Lovers by Accident

Part 48

{Γειαααααα σας!!! Καταρχήν...θέλω πάρα πολύ να σας ευχαριστήσω, γιατί το βιβλίο αυτό έφτασε τις 16.6k προβολές και αδυνατώ να το πιστέψωωωω ^_^ ^_^ 
Επίσης, προχθές είδα ότι έφτασε <<5>> στην κατηγορία- Ρομαντική και πραγματικά δεν έχω λόγιααααααα ^_^ ^_^ }

Ιφιγένεια

Ο Νίκος με κοιτάζει περιμένοντας υπομονετικά να του μιλήσω για τον άνθρωπο εκείνο...που υπήρξε στη ζωή μου και έφερε τα πάνω κάτω. 


"Συγγνώμη...δεν ήθελα να  σε φέρω σε δύσκολη θέση. Είναι προσωπικά ζητήματα και αφορούν μονάχα εσένα...και εκείνον..." μου αποκρίνεται ο Νίκος και πιέζω τα χείλη μου. 


"Η αλήθεια είναι...ότι δεν είχε και την καλύτερη κατάληξη η ιστορία μας. Ίσως...να μην υπήρξε ποτέ ιστορία κιόλας..." του απαντώ και σμίγει τα φρύδια του. 


"Σε πονάει ακόμα;" με ρωτάει και πίνω λίγο από το νερό μου, πιο πολύ για να κερδίσω χρόνο.


"Ναι. Όμως...όμως το ξεπερνάω σταδιακά. Κατάλαβα...ότι είμαι καλύτερα μακριά του. Άλλωστε...δεν ήταν ποτέ γραφτό μας..." 


"Θέλεις να μου μιλήσεις για εκείνον; Ίσως αισθανθείς καλύτερα, αν το συζητήσεις μαζί μου..." με παροτρύνει και ανασηκώνω τους ώμους μου. 
"Πάμε και κάπου πιο ήσυχα, αν θες..." 


"Θα ήθελα καλύτερα να μην μπω σε λεπτομέρειες. Δε μου αρέσει να μιλάω για αυτό το θέμα και πιστεύω...ότι δεν αξίζει κιόλας να σπαταλάω χρόνο από τη ζωή μου...μιλώντας για εκείνον...όταν ο ίδιος μου πήρε τη ζωή μέσα από τα χέρια..." του αποκρίνομαι και σηκώνει τα φρύδια του έκπληκτος.  


"Θέλεις να μου πεις...ότι...ήταν αυτός που σε χτύπησε; Ερωτεύτηκες...αυτόν που σε οδήγησε σε αυτή την κατάσταση;" με ρωτάει, έχοντας καταλάβει τι συνέβη και ξεροκαταπίνω. 
"Όχι όχι...καλύτερα να μη μου πεις. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να αλλάξουμε κουβέντα" μου προτείνει τελικά και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 
Και μόνο που σκέφτομαι τον Άρη, μου έρχεται πραγματικά να βάλω τα κλάματα. 
Πώς να είναι; Με σκέφτεται ποτέ; Γιατί εγώ δε σταμάτησα να το κάνω...


"Εσύ Νίκο...συγχωρείς εύκολα;" τον ρωτάω και το σκέφτεται για λίγο. 


"Συγχωρώ με μέτρο. Και αν συγχωρώ...σίγουρα ποτέ δεν ξεχνώ..." μου απαντά και κουνάω το κεφάλι μου συναινετικά. 
"Εσύ; Θα έδινες ποτέ την ευκαιρία...σε κάποιον που ενδιαφέρεται για εσένα...να σε πλησιάσει, παρόλο που είσαι πληγωμένη;" με ρωτάει και δαγκώνω το κάτω χείλος μου αμήχανα. 
Αφού πιέσω στιγμιαία τα χείλη μου, κολλάω το βλέμμα μου στο δικό του. 


"Ναι. Όσο έχω ακόμα καρδιά...χωράει ακόμα κόσμος να μπει σε αυτήν..." του αποκρίνομαι κλείνοντας του το μάτι και κάνοντας τον να γελάσει. 


"Χαίρομαι πάρα πολύ που το ακούω...γιατί αυτός ο κάποιος...ψάχνει ήδη τρόπους να σε προσεγγίσει..." μου λέει όλο νόημα και του χαμογελώ. 


"Ελπίζω να έχει υπομονή βέβαια...γιατί πιστεύω ότι θα τη χρειαστεί..."του τονίζω και συνεχίζουμε να κοιταζόμαστε. 


"Έχει υπομονή. Και επιμονή όμως..." μου αποκρίνεται και του χαμογελώ για ακόμα μία φορά. 

Ίσως ήρθε επιτέλους η στιγμή να κάνω μια νέα αρχή. Να δώσω την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να με διεκδικήσει...


+++++


"Πέρασα πολύ ωραία Ιφιγένεια. Ελπίζω να το επαναλάβουμε" μου λέει ο Νίκος και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 
Έχουμε επιστρέψει στο νοσοκομείο και ο Νίκος ετοιμάζεται να φύγει.


"Όποτε θέλεις..." του απαντώ και μου χαμογελάει. 


Χωρίς να πούμε κάτι άλλο, με πλησιάζει αργά και αφού καθίσει δίπλα μου και περιεργαστεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου, εστιάζει τελικά στα χείλη μου. Η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα. Τα μάτια του υψώνονται στα δικά μου και παρατηρώ ότι με κοιτάζει γεμάτος πάθος. Έχω την εντύπωση ότι θέλει να με φιλήσει. Νομίζω...ότι προσπαθεί να καταλάβει...αν είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κάνει. 

Ποτέ δε θα ξέρεις, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για κάτι...μέχρι να δοκιμάσεις...