Boy; between love and death

hoofdstuk 1

Ik lig met mijn hoofd in mijn kussen, het is zwart van de mascara en nat van de tranen. Via Whatsapp. Wat een eikel. Wat heb ik ooit in hem kunnen zien? Eigenlijk weet ik het wel, een jongen die me accepteerde, die lief voor me was, die om me gaf. Tranen blijven stromen. Wie heb ik nu nog? Niemand. Ik heb geen vriendinnen. Ik had Sarah, maar ik heb al weken niets meer van me laten horen. En Mary is eigenlijk geen vriendin meer sinds ze me heeft laten vallen voor een bitch van een Amanda. Mijn familie is alleen maar een hindernis voor mij. Mijn broer is dood en mijn ouders haat ik. Ik had alleen maar Thomas, maar nu niet meer. Ik wil dood. Ik sta op en loop naar mijn balkon. Ik ben bezweet en mijn hele gezicht is nat van de tranen. Stel dat ik nu doodga, dan is alles toch beter? Ik adem diep in en uit.

'Stephanie' hoor ik achter me.

Ik schrik en draai me om. Er staan een jongen van een jaar of 18. Hij is bleek en beeldschoon. Doordat mijn kamer donker is, zie ik hem niet heel goed. Hij loopt naar me toe en pakt mijn hand. Het voelt vertrouwd, al ken ik hem niet.

'Wie ben jij? Laat me los!' roep ik.

'Ik ben...Boy.'

'Boy?' herhaal ik vragend. 'Ken ik jou?'

'Nu wel' zegt hij met een scheef lachje. Voor een jongen die zomaar in je kamer staan en je tegenhoudt om van het balkon af te springen is hij wel ontzettend sexy. Hij komt dichterbij me staan en veegt de tranen van mijn gezicht. Oh ja, fuck! Ik zie er niet uit, natuurlijk. Gelukkig is het donker en brandt alleen mijn bedlampje. Ik wil iets zeggen, maar hij legt zijn vinger op mijn lippen.

'Shhh...' zegt hij en hij zoent me.

Ik heb geen idee waarom ik dit toelaat. Misschien had ik gewoon even zo iets nodig. Ik wurm me los uit zijn greep.

'Hoe kom je hier? Wat doe je hier? Ken ik jou ergens van?'

Boy glimlacht alleen maar. 

'Ik moet gaan,' zegt hij. En voor ik iets kan zeggen loopt hij de deur uit, mij stomverbaasd achterlatend.