Boy; between love and death

hoodstuk 19

In paniek schiet ik overeind en grijp ik mijn dekens. Het voelt alsof ik geen adem krijg.

'Ga weg... ga weg!!' schreeuw ik terwijl mijn zicht vervaagd en mijn wangen nat worden.

'Stephanie, alsjeblieft...' Hij loopt mijn kant op in een poging me te kalmeren.

'Laat me alles uitleggen, ik beloof het.' Ik zie oprechte wanhoop in zijn ogen. Ik ben ontzettend bang na alles wat er gebeurd is, maar ik moet antwoorden hebben. Hij moet weg... maar dit zou zo mijn laatste kans kunnen zijn om eindelijk antwoorden te krijgen op mijn vragen.

'Stephanie, is alles oké?' hoor ik Sarah's moeder van beneden. Ik wil mijn mond open trekken om om hulp te roepen of te gillen, maar bedenk me.

'Ja' roep ik terug naar beneden. Ik zie hoe de spanning in Boy afneemt.

'Luister... Dit is allemaal...' Hij komt niet goed uit zijn woorden.

'Je probeerde Sarah te vermoorden. Wat is er mis met je?' Ik zie hoe Boy een antwoord probeert te bedenken. Hij ziet er hopeloos uit, bijna verdrietig. 'Ik... ik hield van je. Ik hou van je, echt.' Ik kijk hem vragend aan. 'Dat is de reden. Ik doe dit alles voor jou. Voor ons.' Hij wacht even terwijl hij op de bureaustoel in mijn kamer gaat zitten.

'Dit alles?' Ik ben bang. De antwoorden zijn nog zo dichtbij geweest. Wil ik ze wel weten?

'Sarah, dat ik altijd bij je langskwam... en...' Ik zie angst en twijfeling in zijn ogen. 'En wat?' Hij slaat zijn ogen neer.

'Je ouders'

Zoveelste shock in de laatste paar weken. Maar dit keer vallen ze allemaal in elkaar, als een puzzel. Ik kijk hem wanhopig aan. Heeft Boy mijn ouders vermoord? Tranen blijven zich vormen terwijl ik angstig naar achter kruip tot mijn rug de muur raakt. Ik heb mijn ademhaling niet meer onder controle en voel hoe ik Boy zo snel mogelijk weg uit mijn kamer wil hebben, uit mijn omgeving, uit mijn leven. In de onmacht dat ik niet meer kan praten of helder kan denken kan ik niets anders dan luisteren naar wat hij verder vertelt.

'Ik hield zo veel van je, en ik wilde bij jou blijven. Ik wilde niet gaan...' Gaan? Ik probeer te volgen wat hij zegt. Zie ik nou tranen in zijn ogen?

'Wilde ik bij jou blijven, dan moest ik er voor zorgen dat iedereen van wie jij hield...' Ik wil heel veel tegen hem zeggen en nog steeds heel veel aan hem vragen. Maar het enige wat ik uit kan brengen is 'Waarom?'

'Omdat... omdat ik jou nodig had om niet weg te gaan. Iedereen van wie jij hield moest weg, of wij zouden voor altijd gescheiden zijn. Ik... ik ben niet wat jij denkt, Stephanie.'

Wat bedoelt hij? Nu wil ik alles weten ook.

'Ik leef niet meer.'

Kan dit nog vreemder worden?