Veroordeeld

Hoofdstuk 5; 'Ik ken jou'

Caden

Ik heb samen met Leon wachtdienst. Dus zitten we op het plateau waarvandaan je een heel groot deel van de omgeving kan zien. Aan de andere kant van de bomenrij, staan twee anderen op wacht bij de deur. Je weet maar nooit wat voor gevaar er kan zijn. Ik vind het heerlijk om hier te zitten. Je kan alles zien, en op een of andere manier ziet alles er veel vrolijker uit als je het van boven ziet.

'Weet je Caden, we hebben er goed aan gedaan het meisje mee te nemen,' zegt Leon dan plotseling. 'Ze kan echt met die boog omgaan, en volgens mij is ze ook nog eens ontzettend slim,' gaat hij verder. Ik knik alleen maar. Het liefst wil ik gewoon even alleen zijn. Over alles nadenken wat er vandaag gebeurt is. Maar het is verplicht met zijn tweeën op wacht te zitten, dus dat kan niet. Maar dan verschijnt Nikki plotseling, met achter haar het meisje. Het meisje kijkt lichtelijk verbaasd om zich heen als ze het uitzicht ziet, en er verschijnt een glimlach om mijn mond als ik haar verbaasde gezicht zie.

'Leon, dit moet je horen. Belle heeft je broer gesproken!' roept Nikki dan uitbundig. Ik zie dat Leon met een ruk opkijkt, en ook ik kijk een beetje verbaasd. Leon heeft me ooit wel eens vertelt dat hij een broer had inderdaad.

'Wat, heb je Mason gesproken?' vraagt Leon dan aan haar. Het meisje trekt verbaasd haar wenkbrauwen op.

'Mason?'

'Ja, zo heet mijn broer.'

'Hij heeft me zijn naam niet vertelt. Hij zei alleen dat ik op zoek moest naar zijn broertje, Leon. In ruil daarvoor kreeg ik deze spullen,' antwoord het meisje dan. Dan kijkt ze even goed naar Leon. 'Maar hij lijkt op je. Dezelfde grijzige ogen en het blonde haar.'

'Dat moet Mason zijn,' fluistert Leon voor zich uit. 'Wat wilde hij van je?' vraagt hij dan.

'Ik moest hem een boodschap doorgeven. Hij wilt je ontmoeten. Over een week en vier dagen, aan de zuidelijke kant van het hek.' Leons ogen worden groot en hij kijkt haast beduusd voor zich uit. Nikki gaat naast hem zitten en slaat een arm om zijn schouders heen.

'Dat is toch goed nieuws,' fluistert ze dan. Ik zie Leon knikken.

'Dankje, Belle,' zegt hij dan.

'Geen dank,' antwoord ze. 'Ik kreeg genoeg ervoor terug, maar ik vind het heel toevallig dat ik je gevonden heb.' Dan kijkt ze mij even aan. 'Wat doen jullie hier eigenlijk?' vraagt ze dan.

'Wacht lopen. Omstebeurd hebben we met zijn tweeën wachtdienst,' antwoord Leon. Het meisje verschuift haar blik naar hem.

'En waarom dan wel? Ik bedoel, waarvoor moet worden uitgekeken?' vraagt ze dan. Leon had gelijk toen hij zei dat ze slim was.

'Wilde dieren, en andere veroordeelden,' antwoordt Leon.

'Andere veroordeelden?'

'Ja, er zijn er nog veel meer, en sommigen van hen zijn gevaarlijk.' Ik zie Leons gezicht betrekken en hij bijt zijn lippen stevig op elkaar. Meer wilt hij er niet over kwijt. Ik zie aan het gezicht van het meisje dat ze nog verder wilt vragen, maar ze houdt haar mond. Dan kijkt ze naar Nikki die nu ondertussen op Leons schoot zit, en Leon kijkt haar liefdevol aan en hij ziet er uit alsof hij haar wilt gaan kussen. Als ze dat maar niet hier voor mijn neus gaan doen. Gelukkig redt het meisje me eruit.

'Ik kan wel wachtlopen,' zegt ze dan plotseling. 'Dan kunnen jullie verder gaan met ehh, met waar jullie mee bezig zijn.' De glimlach om mijn mond wordt groter.

'Weet je het zeker?' zegt Leon dan. Het meisje knikt, en Leon en Nikki dalen de ladder af op zoek naar een plekje waar ze gewoon even met zijn tweeën kunnen zijn. Het meisje blijft staan en ik zie dat haar ogen over de omgeving glijden.