Lovers by Accident

Part 24

Ιφιγένεια

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από εκείνη την ημέρα που τσακώθηκα με τον Άρη και του μίλησα με κάθε ειλικρίνεια για τις προθέσεις μου. Του έδωσα να καταλάβει τι άνθρωπος είμαι.
Εκείνη τη μέρα, δε μιλήσαμε άλλο για τα συναισθήματά μου. Μετά από εκείνο το ανατριχιαστικό και περίεργο κοίταγμα που είχαμε, χαιρετηθήκαμε και έφυγε.

Από εκείνη την ημέρα, εκείνος συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του και να με βοηθάει με τη θεραπεία μου, ενώ εγώ έχω σταματήσει να του πετάω υπονοούμενα και να του ζητάω χαζές και ανούσιες χάρες. Μου είναι τρομερά δύσκολο, βέβαια, να τον βλέπω καθημερινά και να μην μπορώ να του εκμυστηρευτώ όσα νιώθω. Έχω αποδεχτεί ότι εγώ και εκείνος δε θα είμαστε ποτέ μαζί...δε θα συμβεί ποτέ και τίποτα μεταξύ μας.

Πέρα από τον Άρη, οι γονείς μου επέστρεψαν πριν καμιά εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντάς με τελικά εδώ. Μου είπαν ότι θα ξαναεπιστρέψουν. Δεν ξέρω πώς νιώθω με αυτό. Ο μόνος που μου έχει απομείνει είναι ο Δημήτρης, ο οποίος είναι καθημερινά στο πλευρό μου και δε με ξεχνάει.

Από στιγμή σε στιγμή θα έρθει ο Άρης, για να κάνουμε κάποιες ασκήσεις όρθιας στάσης. Δεν είναι και οι πιο εύκολες ασκήσεις, όμως, το παλεύω. Πεινάω λίγο...αλλά δεν έχω όρεξη να φάω. Το φαγητό είναι παρατημένο στο κομοδίνο δίπλα μου, όπως μου το έφεραν το μεσημέρι και τώρα είναι 19:00 το απόγευμα.

Η πόρτα χτυπάει και καταλαβαίνω, αμέσως, ότι είναι ο Άρης. Και μόνο στη σκέψη του νιώθω αυτή την περίεργη αίσθηση στο στομάχι μου. Η καρδιά μου δε σταματάει να χτυπάει δυνατά. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και του λέω να περάσει.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Άρης, ο οποίος φαίνεται πολύ ξεκούραστος και ευδιάθετος. Καιρό είχα να τον δω έτσι. Τον τελευταίο καιρό ήταν συνεχώς αμήχανος και συμπεριφερόταν κάπως περίεργα. Προσπαθούσα, όμως, σε κάθε περίπτωση να μην του δίνω σημασία. Ήξερα ότι ήταν το σωστό...και αυτό έκανα.

"Καλησπέρα Ιφιγένεια" μου αποκρίνεται ευγενικά και του χαμογελώ ελαφρώς.

"Καλησπέρα Άρη".

Κλείνει την πόρτα και πλησιάζει προς τον πάγκο για να αφήσει τα πράγματά του και έπειτα με πλησιάζει αργά. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου στην καρέκλα. Νομίζω ότι θα εκραγώ. Νομίζω ότι το να είμαι μαζί του στο ίδιο δωμάτιο, μου προκαλεί ασφυξία.
Ελπίζω να μην το καταλαβαίνει...