Lovers by Accident

Part 44

Ιφιγένεια

"Θα χρειαστεί να μείνετε στο ίδιο δωμάτιο με ακόμα μία ασθενή" μου αποκρίνεται μία νοσοκόμα και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 

"Ναι, βεβαίως" απαντώ και μου χαμογελά. Επιτέλους θα δω λίγο κόσμο. Κόσμο διαφορετικό από αυτόν που βλέπω τόσους μήνες. 

Η νοσοκόμα βγαίνει έξω από το δωμάτιο και μόλις πέντε λεπτά αργότερα, ανοίγει και πάλι την πόρτα και φέρνει μέσα μία ξανθιά κοπέλα. Τη μεταφέρει επάνω σε ένα φορείο και τη σηκώνει για να την τοποθετήσει επάνω στο κρεβάτι. 
Η κοπέλα είναι μικροκαμωμένη, αδύνατη και γλυκούλα. Μακάρι να είναι και συνεννοήσιμη. 

"Σας αφήνω κορίτσια να γνωριστείτε" μας αποκρίνεται η νοσοκόμα και γνέφουμε θετικά. 

Η νοσοκόμα βγαίνει από το δωμάτιο και μας αφήνει μόνες. Η μία χαμογελάει αμήχανα στην άλλη και τελικά παίρνω την απόφαση να μιλήσω. 

"Γεια σου...είμαι η Ιφιγένεια" της συστήνομαι και ανοιγοκλείνει τα μάτια της. 

"Γεια...είμαι η Ζωή" μου αποκρίνεται χαμογελαστή. 

"Εσύ γιατί είσαι εδώ, αν επιτρέπεται;" τη ρωτάω γεμάτη περιέργεια και ξύνει το κεφάλι της. 

"Παραπάτησα στις σκάλες και έπεσα. Έσκασα σαν το καρπούζι δηλαδή. Χτύπησα πολύ το δεξί μου πόδι...όμως μου είπαν ότι θα γίνω καλύτερα σε λίγες εβδομάδες" μου εξηγεί και την κοιτάζω συμπονετικά. 
"Εσύ;" με ρωτάει τελικά και γελάω αμήχανα. Μεγάλη ιστορία. Τεράστια. 

Για μια στιγμή μου έρχεται στο μυαλό ο Άρης και αμέσως κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε, για να διώξω την σκέψη του. Το τελευταίο πράγμα που θέλω αυτή τη στιγμή...είναι να σκέφτομαι τον Άρη. 

"Εμ...εγώ είχα ένα ατύχημα" ξεκινάω να της λέω και σμίγει τα φρύδια της γεμάτη απορία. 

"Δηλαδή;" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω. 

"Όταν βρισκόμουν στο Λονδίνο...ασχολούμουν με το χορό. Μια μέρα είχα πρόβα για έναν σημαντικό διαγωνισμό και...στο δρόμο που περπατούσα, ένα αυτοκίνητο με χτύπησε..."σταματάω για λίγο να πάρω μια ανάσα. Ο Άρης πετάγεται με ταχύτητα φωτός στο μυαλό μου και ξεροβήχω. Η Ζωή με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. 

"Πες μου ότι..." πάει να πει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. 

"Δεν μπορώ να περπατήσω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ξανά να το κάνω..." της εξηγώ και δείχνει έκπληκτη. 

"Λυπάμαι πραγματικά. Ελπίζω να ξαναπερπατήσεις. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα είναι...να είσαι χορεύτρια και να χάνεις κάτι τόσο σημαντικό..." μου αποκρίνεται λυπημένη και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Όχι...δε θέλω να με λυπούνται. Μισώ, όταν το κάνουν. 

"Είναι εντάξει" της λέω απότομα. "Θα τα καταφέρω. Θα καταφέρω να ξεπεράσω αυτό που μου συμβαίνει" συνεχίζω και της χαμογελώ, για να κρύψω τον πόνο και τον φόβο που με διακατέχει. Είναι μία ακόμα φορά...που τρομάζω στη σκέψη, ότι θα μείνω έτσι όλη μου τη ζωή. Και...η αιτία είναι εκείνος. 

"Συγγνώμη...δεν ήθελα να ακουστώ...έτσι. Μπορεί να μη σε ξέρω...όμως πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος στη θέση σου έχει τη δύναμη και την υπομονή να προσπαθήσει για το καλύτερο. Μην παραδώσεις τα όπλα. Η ζωή εκεί έξω σε περιμένει..." μου αποκρίνεται, όταν καταλαβαίνει ότι ενοχλήθηκα και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 

"Όλα καλά. Απλώς...περνάω μια δύσκολη φάση στη ζωή μου. Ελπίζω ότι θα μου περάσει..." της λέω και χτυπάει η πόρτα. 

Χωρίς να περιμένει απάντηση, ανοίγει και μπαίνει μέσα ένα ψηλό, ξανθό αγόρι. Το βλέμμα του πέφτει, απευθείας, στο δικό μου και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Ξεροκαταπίνω. 

Είναι...πραγματικά χάρμα οφθαλμών...όμως για μια φορά...δεν έχω ιδέα ποιος στο καλό είναι. 

"Ζωή!"της αποκρίνεται και εκείνη τον κοιτάζει έκπληκτη. Το χαμόγελό της δείχνει τεράστιο στο πρόσωπό της. Προφανώς, γνωρίζονται αυτοί οι δύο. 

"Ήρθες! Μα...πώς; Πότε;" τον ρωτάει εκείνη τρομερά ανίδεη και εκείνος της χαμογελάει.

"Μου τηλεφώνησες...και ήρθα..." της απαντά εκείνος και η Ζωή συνεχίζει να δείχνει έκπληκτη. 

"Μα...ήρθες από το Λονδίνο...ως εδώ...για να με δεις;"