Bölüm Sevgili Tolga'ya gidiyor:))))))) Nedenini okuyunca anlarsın canım:)
Kerem, karşısında oturan ama onun gözlerine bakmak yerine başını önüne eğip ellerini inceleyen kadını izler bir süre. Hayatı, ona yeniden yaşanır bir yer hâline getiren, her aldığı nefeste daha çok içine çektiği, çocuğunun annesi ve yaptıklarıyla darmadağın ettiği kadını…
Yutkunur. Konuşmaya başlaması gerektiğini bilmektedir ama nerden başlayıp ne diyeceğini kestiremez. Zeynep’in bakışlarını hissedip tedirgin olduğunu fark edince konuşmak üzere açar ağzını.
-Zeynep!
-Kerem!
-Sen söyle…
-Yok, ne diyecektin, sen?
-Bak, Rüya için çok üzgün olduğunu biliyorum ama halledeceğiz güzelim bunu, inan bana!
-Nasıl?
-Bulacağız bir yol. Ama sana söz veriyorum Rüya iyileşecek.
-Kerem, tutamayacağın sözler verme bana!
Bu cümle bir anda konuşmayı bıçak gibi keser. Zeynep’in sözü, Kerem’in yüzünde tokat gibi patlar. Kalakalır, Kerem. Bir kez daha yutkunur. Zeynep, başını kaldırmış dimdik bakmaktadır şimdi Kerem’in gözlerine. Hayal kırıklığı, öfke, çaresizlik ve Kerem’in tanımlayamadığı pek çok duygu iç içe geçmiştir bakışlarında.
-Zeynep, bak sana her şeyi anlatacağım, ben!
-Rüya ile ilgili olmayan hiçbir şeyi dinlemek istemiyorum, Kerem. Eğer bu konuda söyleyecek bir şeyin yoksa ben kızımın yanına gidiyorum.
-Kızımız…
-Efendim?
-Kızımız, dedim Zeynep! Rüya senin kızın değil, bizim kızımız. O sana aitmiş ve benimle lütfedip de paylaşıyormuşsun gibi davranmayı kes!
-Ben öyle…
-Yapıyorsun. Hem de sürekli yapıyorsun. Bir sürü şeyi yanlış yaptım. Kendimce gerekçelerim var. Haklı veya haksız bulabilirsin beni ama bir yerde hiç hata yapmadım ben, Zeynep. O da Rüya. Ben ilk andan beri onu çok istedim. Yüzünü gördüğüm ilk an vuruldum ona. Senin için ne kadar değerliyse benim için de öyle. Onun için yapamayacağım hiçbir şey yok. Şunu da son kez söyleyeceğim. Benim kızımdan uzak durmaya hiç niyetim yok. Hele şimdi bize bu kadar ihtiyacı varken sadece onu doktora getirip götüren biri olmayacağım hayatında.
-Ne demek istiyorsun?
Zeynep’in bir tek çıkışı Pandora’nın kutusunu açtırmıştır. Kerem, az önceki kararsızlığından sıyrılmış, suskunluğunu bozmuştur.
-Evlen benimle Zeynep!
-Neeeeee?
-Bırak yanında olayım, senin de Rüya’nın da. Bak, kızımla ilgili çok şey kaçırdım ben. İlk adımını, “baba” deyişini kaçırmak istemiyorum.
-Sen, sen bana nasıl “evlen benimle” dersin ya? Aklını mı kaçırdın. Bizi birbirimize bağlayan tek şey Rüya…
-Kendin söyledin Zeynep. Rüya bizi birbirimize bağlıyor. İstesek de koparılamayacak biçimde hem de.
-Sana ihtiyacım yok, Kerem!
-Var! Kabul etsen de etmesen de… Rüya için çok zor bir yola giriyoruz Zeynep; bunu tek başına kaldıramazsın. Sen de farkındasın bunun, onun için geldin bana.
-Hayır! Sadece bilmeye hakkın olduğunu düşündüm.
-Doğru, bilmeye hakkım vardı ama öğrendiğim anda bırakmayacağımı da en iyi sen biliyorsun Zeynep! Ne seni ne onu… Lütfen, Zeynep! Bunu yapma bize!
