een zus voor me. Op een avond kwam ze niet maar ze had niks achtergelaten. We dachten dat ze het gewoon vergeten was maar ze bleef maar afwezig. We dachten dat ze gewoon weggelopen was. Dat ze niet meer met ons verder wou. Tot we haar lijk vonden. Helemaal opengescheurd. We dachten dat ze door een vijandige clan was aangevallen maar... Toen, vlak voor ik Xyron .... Hij zij me: 'Je wilt niet zo eindigen als Cordoba.' Hij had Cordoba vermoord en hij heeft al die tijd gezwegen. Ik was die tijd dat we dachten dat ze was weggelopen kapot van verdriet. En Xyron zij niets." Ik sta bijna huilend in de kamer van Linne. Ze kijkt me met grote ogen aan als ik het verhaal vertel. Ze komt bij me staan en slaat haar armen om me heen. Een eerste traan verlaat mijn oog. Als Linne dat ziet begint zij ook. "Linne, alsjeblieft, niet doen." "Sorry Nick. Ik kan het niet tegenhouden. Je verhaal is zo..." Ik sla mijn armen nu om haar heen want zij had me weer losgelaten. De herinneringen aan Cordoba zitten nog in mijn hoofd maar nu heb ik Linne. Een meisje dat weent voor mij, ik zag aan haar dat ze niet allen weende omdat het verhaal zo droevig was, nee, ze weent met mij mee. Het begon zo leuk met dat liedje en kijk hoe we hier nu staan. 

Het is een half uur later en ik en Linne zitten nu een film te kijken op haar bed. Ik ben echt blij dat ik haar nu heb. Daarom kijk ik soms even naar haar. Ik weer niet of ze het merkt maar ze zegt er alleszins niets van. Ik weet niet precies welke film we kijken maar ik let toch niet zo op. Herinneringen aan Cordoba spoken nog door mijn hoofd. Zelfs na die twee jaar mis ik haar. Ze was als een zusje voor me. Net als Caro voor me is. Je zou het misschien niet merken maar ik geef veel om Caro. Ook al zijn we niet zo close. Ik geef wel om haar. Vroeger waren we closer maar nu is ze ouder en kan ze beter op haar zelf letten. Ik kijk weer eens naar Linne. "Waarom kijk je?" "Omdat je speciaal bent." "Wat is er dan zo speciaal aan mij?" "Zo veel. Maar vooral dat je me hebt vergeven. Daar ben ik je nog steeds dankbaar voor." "Daar hebben we het al over gehad." "Ja maar het blijft zitten." Ze drukt een kusje op mijn wang en kijkt verder naar de film.  

Het is ondertussen al kwart na zes en het is tijd om naar huis te gaan. Ik heb haar vader nog ontmoet maar dat was niet zo speciaal. Ik sta nu buiten bij mijn fiets. Linne staat naast me. Opeens komt iemand met de fiets binnen. Waarschijnlijk haar zus. Ze kijkt me aan en vraagt: "Hebben jullie iets?" We knikken allebei, het is toch een beetje awkward. "Ik ben Céline, zus van." "Ik ben Nick, het vriendje van." Ze loopt naar binnen en laat mij en Linne alleen. "Dan ga ik maar eens zeker." "Tot morgen." "Ja, tot morgen." Ze drukt nog even haar lippen op de mijne en  loopt dan naar binnen. Ik stap mijn fiets op en vertrek. Helemaal alleen. Met nog steeds het gevoel van haar lippen op de mijne.