Lovers by Accident

Part 46

Άρης

"Ακόμα εδώ είσαι;" ρωτάω τη Νικόλ και κουνάει το κεφάλι της απογοητευμένη. 


"Άρη...άκουσέ με σε παρακαλώ..." μου ζητάει και αρχίζω να κάνω βόλτες πέρα δώθε. Ό,τι και αν μου πει...ξέρω ότι και οι δυο φταίμε. 


"Πόσον καιρό συμβαίνει όλο αυτό πίσω από την πλάτη μου Νικόλ;" τη ρωτάω και αποφεύγει να με κοιτάξει κατάματα. Υποψιάζομαι, ότι όλο αυτό ξεκίνησε πριν καλά καλά γνωρίσω την Ιφιγένεια. Πριν το ατύχημά της...


"Δ-Δεν...δεν είναι πολύς καιρός...δεν--" 


"Άσε τα ψέμματα. Μίλα ανοιχτά! Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να είμαστε και οι δυο μας για μια φορά ειλικρινείς!" την παροτρύνω και ξεφυσάει. 


"Τον γνώρισα...πριν ένα χρόνο. Ήταν συνάδελφός μου στη δουλειά. Δεν κάναμε κάτι εξαρχής. Πέρασαν τρεις μήνες περίπου...και τότε ήταν που άρχισε να μου δείχνει ενδιαφέρον. Εσύ...συνεχώς...έλειπες από το σπίτι. Με είχες στο περιθώριο και εντελώς ξεχασμένη. Είχα ανάγκη κάποιον. Όσο και αν σε αγαπούσα...η επιμονή αυτού του άνδρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον μια και καλή" μου αποκρίνεται και γυρίζει να με κοιτάξει ενοχικά.
"Όταν η μεγαλύτερη προτεραιότητά σου ήταν η Ιφιγένεια...ή όπως αλλιώς λένε αυτή την κοπέλα...κατάλαβα ότι θα με ξεχνούσες εντελώς. Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι...ότι αυτή η μικρή σου είχε κλέψει κάθε σπιθαμή από το μυαλό σου" συνεχίζει και μένω να την κοιτάζω αποσβολωμένος. 


"Τι εννοείς;" τη ρωτάω και χαμογελάει ειρωνικά. 


"Εννοώ...ότι ξυπνούσα μέσα στη νύχτα και σε άκουγα να φωνάζεις το όνομά της. Σε άκουγα να της μιλάς. Να τη σκέφτεσαι. Να την ονειρεύεσαι. Μπορεί να μη σου είχα μιλήσει για όλα αυτά...όμως αυτή είναι η αλήθεια. Και εσύ με απατούσες. Και εσύ είχες στο μυαλό σου κάποια άλλη. 
Ήξερα ότι αυτό που είχαμε ήταν ένα χαμένο παιχνίδι. Κανένας από τους δυο μας δεν ήταν ειλικρινής. Έτσι δεν είναι Άρη;" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω.

"Έχεις δίκιο. Δεν ήμουν ούτε εγώ ειλικρινής μαζί σου" της αποκρίνομαι τελικά και κλείνει τα μάτια της στιγμιαία. 
"Φιληθήκαμε πολλές φορές με την Ιφιγένεια. Της είπα επανειλημμένα...ότι με εκείνη είμαι ερωτευμένος. Την αγκάλιασα. Κοιμήθηκα δίπλα της. Ξέρω ότι δεν είναι λίγα...όμως ποτέ δεν προχώρησα σωματικά και ερωτικά μαζί της. Η αλήθεια, όμως, Νικόλ...είναι ότι, αν είχα το περιθώριο και αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά...θα το έκανα..." της εκμυστηρεύομαι και δείχνει απογοητευμένη. 


"Εγώ...σε απάτησα και σωματικά Άρη. Όπως σωστά διαπίστωσες...το παιδί που περιμένω...δεν είναι δικό σου. Όσο και αν ντρέπομαι που το λέω, ήταν η έσχατη λύση.  Ήταν μια τελευταία προσπάθεια να σε κρατήσω κοντά μου. Σου ζητώ συγγνώμη...γιατί...δεν έπρεπε να σου φερθώ με αυτόν τον τρόπο..." 


"Κι εγώ σου ζητώ συγγνώμη. Και αυτό γιατί...πράγματι σε παραμέλησα. Άρχισα να ερωτεύομαι κάποια άλλη...και δεν είχα το θάρρος να σου μιλήσω. Είμαι ένας δειλός..." της αποκρίνομαι και φοράει το παλτό της. 


Με πλησιάζει αργά και, αφού με αγκαλιάσει, μου δίνει ένα στιγμιαίο φιλί στο μάγουλο. 
Απομακρύνεται από κοντά μου και πιάνει τη βαλίτσα της. Κατευθύνεται προς την πόρτα και προτού βγει, γυρίζει να με κοιτάξει. 


"Αντίο Άρη. Να προσέχεις..." μου λέει και ξεροκαταπίνω. 


"Κι εσύ το ίδιο..." της απαντώ, και αφού ανοίξει την πόρτα, βγαίνει έξω. 


Ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου μόλις έκλεισε...


+++++++


{Δύο μήνες αργότερα}

Πριν λίγο έφυγε ο αδερφός μου για την Αθήνα. Ευτυχώς, βρήκα τα χρήματα για να τον βοηθήσω.
Μετά την ακύρωση του γάμου μου, οι συγγενείς μου άρχισαν να με θεωρούν επιπόλαιο και ανώριμο. Δεν ξέρουν τι έχει γίνει. Αν ήξεραν...θα είχαν άλλη άποψη...


Ο Ιάσονας προσπάθησε πολλές φορές να με πείσει να πάω να βρω την Ιφιγένεια...όμως ήξερα ότι ήταν μάταιο. Δεν έχω σταματήσει να παίρνω τηλέφωνο, όμως κάθε φορά μου λένε το ίδιο πράγμα. Αρνούνται να μου απαντήσουν. Εδώ και δύο μήνες ζω μέσα στην άγνοια...και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Έχω χάσει τελείως τα λογικά μου...


__________


Ιφιγένεια