"Derdin ne lan senin!Derdin ne?"
Sonunda kendimi tutamamış ve patlamıştım.'Bu kadar şımarıklığa da tahammül edemem ben.'
Yatağa sinmiş korkulu gözlerle bana bakıyordu.Gözlerim sıkı sıkı tuttuğu yorgana kaydı.Elleri titriyordu..
'Bu kadar da olmaz herhalde.Bu kadar düşeceğimi düşünmüş olamaz.'
"Düşündüğün şey olmadı."
"Ne?"
"Düşündüğün şey diyorum.Aramızda öyle bir şey geçmedi."
"Kıyafetim neden üzerimde değil?!"
"Benimle konuşurken o sesinin tonunu alçalt!"
"Neden burdayım?Oğlum nerde?"
"Vuruldun!!Hatırlıyor musun?Sana gidersen seni koruyamam demiştim ve sen inat edip beni dinlemedin!Ya Özgür'e bir şey olsaydı.Kendini düşünmüyorsun anladım ama o çocuğu da mı düşünmüyorsun!!"
Söylediklerimle iyice olduğu yere sinmiş gıkını çıkaramıyordu.Özgür'e bir şey olacak diye ödü kopuyordu.
"O günahsız çocuğu herkesten koruyorsun eyvallah da kendinden koruyamıyorsun o ne olacak?Bu oyun değil Mira!"
Odadan çıkmadan önce son kez suratına baktığımda ağlıyordu.Gidip salondan kabanımı aldım ve üzerime giydim..İçeri girmek için kapıyı açacaktım ki o çıktı.
"Yemeğini ye mutfakta masanın üzerinde..Dışarıda seni bekliyorum."
Ben dışarı çıkarken o da mutfağa gidiyordu.Arabanın kapısını açmıştım ki o da evden çıktı.Gelip arabaya bindiğinde hemen gaza bastım..Ormanlık alanı geçene kadar tek kelime etmemişti.
"Nereye gidiyoruz?Oğlum nerde?
"Annemin yanında..biz de oraya gidiyoruz."
"Ben o eve gelmem.Hakan'a söyle o getirsin bana oğlumu."
"Saçma saçma konuşup asabımı bozma benim."
"Senin söylediğin yalan yüzünden ben hakarete uğramak zorunda değilim."
"O eve gelmek zorundasın, zorundasınız.Eğer hayatta kalmak istiyorsanız bana ihtiyacınız var."
"Ben nasıl bir şeye bulaştım böyle ya..O silahlı adamlar senin yüzünden bizim peşimize düştü hatırlatırım!"
Aniden fren yapıp arabayı kaydırdım.Arabanın hızıyla Mira sarsıldı ve omuzunu koltuğa çarptı.Acıyla inledi ve dudaklarını ısırdı.Öfkeli gözlerimiz buluştuğunda ikimizde burnumuzdan soluyorduk.
"O sesini bi daha yükseltirsen-"
"Ne olur? Öldürür müsün beni?"
"Evet!.ve hiç gözümü kırpmam inan.Şimdi kapa çeneni."
Sesini kesmiş ve kafasını cama doğru çevirmişti.Şehre indiğimizde trafik yoğundu yine..Eve vardığımızda arabadan inip eve doğru ilerlemeye başladım.Durup arkama baktığımda halâ arabadan inmemişti.Hiç umursamadan eve girdim.
'Benim elimden ölmezse inadından ölecek bir gün.'
Tam beş dakika.Beş dakika sonra kapı çaldı.
Mira
Arabada beni yalnız bırakıp eve gitti.Sinirimden çatlayacaktım ki öfkeme hakim oldum ve yumruğumu sıktım."Sakin ol Mira..Sakin ol.Oğlunu alacaksın ve buradan gideceksin bir daha dönmemek üzere."diye mırıldandım ve arabanın kapısını açıp indim.Sert bir şekilde kapıyı ittim ve dönüp tüm ihtişamıyla önümde duran SEÇKİN malikanesine baktım.Benim için bir hapishaneyle eş değerdi.Rüzgar da psikopat gardiyanım oluyordu bu durumda.Eve doğru yürürken koruma sayısını arttırdıklarını fark ettim..
Kapıyı çaldım ve beklemeye başladım.Dışarısı o kadar soğuktu ki verdiğim nefesin buhar olup havaya karışmasını görebiliyordum.Sabırsızlanarak tekrar kapıya vurmak için elimi kaldırmıştım ki kapı açıldı.Rüzgar'ın annesini karşımda bulmayı beklemiyordum.Tam içeri girecektim ki kolunu önüme uzatarak beni durdurdu.Şaşırarak ilk önce koluna sonra yüzüne baktım.Gözlerindeki nefreti seçebiliyordum.Rüzgarda da var aynısı.Ailecek aynı bakış aynı nefret.
"Bu eve sadece oğlum istediği için ikinci kez girebiliyorsun.O gün eşime yaptığın saygısızlıktan sonra hayattaysan bunu oğluma borçlusun.Bunu unutma sakın!"
Kolunu indirdiğinde ben halâ şaşkınca bakakalmıştım.Nasıl bir tımarhane bu ev böyle.Kapıyı açık bırakarak gittiğinde gözlerimi yumup kendimi sakinleştirdim.Kapıyı kapatıp içeri gittiğimde Rüzgar kucağında Özgür ile oturuyordu.Ben salondan içeriye girince ayağa kalktı.Adım adım onlara ilerledim ve karşılarında durdum.Özgür'ümün saçlarını okşayıp başına bir öpücük kondurdum.'Rüzgar evde söylediklerinde çok haklıydı.Ya ona bir şey olsaydı.Hem de benim yüzümden ben-ben mahvolurdum ben nefes alamazdım ki.'Gözlerimden süzülen yaşları durduramadım.Elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim..
