Boy; between love and death

hoofdstuk 15

'Tot vanmiddag' roep ik terwijl Sarah de deur uit gaat. Ik zit op de bank voor de TV bij Sarah thuis. 't Is nu al een week geleden maar ik moet er niet aan denken nu al naar school te gaan. Dit jaar red ik toch niet. Sarahs ouders zijn heel lief voor me en ik voel me hier fijn, ondanks dat ik Boy nog maar één keer heb gezien. Sarah was een avondje weg en de ouders van Sarah waren naar vrienden uit de buurt. Hij kwam langs en zei dat hij me miste. Hij kon niet vaker langskomen maar vertelde niet waarom. Welke geheimen heeft Boy toch allemaal voor me? Hoe fijn zou het zijn als ik hem altijd kon zien, altijd bij hem kon zijn, trots aan iedereen zou kunnen laten zien. Ik krijg een pijnlijke steek in mijn hoofd. Hij deed al pijn vanwege het weinig slapen en het voelt zo zwaar als teen gewicht van tien kilo. Mijn beeld verscherpt en ik besef me dat ik geen idee heb wat ik aan het kijken ben. Reclame, op RTL 5 zo te zien. Nadat een Aziatische vrouw me eraan helpt herinneren hoeveel honger ik heb door extreme close-ups van bami te laten zien sta ik moeizaam op en maak ik wat ontbijt voor mezelf. Ik voel me een beetje schuldig als ik een paracetamol uit het medicijnenkastje haal. Ik mocht er eigenlijk niet meer dan 1 per dag en het is pas ochtend. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat dit niet de enige is die ik vandaag zal nemen.

M'n bed is heerlijk warm en het is ontzettend stil op Sarahs kamer. Toch willen mijn ogen niet dichtvallen. Sarah zit beneden TV te kijken, ze heeft me overgehaald alvast te gaan slapen. Haar ouders hadden een verjaardag van Sarahs oom en komen pas laat thuis. Ik gooi de dekens van me af en ga recht op in mijn logeerbed zitten. Ook al ben ik vreselijk moe, slapen gaat nu niet lukken. Toch maar even bij Sarah kijken. Ik trek mijn vest aan over m'n niet heel erg matchende pyjamasetje en loop langzaam de trap af. Halverwege overvalt een angstaanjagend gevoel me. Weer dat geluid. Stikken. Papa. Dood. Sarah. Een vreselijk beknelde gil. Het geluid alsof iemand stikt. Ik struikel bijna over mijn eigen voeten als ik de trap af ren.

'Sarah!' gil ik en ik ren de huiskamer in. Wat ik daar aantref is vreselijk.

Sarah zit op de bank met een gedaante over haar heen. Zijn handen strak en beklemmend om haar hals. Gefocust. Geen emotie. Mijn blikveld is niet scherp genoeg om de gedaante verder te zien en hij staat met zijn rug mijn kant op. Nadat ik Sarahs naam heb geroepen laat hij onmiddellijk los. Sarah hapt naar lucht. In een reflex draait de gedaante zijn hoofd naar mij toe. Een steek in mijn buik, een beknellend gevoel vanbinnen. Mijn adem stokt in mijn keel.

Het is Boy.