Lovers by Accident

Part 36

Άρης

"Γιατί δέχτηκες Ιφιγένεια; Έπρεπε να του δώσεις θάρρος;" τη ρωτάω και σηκώνει το ένα της φρύδι. 

Ο Ιάσονας, αφού ζουζούνισε με την Ιφιγένεια για κανένα δεκάλεπτο, αποφάσισε να πάρει δρόμο. Τόσες κοπέλες...σε εκείνη βρήκε να πέσει; Θα γίνει χαμός έτσι και της την πέσει αύριο! 

"Δεν καταλαβαίνω το πρόβλημά σου. Ο αδερφός σου...με κάλεσε και θεώρησα σωστό να δεχτώ. Τόσο πολύ σε πείραξε;" με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε απογοητευμένος. 

"Εγώ δε θα έρθω. Δεν υπάρχει λόγος να κάθομαι και να σας βλέπω να σαλιαρίζετε!" της αποκρίνομαι και συνοφρυώνεται. 

"Τι είναι αυτά που λες γαμ*το; Γιατί ταράζεσαι με κάθε αγόρι που με πλησιάζει; Είναι τρελό αυτό το πράγμα! Στο κάτω κάτω...δικαίωμά μου ρε Άρη...να κάνω ό,τι στο δι*ολο γουστάρω!" μου απαντά και γουρλώνω τα μάτια μου. Να με νευριάσει θέλει πάλι!

"Όπως νομίζεις. Εγώ δεν ασχολούμαι περαιτέρω...έχω σημαντικότερα προβλήματα να λύσω!" της αποκρίνομαι και σηκώνει για ακόμα μία φορά το φρύδι της. 
"Λέω να πηγαίνω. Αν καθίσω λίγο ακόμα μαζί σου...βλέπω να γκρεμίζουμε το νοσοκομείο" της λέω και συνεχίζει να με κοιτάζει έκπληκτη. Πιάνω τα πράγματά μου και βγαίνω από το δωμάτιο. 

Αποφασίζω να πάρω τον Ιάσονα τηλέφωνο να του πω να βγούμε για έναν καφέ. Νομίζω ότι πρέπει κάποιος να τον βάλει στη θέση του! Δεν μπορεί με το έτσι θέλω να παίρνει το κορίτσι μου μέσα από τα χέρια μου!

Πάω να βγάλω το κινητό μου από την τσέπη μου, όμως ακούω τη φωνή του Ιάσονα και, αμέσως, σηκώνω το κεφάλι μου προς το μέρος από όπου ήρθε η φωνή του. 

"Δεν έφυγες εσύ;" τον ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. 

"Όχι...ήθελα, αν έχεις κενό να βγούμε για κανέναν καφέ" μου προτείνει και πιέζω τα χείλη μου άγαρμπα. 

"Αυτό θα σου έλεγα. Νομίζω ότι εμείς οι δύο δεν τα έχουμε πει όλα..." 

"Ωραία. Πάμε..." 

++++++

Αρκετή ώρα αργότερα, έχουμε έρθει σε μία καφετέρια και έχουμε παραγγείλει. Ο Ιάσονας είναι προσηλωμένος στο κινητό του και αυτό είναι που μου τη δίνει στα νεύρα. 

"Ιάσονα...άσε το πια το ρημάδι! Νόμιζα ότι είχαμε να μιλήσουμε εμείς οι δύο!" 

Αφήνει το κινητό στο τραπέζι και έπειτα γυρίζει να με κοιτάξει. 

"Σωστά. Με συγχωρείς...μου μιλούσε ένα γκομενάκι...και ήθελα να απαντήσω" γουρλώνω τα μάτια μου, αν και δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση. 

Ο Ιάσονας, πάντοτε, είχε πρόβλημα δέσμευσης. Από όσο θυμάμαι...όλο με την μία και με την άλλη γύριζε! Δε θα άφηνα σε καμία περίπτωση την Ιφιγένεια να πέσει στα δόντια του. Πρώτον, γιατί δεν είναι για εκείνον...και δεύτερον, γιατί είναι δική μου. 

"Πότε θα σοβαρευτείς μικρέ; Δε θέλεις στη ζωή σου κάτι πιο σταθερό; Μια ζωή θα είσαι εργένης;" τον ρωτάω και ξεροβήχει. Τα χείλη του ανοίγουν διάπλατα και ένα τεράστιο χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του. 

"Σχετικά με αυτό...νομίζω βρήκα την κατάλληλη!" μου αποκρίνεται και τον κοιτάζω καχύποπτα. 

"Α ναι; Και; Ποια είναι;" τον ρωτάω και τρίβει το μούσι του. 

"Η Ιφιγένεια φυσικά! Τέτοιο μωρό...δεν έχω ξαναδεί!" μου λέει και τα μάτια μου γουρλώνουν.
"Απορώ πώς το έχεις αφήσει το κοριτσάκι...δε χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες! Αλλά να μου πεις...εσύ είσαι αρραβωνιασμένος...δε θα απατούσες την αγαπημένη σου με καμία άλλη..." μου αποκρίνεται ειρωνικά και αισθάνομαι το αίμα μου να βράζει. Αν δεν ήταν αδερφός μου...ίσως και να τον είχα πνίξει. Και είμαι κατά της βίας...

"Κόψ'το! Άκουσέ με καλά μικρέ! Μείνε μακριά από την Ιφιγένεια...γιατί δε θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα! Η μικρή...δεν είναι για εσένα!" σχεδόν του φωνάζω και σηκώνει το ένα του φρύδι μπερδεμένος. 

"Ποιο είναι το πρόβλημά σου;" με ρωτάει γεμάτος απορία και φέρνω τα χέρια μου στο κεφάλι μου. 

"Σε ξέρω Ιάσονα! Σε ξέρω πολύ καλά...και πιστεύω ακράδαντα...ότι η Ιφιγένεια αξίζει κάτι διαφορετικό από αυτό. Κάποιον που να την αγαπήσει πραγματικά και να την κάνει να νιώσει ασφαλής. Κάποιον που να μπορεί να την κάνει ευτυχισμένη..." του εξηγώ, χωρίς να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, και ξύνει το μάγουλό του. 

"Και αυτός ο κάποιος...είσαι εσύ;" με ρωτάει και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Πώς γίνεται όλοι να με καταλαβαίνουν; Τόσο πολύ φαίνεται ότι...την βλέπω ερωτικά; 

Ξεροβήχω και πίνω λίγο από το νερό μπροστά μου. 
"Δεν είπα κάτι τέτοιο. Απλώς είναι από τις αγαπημένες ασθενείς μου...και πραγματικά την έχω συμπαθήσει. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να βρεις κάποια που να θέλει τα ίδια πράγματα με εσένα..." του απαντώ όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και ανοιγοκλείνει αμήχανα τα μάτια του. Δεν ξέρω αν με πίστεψε, όμως αποφάσισε να αλλάξει κουβέντα. 

"Πότε θα μου γνωρίσεις την κοπέλα σου; Ή μήπως δε θέλεις;" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω. Πολύ καλή ερώτηση. 

"Ιάσονα...δ-δεν τα πάμε και πολύ καλά με τη Νικόλ..."ξεκινάω να του λέω και κάθεται καλύτερα στη θέση του. Τα μάτια και τα αυτιά του είναι προσηλωμένα σε εμένα. 

"Όπα όπα...μισό! Σκέφτεσαι να χωρίσεις;" με ρωτάει έκπληκτος και το βλέμμα μου τριγυρίζει σε όλο το μαγαζί. Γυρίζω, τελικά, να τον κοιτάξω.

"Ν-Ναι...δεν αισθάνομαι...όπως πριν. Φοβάμαι...ότι έχω κάνει λάθος μαζί της..." του απαντώ ειλικρινά.

"Γνώρισες κάποια άλλη...ή απλώς δεν την θες πια;" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω. 

"Δ-Δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί της."

"Εσύ ξέρεις..."


+++++

Αφού τελείωσα με τον Ιάσονα, αποφάσισα να επιστρέψω σπίτι. Η Νικόλ δεν είναι εδώ. 
Το κεφάλι μου με πονάει λίγο. Αισθάνομαι τρομερά εξαντλημένος και πραγματικά δεν έχω την όρεξη της Νικόλ. 

Η ώρα είναι σίγουρα 23:30 και αποφασίζω να πιω μια μπύρα. Θέλω λίγο να χαλαρώσω, αλλά δεν μπορώ. Από τη μία είναι η Νικόλ...η οποία θα γίνει έξαλλη μαζί μου...και από την άλλη είναι η Ιφιγένεια. Αυτό το κορίτσι...με έχει κάνει να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου, κάνω πράγματα που δε θα έπρεπε...και σε λίγο ίσως ξεχάσω ακόμα και το όνομά μου. 

Αυτά τα χείλη της...είναι το κάτι άλλο. Είναι τόσο απαλά...που πραγματικά δεν μπορώ να αντισταθώ. Αυτά τα καταπράσινα μάτια της...είναι το ομορφότερο μέρος να χάνομαι...
Θα ήθελα όσο τίποτε άλλο...να είναι δική μου. Κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά της, η καρδιά μου αναστατώνεται...και καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες να μην το δείχνω. Δεν μπορώ. Ήδη μου λείπει.

Τι θα κάνω; Πώς θα της πω ότι εγώ φταίω; Πώς θα της εξηγήσω ότι ευθύνομαι εγώ για το ατύχημά της, χωρίς να την χάσω από τη ζωή μου; Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να την χάσω. Αυτό το χαμόγελό της...αυτή η παιδικότητα της...με τρελαίνει. Μπορεί να είναι μικρότερή μου και...άπειρη...όμως θα έδινα τα πάντα για να της μάθω όσα δεν ξέρει. Θα ήθελα να την κάνω να νιώσει ασφαλής μαζί μου. 

Η πόρτα ανοίγει, ξαφνικά, και ξεφεύγω για λίγο από τις σκέψεις μου. 
Η Νικόλ μπαίνει μέσα και με βλέπει να κάθομαι στον καναπέ. Με το που με αντικρίζει, γουρλώνει τα μάτια της. 

"Άρη...γύρισες;" με ρωτάει και γνέφω θετικά. 

"Ναι" της απαντώ ξερά και, αφού κλείσει την πόρτα πίσω της, κατευθύνεται προς το μέρος μου. 

"Πώς είσαι;" με ρωτάει και πλησιάζει τα χείλη της προς τα δικά μου για να με φιλήσει, όμως τραβιέμαι. Το παρατηρεί και συνοφρυώνεται. 

"Συγγνώμη Νικόλ...αλλά δεν είμαι πολύ καλά. Δεν έχω όρεξη" της εξηγώ και σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος της. 

"Α ναι; Τώρα δε θα φιλιόμαστε κιόλας; Τι καλά!" μου αποκρίνεται ειρωνικά και κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε απογοητευμένος. 

"Νικόλ...νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να κοιμηθείς απόψε σπίτι σου. Θέλω λίγο δικό μου χρόνο. Θα προτιμούσα να μιλούσαμε άλλη στιγμή...που θα είμαι καλύτερα" της προτείνω και με κοιτάζει αγριεμένη. 

"Τι είναι αυτά που λες Άρη; Γιατί να κοιμηθώ σπίτι μου; Γιατί με διώχνεις;" με ρωτάει και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου. 

"Νικόλ. Δώσε μου λίγο χρόνο. Θέλω να σκεφτώ κάποια πράγματα...και θα ήταν καλύτερα να κάνεις και εσύ το ίδιο..." της απαντώ και συνεχίζει να δείχνει νευριασμένη. 

"Όπως νομίζεις Άρη! Εγώ να πηγαίνω!" μου αποκρίνεται και κατευθύνεται προς το δωμάτιό μας. 

Λίγα λεπτά αργότερα κατεβαίνει κάτω με έναν μικρό σάκο και χωρίς να μου μιλήσει, ανοίγει την πόρτα και φεύγει. 

++++++++

{Το επόμενο βράδυ}


Ιφιγένεια