Veroordeeld

Hoofdstuk 3; 'Vol=vol'

Caden

Ik keek naar Zane. Hij stond voor de 23 mensen die deze kleine gemeenschap telde. Het was precies een jaar geleden dat ik aan de veroordeling had mee moeten doen, en veroordeeld was. En het was iets minder dan een jaar geleden dat ik hier aan was gekomen. En met hier bedoel ik de ruimte tussen tien enorme bomen, waar ik en andere veroordeelde tieners een bestaan op hadden gebouwd. Er was een waterbron in de ruimte tussen de bomen. En de bomen schermden de ruimte ertussen met hun bladeren helemaal af. Zo was er een dichte ruimte gecreëerd die een veroordeelde vier jaar geleden had gevonden. Deze veroordeelde was Zane. De leider van het groepje tieners dat hier leefde. We leefden van wat de natuur ons bracht, wat niet veel was. We hadden hutten gemaakt in de takken van de bomen en tafels en banken in elkaar geknutseld van hout. Het was niet leven dat we hier deden, maar het was leven. Hoe primitief het ook was. Leon stond naast me. Vanaf het moment dat ik hier aankwam, waren we vrienden geweest. Hij was in hetzelfde jaar veroordeeld als ik. Leon had zijn arm losjes om de schouder van een meisje met lichtbruine haren en bruine ogen liggen. Nikki. Ook zij was in hetzelfde jaar als Leon en ik veroordeeld en met zijn drieën vormden we een groepje. Het was anders nu Nikki en Leon iets hadden, maar nog altijd kon ik ze vrienden noemen. En ik wist dat ik ook niet altijd makkelijk was. Ik was afstandelijk en liet mensen moeilijk toe en vertrouwde ze niet. Nikki en Leon had ik een deel van mijn vertrouwen gegeven, maar niet alles. Want iets in mij dacht dat ze elk moment me de rug toe konden keren en onze vriendschap zouden verbreken. Nikki en Leon waren de meest loyale personen die ik ooit ontmoet had, en toch kon ik ze niet volledig vertrouwen. Mijn verleden had daarvoor gezorgd. Mijn verleden maakte het lastig om mensen te vertrouwen.

Het afgelopen jaar had ik me ontwikkeld tot een leider, en hoewel Zane in naam de leider was en de bevelen uitdeelde, zorgde ik voor de taakverdelingen en voor de binnenstroom van voedsel. Maar het was deze dag, de dag van de veroordeling, die iedereen in de war maakte. Op deze dag dacht iedereen aan wat had kunnen zijn, en niet wat was. En deze dag was alles nog wat erger. We hadden namelijk bijna geen voedsel meer, en het was ook nog eens heel moeilijk te vinden. Lange tochten zorgden ervoor dat er nog een klein beetje voedsel binnenkwam, maar het was nauwelijks genoeg voor de 23 mensen die nu in deze gemeenschap waren. En ik denk dat dat feit maakte dat Zane het volgende zei en de laatste hoop van nieuwe veroordeelden afpakte, ook al wisten ze niet dat die hoop er was. 

'Iedereen is ervan op de hoogte dat we weinig voedsel meer hebben en kunnen vinden. Daarom heb ik besloten dat deze groep dit jaar niet uitgebreid mag worden. Dit betekent dat eventuele nieuwe veroordeelden geen toegang zullen krijgen tot deze plek en dat niemand van ons op ronddwalende veroordeelden af mag lopen, en ze hier mee naar toe mag nemen. Gebeurt dit toch, of vindt een veroordeelde deze plek op een of andere manier zal hij of zij dus niet toegelaten worden tot deze plek.' Iedereen was stil en luisterde naar wat Zane zei. De meeste tieners knikten instemmend, maar naast me hoorde ik een verontwaardigd gemompel. 

'Maar dan zijn wij verantwoordelijk voor hun dood, want alleen zullen ze het daar buiten niet overleven,' riep Nikki naar Zane. Leon probeerde te voorkomen dat ze nog meer zou zeggen, want Zane was geen makkelijke  en zou haar zonder pardon uit de gemeenschap zetten als ze iets deed dat hem niet beviel. Zane's ogen zochtten de persoon van wie de stem was geweest en vonden Nikki. 

'Als we iedereen toelaten, zijn we verantwoordelijk voor de dood van hen en ben je verantwoordelijk voor de dood van de anderen hier.' Hij gebaarde om zich heen en keek Nikki boos aan. Deze zei niks meer. Zane had gelijk, maar toch klonk er een knagend stemmetje in mijn achterhoofd dat zei dat dit niet goed was.

                                                                                             *****

Drie dagen waren voorbij gegaan sinds Zane's verbod. En er was niemand toegelaten. Er had maar een veroordeelde de plek gevonden, en deze was zonder pardon weer buiten gezet door Zane en zijn vrienden. Er waren wel meer veroordeelden gesignaleerd, maar niemand liep naar ze toe en iedereen nam meteen een andere route als ze ze tegen kwamen.