Lovers by Accident

Part 52

Ιφιγένεια

Ήταν ανάγκη να συμβεί αυτό τώρα; Έπρεπε να τον συναντήσω...τόσο γρήγορα...και σε αυτή την κατάσταση; Με είδε να περπατάω. Είδε τον Νίκο μαζί μου. Ήταν πραγματικά αμήχανο. 

Τα πόδια μου έτρεμαν. Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω...όταν τα μάτια μου κλείδωσαν στα δικά του. Ήταν λες και για μια στιγμή πάγωσε ο χρόνος και δεν υπήρχε τίποτα και κανένας τριγύρω, εκτός από εμάς. Χιλιάδες συναισθήματα άρχισαν να με κατακλύζουν. Πόνος, θλίψη, λαχτάρα, επιθυμία, θυμός...έρωτας. 

Το ήξερα. Ήμουν σίγουρη...ότι αν τον ξαναέβλεπα...θα μου θύμιζε όσα προσπαθούσα τόσον καιρό να ξεχάσω. Όταν άκουσα τη φωνή του, ήθελα να βάλω τα κλάματα. Πίστευα ότι τον είχα ξεπεράσει...νόμιζα ότι ο Άρης...ήταν παρελθόν. Έτσι ήλπιζα. 

Έκανα λάθος. Όταν μου είπε ότι του έλειψα...η καρδιά μου...άρχισε να γίνεται χιλιάδες κομμάτια. Ακόμα και τώρα; Τώρα που είναι παντρεμένος και η γυναίκα του περιμένει το παιδί τους; Συνεχίζει να μιλάει με αυτόν τον τρόπο...τη στιγμή που μας χωρίζουν τα πάντα; 

Δεν ξέρω πώς αισθάνομαι. Λυπάμαι για όσα έχουν συμβεί...και εύχομαι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Βαθιά μέσα μου...προσπαθώ ακόμα να τον συγχωρέσω. Μου είναι δύσκολο να συγκρατώ όσα νιώθω μέσα μου...επειδή έτσι <πρέπει>! 

Ένα ατύχημα που μου στοίχισε την ευτυχία...με έφερε κοντά του...με έκανε να αισθανθώ πιο ερωτευμένη από ποτέ...και τώρα που μπορώ και πάλι να περπατήσω και να χορέψω...τώρα μου παίρνει πίσω τον άνδρα που με όλη μου την καρδιά έχω ερωτευτεί. Ήταν μια απλή περιπέτεια μέσα στην βαρετή ζωή μου...ή κάτι μεγαλύτερο...που χάθηκε στο σκοτάδι της μοίρας; 

"Ιφιγένεια...γιατί δεν ακουμπάς το φαγητό σου; Θα κρυώσει..." μου αποκρίνεται ο Νίκος και ξυπνάω από τις ανούσιες σκέψεις μου. Έχουμε έρθει για φαγητό. Πώς να φάω...όταν πριν από λίγο...αντίκρισα τον Άρη; 

"Νίκο...δεν πεινάω. Συγνώμη...δεν είμαι και η καλύτερη παρέα..." του απαντώ και στρέφει όλη του την προσοχή σε εμένα γεμάτος απορία. 

"Τι συμβαίνει; Έγινε κάτι; Σε στεναχώρησα εγώ;" με ρωτάει απανωτά και αρχίζω να κουνάω αρνητικά πέρα δώθε το κεφάλι μου, για να τον προλάβω. 

"Όχι όχι...εσύ δεν έκανες τίποτα. Εγώ, απλώς, αισθάνομαι εξαντλημένη..." του αποκρίνομαι ελπίζοντας ότι θα πειστεί και θα αλλάξει κουβέντα...όμως το βλέμμα του γίνεται πιο σοβαρό από πριν...και τώρα με κοιτάζει γεμάτος καχυποψία...σαν να καταλαβαίνει.