Lovers by Accident

Part 61

Άρης

Είναι σαν...να έπεσε μόλις τώρα κεραμίδα στο κεφάλι μου. Ένιωσα ένα μυτερό μαχαίρι να εισχωρεί στην καρδιά μου και να την κάνει χίλια κομμάτια. Θέλει να σταματήσουμε. Λίγες ώρες μετά από την πρώτη μας φορά...μου λέει αυτό. Πόσο σκατά της φέρθηκα;


Παίρνω μερικές ανάσες και κλείνω τα μάτια μου σφικτά. Δεν ξέρω τι θα ήθελα να ακούσω αυτή τη στιγμή. Ίσως να μην κατάφερα να ικανοποιήσω τις προσδοκίες της όσο κάναμε έρωτα. Ίσως να αποφάσισε...ότι δεν είμαι αρκετός για εκείνη...δεν ξέρω. Όλο αυτό, όμως, με πληγώνει.


Ανοίγω τα μάτια μου και εντοπίζω τα δικά της να με κοιτούν με πλήρη απάθεια. Φοβάμαι. Φοβάμαι ότι αυτή τη φορά είναι οριστικό. 


"Θα μπορούσα τουλάχιστον να μάθω το λόγο για τον οποίο αποφάσισες να με κάνεις πέρα από τη ζωή σου; Ή θα φύγεις για ακόμα μία φορά, χωρίς να μου εξηγήσεις πού στο καλό έφταιξα;" τη ρωτάω πιο σοβαρός από ποτέ και για μερικά δευτερόλεπτα απλώς με κοιτάζει. Με κοιτάζει τόσο έντονα...που είμαι σχεδόν έτοιμος να χάσω τον έλεγχο και να της ορμήξω.


"Ναι Άρη. Φυσικά και θα σου εξηγήσω...και αυτό γιατί θέλω να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου!" μου απαντά και κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω.


"Καλώς. Πάμε στο γραφείο μου καλύτερα..." της προτείνω και χωρίς να μου απαντήσει, σηκωνόμαστε και κατευθυνόμαστε προς το γραφείο μου.


Φθάνουμε και καθόμαστε  ο ένας απέναντι από τον άλλον. Επικρατεί μια αμήχανη σιωπή. 


"Πώς είναι ο Δημήτρης; Έγινε το χειρουργείο;" με ρωτάει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. 


"Ναι...όλα πήγαν καλά...απλά ο Δημήτρης θα χρειαστεί να μείνει μερικές εβδομάδες ακόμα στο νοσοκομείο για επίβλεψη. Ωστόσο, έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο..." της εξηγώ και ξεφυσάει με ανακούφιση. Το ξέρω ότι αυτό ήθελε να ακούσει. 


"Μπορώ κάποια στιγμή να τον δω; Το έχω ανάγκη..." μου εξηγεί και αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο στομάχι. Φοβάμαι ότι η Ιφιγένεια δε με εμπιστεύεται. Δε νομίζω ότι μου έχει πλήρη εμπιστοσύνη...


"Ναι...νομίζω πως αύριο μπορείς να περάσεις να τον δεις. Χρειάζεται ξεκούραση για την ώρα" της αποκρίνομαι και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά. 


"Γιατί μου έκρυψες ότι βλέπεις ακόμα τη Νικόλ;" με ρωτάει και σκαλώνω. Τι κάνω λέει;


"Πώς είπες;" τη ρωτάω εντελώς συνοφρυωμένος και παίρνει μια βαθιά αναπνοή προτού μου απαντήσει. 


"Λέω...γιατί δε μου είπες ότι κρατάς επαφές με την πρώην σου;" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω. Από πού και ως πού έβγαλε αυτό το συμπέρασμα; 


"Τι είναι αυτά που λες; Εγώ με τη Νικόλ έχουμε τελειώσει οριστικά...όσο ήσουν στη Θεσσαλονίκη! Έχω να την δω πολύ καιρό..." της απαντάω ειλικρινά...αλλά δε δείχνει να πείθεται. Φέρνει τα χέρια της σταυρωτά στο στήθος της και συνοφρυώνεται. 


"Τότε πώς εξηγείς...ότι σήμερα το πρωί, μπήκε στο σπίτι σου...με δικά της κλειδιά και μου έκανε κήρυγμα, λέγοντάς μου ότι μέχρι πριν λίγο της ζητούσες να ξαναείστε μαζί και ότι της είχες υποσχεθεί ότι θα κόψεις τις ξεπέτες με τις γυναίκες; Ε; Ήμουν και εγώ ακόμα μία κατάκτηση Άρη;" με ρωτάει και την κοιτάζω αποσβολωμένος. 


Είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου. Πώς άφησα να συμβεί κάτι τέτοιο; Η Νικόλ έβγαλε αντικλείδι...και στοιχηματίζω ότι δεν έχει πατήσει μονάχα μία φορά το πόδι της σπίτι μου. Κάτι μου λέει...ότι αυτή η ιστορία...συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό! 


"Δεν βγαίνω με τη Νικόλ...ούτε είσαι μια απλή ξεπέτα Ιφιγένεια!" της αποκρίνομαι αποφασιστικά...αλλά δεν πείθεται. 


"Ναι. Θα έλεγα...εντελώς προφανής η απάντησή σου! Άλλωστε γιατί να κρατάς επαφές με την πρώην σου, που τυγχάνει να μπουκάρει στο σπίτι σου όποτε της καπνίσει με το έτσι θέλω...;! Είναι χαζό που πίστεψα ότι κάτι τρέχει μεταξύ σας. Συγγνώμη..." μου απαντά γεμάτη ειρωνεία και σηκώνεται να φύγει, όμως την προλαβαίνω και την πιάνω από το χέρι. 


"Πιστεύεις εκείνη...ή εμένα;" τη ρωτάω και με κοιτάζει με ζαρωμένα φρύδια και εντελώς θυμωμένη. 


"Πειράζει που δεν έχω την αντοχή να σου απαντήσω;" με ρωτάει και αρχίζω να τα παίρνω. 


"Ναι Ιφιγένεια! Ναι γαμ*το μου! Πειράζει! Πειράζει γιατί δε μου έχεις την παραμικρή εμπιστοσύνη! Πειράζει...γιατί μου δόθηκες χωρίς καν να είσαι σίγουρη αν με εμπιστεύεσαι πραγματικά! Πώς θες να νιώσω αυτή την στιγμή; Πώς θέλεις να αντιδράσω; Νομίζεις ότι θα φύγεις για ακόμα μία φορά...και ότι θα τρέξω από πίσω σου για να μη σε χάσω; Πιστεύεις ότι θα κάθομαι μια ζωή να σου υπενθυμίζω ότι είμαι άξιος να είμαι δίπλα σου...και ότι δεν παίζω μαζί σου; Ξέρεις κάτι Ιφιγένεια; ΌΧΙ! Δε θα κάτσω άλλο να παριστάνω τον μαλ*κα...μέχρι να ωριμάσεις και να δεις πώς πραγματικά έχουν τα πράγματα! Αν σε μία σχέση δεν υπάρχει εμπιστοσύνη...δεν υπάρχει τίποτα! Και λυπάμαι που σου το λέω...αλλά δε μου έχεις την παραμικρή εμπιστοσύνη! Έχεις δίκιο...νομίζω ότι το καλύτερο και για τους δύο είναι να ακολουθήσει ο καθένας το δρόμο του. Δεν μπορούμε να έχουμε μέλλον εμείς οι δύο. Δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα!" της αποκρίνομαι πιο απογοητευμένος από ποτέ και αφήνω το χέρι μου από το δικό της. 
"Πήγαινε λοιπόν. Βρες αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη. Καλή τύχη σου εύχομαι. Να προσέχεις" της αποκρίνομαι ψυχρά και τα μάτια της πέφτουν στα δικά μου. 


"Σε ευχαριστώ. Και εσύ το ίδιο..." μου απαντά και χωρίς να πούμε τίποτα άλλο, βγαίνει από το γραφείο μου και με αφήνει εντελώς απογοητευμένο και θυμωμένο. 


+++++++


{Λίγες εβδομάδες αργότερα}


Ιφιγένεια