Lovers by Accident

Part 30

{Γειααααα σας <3
Καταρχήν, να σας ευχαριστήσω για ακόμα μία φορά...γιατί μόλις παρατήρησα ότι το "Lovers by Accident" έφτασε τις 3k προβολές!!! :)))
Δεύτεροοοον, θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι σκέφτομαι να γράψω αρκετά ακόμα επεισόδια στην ιστορία αυτή και αυτό αυτομάτως (για εμένα τουλάχιστον) σημαίνει ότι ο Άρης και η Ιφιγένεια...έχουν να περάσουν πάρα πολλά ακόμα (από 40 κύματα και έτσι >_<). Σας το λέω αυτό...γιατί με ρωτάτε συνέχεια πότε θα είναι μαζί κλπ. Θέλει να έχετε τρομερή υπομονή σε αυτή την ιστορία. Δε γνωρίζω ακόμα τι θα απογίνουν αυτοί οι δύο!!!
Ελπίζω να μην σας ξενέρωσααα...όμως αυτή είναι η αλήθεια =// <3
Πολλάαααα πολλά φιλάκιααα <3 }

-----------

Ιφιγένεια

Το πρόσωπό του βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το δικό μου και τα χείλη μας κοντεύουν να ενωθούν, όμως δε φιλιόμαστε. Κοιταζόμαστε έντονα στα μάτια και εγώ παίρνω βαθιές αναπνοές, για να ηρεμήσω. Τα δάχτυλα του χεριού μου ακουμπούν τα χείλη του για να τον σταματήσουν.

"Άρη...πήγαινέ με απλώς στο νοσοκομείο" του αποκρίνομαι και απομακρύνεται από κοντά μου, για να βάλει μπρος. Τα μάτια μου κλείνουν και ξεφυσάω. Μισώ αυτό που μου συμβαίνει. Έπρεπε να ερωτευτώ τον αρραβωνιασμένο γιατρό μου; Χάθηκαν οι άντρες;

++++

(Το επόμενο πρωί)

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Είναι λες και χθες το βράδυ είχα γίνει λιώμα...παρόλο που δεν ήπια τίποτα. Πονάω.

Χθες ο Άρης με γύρισε στο νοσοκομείο και φρόντισε να έρθουν να με αλλάξουν. Δε μίλησε σχεδόν καθόλου μαζί μου, έπειτα από το παρολίγον φιλί. Ένα καληνύχτα, μονάχα, μουρμούρισε λίγα δευτερόλεπτα, προτού γίνει καπνός.

Από στιγμή σε στιγμή θα έρθει ο Δημήτρης. Θέλω πάρα πολύ να του μιλήσω, αλλά καλύτερα να σιγουρευτώ ότι δε θα μας ακούσει κανένας. Ξέρω πάρα πολύ καλά ότι θα με βρίσει...αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου. Κάθε φορά που το μυαλό μου πάει στον Άρη...ξεχνάω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Φοβάμαι ότι με έχει καταστρέψει. Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα.

Η πόρτα χτυπάει και καταλαβαίνω ότι είναι ο Δημήτρης.
"Πέρασε" του αποκρίνομαι και αμέσως ανοίγει η πόρτα διάπλατα και μπαίνει μέσα.
"Σιγουρέψου ότι έχεις κλείσει την πόρτα Δημήτρη. Δε θέλω να έχουμε απρόοπτες επισκέψεις" του τονίζω και συνοφρυώνεται.

"Καλά μωρέ...πες ένα <καλημέρα> πρώτα!" με ειρωνεύεται και σηκώνω το ένα μου φρύδι.

"Αν ήταν καλή μέρα...θα σου έλεγα...αλλά τον τελευταίο καιρό, όλο στραβή και ανάποδη είναι!" του απαντώ και δείχνει προβληματισμένος. Κλείνει καλά την πόρτα και με πλησιάζει γεμάτος περιέργεια. Κάθεται στο κρεβάτι, με πρόσωπο προς τα εμένα γυρισμένο.

"Τι συμβαίνει; Δε μου ακούγεσαι σαν την αισιόδοξη Ιφιγένεια που γνωρίζω..."

"Φοβάμαι ότι η Ιφιγένεια που ήξερες...σε λίγο δε θα υπάρχει. Κάθε μέρα...και χειρότερα..." του εκμυστηρεύομαι και σμίγει τα φρύδια του, μην καταλαβαίνοντας πού το πάω.

"Τι έγινε; Πονάς το κεφάλι; Το σώμα σου; Δεν αισθάνεσαι καλά; Γιατί δε σε βοηθάει κανείς; Μήπως να επιστρέ--"

"Δημήτρη! Ηρέμησε...σωματικά είμαι μια χαρά...πέρα από τα πόδια μου, που δεν μπορώ να περπατήσω. Άλλο μέρος του σώματός μου πονάει..."

"Ποιο;" με ρωτάει τρομοκρατημένος και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Η καρδιά μου! Και για να σε προλάβω...δεν είναι ιατρικό το θέμα...ή μάλλον είναι! Εννοώ...είμαι...ερωτευμένη Δημήτρη..." του αποκαλύπτω, τελικά, και γουρλώνει τα μάτια του.


"Αν είσαι μαζί μου, θα το δεχτώ...αν πάλι όχι..." μου αποκρίνεται κοροϊδευτικά και τον χτυπώ στον ώμο.