Lovers by Accident

Part 17

{Δύο μήνες αργότερα...}

Άρης

"Τι κέφια είναι αυτά Στιβ; Όλο χαμόγελα είσαι σήμερα!" του αποκρίνομαι, όταν αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να τρώει ληγμένα. Καθόμαστε στην αίθουσα συσκέψεων, έπειτα από μία συζήτηση που είχαμε με τους υπόλοιπους συναδέλφους. Σκέφτονται να φέρουν καινούργια μηχανήματα για θεραπείες ασθενών και ήθελαν να μας ενημερώσουν. 

"Τι έγινε μίστερ σχεσάκια...ζηλεύουμε;" με ρωτάει ο Στιβ, σηκώνοντας το ένα του φρύδι ως το ταβάνι. 

"Τι να ζηλέψω; Το ότι από το πρωί είσαι σαν χαζοχαρούμενος;" 

"Δεν έχεις ερωτευτεί...γι'αυτό το λες!" με ειρωνεύεται και γουρλώνω τα μάτια μου. 

"Φυσικά και έχω ερωτευτεί! Απλώς τα συμπτώματα του ερωτευμένου επάνω μου...έχουν εξασθενήσει. Δουλειά...κούραση...ρουτίνα...καταλαβαίνεις ότι δε γίνεται μια ζωή να είμαι χαζοχαρούμενος" του εξηγώ και σταυρώνει τα δυο του χέρια στο στέρνο του.

"Α ναι ε; Όπως και να έχει...έμαθα ότι εκείνος ο άντρας είναι αδερφός της".

"Λέγε!" τον παροτρύνω και το χαμόγελό του γίνεται πιο έντονο από πριν.

"Χθες το βράδυ είχα εφημερία και εκείνη ήρθε και μου μίλησε. Βασικά κουβεντιάσαμε γενικά και ανταλλάξαμε αριθμούς"μου εξηγεί για τη συνάδελφο που του αρέσει και χαμογελώ.

"Έλα ρε γύπα! Το κατάφερες το κορίτσι; Προσκυνώ. Να ξέρεις είμαι μεγάλος σου οπαδός" του αποκρίνομαι κοροϊδευτικά και εκείνος με χτυπάει στον ώμο τάχα μου νευριασμένος.

"Καλά καλά...γέλα εσύ! Άμα βρεθείς στη θέση μου...μετά να δούμε πόσο αστείο θα σου φανεί!" μου τονίζει και ξεροκαταπίνω.

"Βλακείες λες τώρα. Έχω τη Νικόλ...δε θα υποκύψω σε κάτι άλλο πέρα από αυτό που έχω μαζί της" του εξηγώ και σηκώνει πάλι το ένα του φρύδι.

"Ναι...αυτά τα λες τώρα...που είσαι ήρεμος και δεν την έχεις πατήσει. Μία πιτσιρίκα να σου γυαλίσει θα ξεχάσεις και τη Νικόλ...και τον αρραβώνα σας" μου τονίζει κλείνοντας μου το μάτι.

"Νομίζω ότι η συζήτηση πήγε σε άλλο επίπεδο νεαρέ. Έχω σχέση με κάποια και δεν υπάρχει περίπτωση να κοιτάξω καμία άλλη. Λέω καλύτερα να αλλάξουμε κουβέντα, γιατί---"

"Τι; Σε στρίμωξα Αρούλη;" με ρωτάει και πάλι ειρωνικά και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου.

"Σε παρακαλώ...μη χρησιμοποιείς και εσύ υποκοριστικά. Αρκετή βία έχει δεχθεί το όνομά μου!" του αποκρίνομαι ενθυμούμενος τον τρόπο που με αποκαλεί η Ιφιγένεια μερικές φορές, τους τελευταίους δύο μήνες. "Και όχι...δε με στρίμωξες. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα! Λέω να πηγαίνω τώρα, γιατί ξεκινάνε σήμερα οι δύσκολες ασκήσεις της μικρής και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο"του εξηγώ και επιτέλους παραδίνεται. Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά και προχωρώ προς την πόρτα. Βγαίνω από αυτήν και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο της Ιφιγένειας.

Τους δύο αυτούς μήνες που πέρασαν, μπορώ να πω, πως έχει βελτιωθεί αρκετά. Προσπαθεί και μόνη της να εξασκεί τα πόδια της. Δεν έχει ακόμα τη δύναμη ούτε την αντοχή για κάτι πιο έντονο...αλλά πιστεύω ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο. Από σήμερα έχω βάλει στο πρόγραμμα και ασκήσεις που αφορούν το περπάτημα και την όρθια στάση της. Θέλει πολύ κουράγιο αυτή η δουλειά...αλλά είμαι σίγουρος, πως όσο και αν φοβάται...δε θα τα παρατήσει. Αν κάτι έχω καταλάβει από τη συμπεριφορά της είναι πως η Ιφιγένεια είναι τρομερά δυνατή. Και αυτό πραγματικά...είναι σημαντικό για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Φτάνω στο δωμάτιό της και χτυπάω την πόρτα. Ίσως να μην είναι μόνη της. Είχε ωράριο επισκέψεων σήμερα, οπότε φαντάζομαι δε θα το άφησε ανεκμετάλλευτο. 

"Παρακαλώ;" μου αποκρίνεται εκείνη και ξεροβήχω.

"Ο Άρης είμαι" της απαντώ και μου δίνει την άδεια να περάσω. 

Με το που μπαίνω στο δωμάτιο, παρατηρώ ότι πράγματι έχει επισκέψεις σήμερα. Είναι μαζί της ο Δημήτρης, ο οποίος κάθεται δίπλα της στο κρεβάτι και της κρατά το χέρι. Σοβαρά τώρα η Ιφιγένεια μου πουλάει ακόμα παραμύθια περί φιλίας και άλλα τέτοια; Δηλαδή αν τους βρω καμιά μέρα αγκαλιά να φιλιούνται στα χείλη...θα λέει ακόμα ότι είναι απλώς φίλοι; 

Και οι δυο τους με παρατηρούν, καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου. Η Ιφιγένεια χαμογελάει συνεχώς και κάτι λέει στο Δημήτρη. Τα χαχανητά τους γεμίζουν όλο το δωμάτιο. 

"Άρη...καλά είσαι;" με ρωτάει και εκπλήσσομαι. 

"Ναι...πολύ καλά. Εσείς;" ρωτάω και τους δυο, αλλά ο Δημήτρης δε δείχνει να θέλει να μιλήσει.

"Και εμείς...μια χαρά" μου αποκρίνεται η Ιφιγένεια και κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω.

Ο Δημήτρης φιλάει στο μάγουλο την Ιφιγένεια και σηκώνεται από το κρεβάτι. Αφήνει και το χέρι της.

"Τα λέμε όμορφη" της λέει και εκείνη χαμογελά. 

"Οπωσδήποτε Δημήτρη μου" του απαντά και μου έρχεται να ξεράσω. Μπλιαχ! 

Ο Δημήτρης βγαίνει από το δωμάτιο και μένουμε οι δυο μας. Η Ιφιγένεια με περιεργάζεται από πάνω μέχρι κάτω και ασυναίσθητα προχωρώ προς τον πάγκο. Ακόμα και μετά από τόσον καιρό...αυτό το κορίτσι με κομπλάρει.

"Άρη..." πάει να μου πει, αλλά διστάζει. 

"Ναι..." την παροτρύνω και εκείνη με κοιτάζει στα μάτια. Την αντιγράφω. Μπορώ να κάνω και αλλιώς; 

Παίζει με τα δάκτυλά της αμήχανα και το βλέμμα της φεύγει στιγμιαία από το δικό μου. Τι θέλει να μου πει; 

"Αναρωτιόμουν...αν...είσαι μόνος;" Ωχ. Άρχισαν και οι προσωπικές ερωτήσεις. Νομίζω ότι πρέπει να της απαντήσω τελείως διπλωματικά. Δε...χρειάζεται να γνωρίζει την προσωπική μου ζωή.

"Μόνος;" τη ρωτάω κάνοντας τάχα μου ότι δεν καταλαβαίνω και εκείνη ξύνει ελαφρώς το μάγουλό της. 

"Εννοώ...υπάρχει κάποια στη ζωή σου;" με ρωτάει με μεγαλύτερη σιγουριά από ό,τι πριν και της χαμογελώ.

"Πολλές μπορώ να πω...η μητέρα μου, η ξαδέρφη μου---" της λέω κοροϊδευτικά, αλλά με διακόπτει.

"Άρη! Δεν μιλάω για συγγενικά πρόσωπα. Ξέρω ότι είναι πολύ προσωπική ερώτηση...αλλά...βλέπεις κάποια ερωτικά;" 

"Ιφιγένεια...λέω να αφήσουμε αυτά τα θέματα στην άκρη. Υπάρχει δεν υπάρχει κάποια...νομίζω ότι δεν είναι κάτι που σε αφορά άμεσα" της εξηγώ και εκείνη κοιτάζει αλλού ντροπιασμένη.

"Ναι...συγγνώμη. Όμως, αν δεν ξέρω, αν υπάρχει κάποια που να σου έχει πάρει τα μυαλά...εγώ πώς στο καλό θα επιχειρήσω να σε κερδίσω;" με ρωτάει και γουρλώνω τα μάτια μου. Αρχίζω να βήχω επανειλημμένα και εκείνη γελάει. 

"Πλάκα κάνω βρε Άρη...όλα της μετρητοίς τα παίρνεις! Νόμιζα ότι είμαστε...φίλοι και οι φίλοι...συζητούν τέτοια θέματα μεταξύ τους" μου αποκρίνεται και σηκώνω το φρύδι μου.

"Φίλοι, όπως εσύ και ο Δημήτρης;" τη ρωτάω ειρωνικά  και εκείνη καταλαβαίνει ότι υπονοώ, ότι υπάρχει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος της και σηκώνει και εκείνη το ένα της φρύδι.

"Όχι Άρη...με το Δημήτρη είμαστε φίλοι και μόνο! Δεν υπάρχει τίποτα ερωτικό μεταξύ μας και ούτε θα υπάρξει...ενώ με εσένα είναι διαφορετικά. Δεν μπορώ να σε δω φιλικά. Δε μου βγαίνει" μου εξηγεί και ξεροκαταπίνω. Θα κάνω τον χαζό. Θα προσποιηθώ ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοεί.  

"Τέρμα οι κουβέντες. Σήμερα θα περάσουμε σε πιο δύσκολες ασκήσεις από ό,τι τις προηγούμενες φορές. Θα προσπαθήσεις να περπατήσεις με τη βοήθεια ενός στηρίγματος και τη δική μου φυσικά. Δε χρειάζεται να αγχωθείς. Θα το πάμε πολύ αργά...και όποτε κουραστείς σταματάμε. Μην απογοητευτείς, αν δυσκολευτείς πολύ. Έτσι είναι στην αρχή...θα συνηθίσεις" της εξηγώ και εκείνη ακούει προσεκτικά κάθε λέξη που της λέω. Έπρεπε να σταματήσω τη συζήτηση...γιατί θα γινόταν ακόμα πιο άβολη και θα καταλήγαμε να νιώθουμε τρομερά αμήχανα και οι δύο. 

"Καλά" μου απαντά απογοητευμένη και ετοιμάζομαι να τη βοηθήσω να σηκωθεί, όταν χτυπάει η πόρτα και ξεφυσάω. 

"Μισό λεπτό να δω ποιος είναι" της αποκρίνομαι και πλησιάζω την πόρτα.


**********
Γειά σας, γειάαααα σας  <3 <3 <3 

Το επόμενο...ξέρετε, σε 2-3 μέρες ^_^ <3