16 Ekim,
Louis,
Şu anda bu sözcükleri yazdığım yer tam olarak horuldayarak uyuduğun koltuğun yanındaki koltuk. Tekli koltukta, senin evindeki dosya kağıdında ve şarkılarını yazdığın -belki de mektupları- kalem ile beraber iğrenç el yazımla yazıyorum.
Uyurken izlemek horlasan da horlamasan da dünyadaki en huzur verici şey. O an gözlerin kapalı oluyor ve kendi iç dünyanda olmak istediğin kişi olarak yaşadığını biliyorum. Geleceğinde ben var mıyım bilmiyorum ama kesinlikle kendi dünyanda huzurlu olduğunda bende huzurlu oluyorum.
Dün gece seninle beraber uyuduğum ilk geceydi, ve hayatımda çektiğim en güzel uykuyu çektim. Louis kalp atışını o denli yakınımda duyduğumda, her nefes alış verişini yüzümde hissettiğimde benden mutlusu yoktu ve seni seviyorum.Delice, çılgınca ve derin bir şekilde sana aşığım.
Kalbini bana açtın, şehrini, aşkını ve ben minnettarım. Küçük odamda o kadar soruna rağmen yanımda değilken bile yanımdaydın ve şu an yüzün, kalbin, vücudun benimle, gece kollarını bedenime sarıp beni kendine çektiğinde anladım. Sen hep vardın, bedenen veya ruhen.
Ben küçük bir sorunlu kızdım ve sen büyümemi sağladın. Olgunlaşmamı ve hepsi 1 yıl içerisinde oldu. Ne diyeceğimi bilmiyorum, teşekklürler az kalıyor. Seni seviyorum.
Seni seviyorum.
Seni seviyorum.
Söylemesi kolay ama hissetmesi zor olan bu kelimeleri içimden sana hissettirmek istiyorum. Kelimelerle ifade edilmeyecek duyguları bana tattırıyorsun ve önceden duvarımda bana sırıtan bir yüz iken şu an karşımdaki koltukta uyuyan birisin. Önceden bana acı çektirirken şu an beni seven birisin. Sen farklıydın, farklısın ve seni bana özel yapan bu.
Seni seviyorum.
Seni sevmem sayesinde ben kendimi kurtardım, seni beni kurtardın. Uçurumun dibindeyken beni çekip çıkaran sendin ve ben senin olmak istiyorum, her zaman.Gülümseme sebebin olmak sitiyorum, dün gece ki muhabbetler sırasında attığın her kahkahanın nedeni olmayı seviyorum.
Bir eşya değilsin ama sana sahibim, bana sahipsin.
Seni seviyorum.
Sevgilerle,
Karşındaki koltukta sapık gibi seni izleyen Betty.
