Veroordeeld

hoofdstuk 22; 'Dit is nog niet het einde'

Belle

~ She's a princess with the strenght of a warrior

Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal. In dit geval de kant van Caden in Equador, en mijn kant in Vrijheid. Geloof me als ik zeg dat ik na zijn verhaal nergens meer iets van snapte. Maar laat ik bij het begin beginnen. Het begon met zijn onverwachte terugkeer en ons weerzien. En toen begonnen we te vertellen.

Caden liet me voorzichtig naar de grond zakken en kwam naast me zitten. Zijn arm bleef al die tijd om mij heen geslagen. Ik bedwong een nieuwe hoestbui, en keek Caden vragend aan. Maar deze schudde zijn hoofd.

'Jij eerst.' Ik knikte, en zo begon ik te vertellen. Ik begon bij de lange dagen die we maakten en ik eindigde bij de aanval. Toen praatte ik verder over het onderonsje met de koning, en de reddingsactie van het meisje. Toen ik eindelijk klaar was had Caden twee vragen.

'Oké, maar hoe ben je er dan uitgekomen? En wat heeft Ferdinand tegen je gezegd?' Ik keek Caden verbaasd aan bij zijn disrespectvolle gebruik van de naam van de koning.

'Toen ik zogenaamd "dood" was, zijn de koning en zijn troepen meteen weggegaan. Waarom weet ik niet. Met hen 400 inwoners van Vrijheid die ze gevangen hadden genomen. Zodra ze uit het zicht waren, is Luka het brandende huis binnengegaan, en vond mij daar direct naast de deur. Blijkbaar was ik ingestort door zuurstoftekort en de verstikkende rook. Tenminste, dat was wat hij zei.' Caden knikt en inspecteert mijn gezicht.

'Je bent verder wel oké? ' Ik knikte.

'Alleen hoestbuien vanwege de rook die ik ingeademd heb. Maar de koning heeft vreemde dingen tegen mij gezegd. Hij zei dat mijn ouders de reden waren dat hij in Vrijheid is en daar allemaal mensen heeft meegenomen en vermoord. En hij had het over mijn ouders en zijn broer...' Ik zie Cadens gezicht betrekken. 'Maar nu wil ik jouw kant van het verhaal horen.' Caden kijkt me even indringend aan, en geeft me dan een papiertje.

'Dit is de reden dat we zo snel mogelijk terug zijn gekomen.' Ik kijk nieuwsgierig naar het opgevouwen papiertje en mijn oog valt op het zegel van Equador.

'Is dat...?' vraag ik. Caden knikt.

'Open maar, dan begrijp je het vast beter.' Ik doe wat hij vraagt en vouw het papiertje open. Dan begin ik te lezen.

Lord Ruud, lord Mattheus,

bij deze wil ik jullie mee de delen, dat jullie in de val gelopen zijn. Niet zo slim hé. Mijn mannen hebben Vrijheid aangevallen. Met succes, kan ik jullie wel zeggen. Een groot deel van de achtergebleven bevolking is gevangen genomen, en het andere deel is omgekomen. En het leukste van allemaal, prinses Mirose Williams, of moet ik Belle zeggen, is ook omgekomen. Dus stop met deze onzinnige opstand en geef het op. Of moet prins Luc ook nog omkomen? En wat dacht je van de rest van jullie volgelingen? Geef het op. Dit is zinloos.

koning Ferdinand

'Ik begrijp het niet,' stamel ik als ik het briefje heb doorgelezen. 'Als dit van de koning is, waarom komt mijn naam er dan in voor? En waarom zegt hij prinses Mirose Williams, of moet ik Belle zeggen?' Ik vuur tientallen vragen op hem af, maar in mijn hoofd tolt alles door elkaar heen. En dan valt alles plotseling op zijn plek.

*****

14 jaar geleden

Ik voel me voor de tweede keer een toeschouwer. Ik kijk naar het kleine jongetje en het kleine meisje dat aan het spelen zijn in het weiland. Ze lachen, en het meisje probeert het jongetje te pakken ter krijgen. Dan valt mijn oog plotseling op een man en een vrouw die het tafereel op een grote steen zitten te bekijken. De vrouw heeft een tiara op haar hoofd, en de man een kroon. 'Wat als ze hier niet horen? Wat als ze buiten de muur worden gezet? Ze zijn nog zo jong en onschuldig,' zegt de vrouw tegen de man. De man antwoord iets onverstaanbaars. 'En wat als wij niet meer leven om hen te helpen? Wat als zij hier eerder zijn?' Er klinkt wanhoop in de stem van de vrouw door. De man geeft geen antwoord en drukt alleen maar een kus op het voorhoofd van de vrouw. Dan wenkt hij het meisje. Het meisje komt lachend op de man afgerend. Haar donkere krullen schieten alle kanten op, en haar groene ogen kijken de man stralend aan. Dan geeft de man het meisje iets. Het is een kettinkje en het witte sneeuwkristal weerkaatst het zonlicht...