Gecenin karanlığında tek başıma çift kişilik yatağımda uyuyorken bir bebek ağlaması işittim. Fakat benim bir bebeğim yoktu. Ben evli bile değildim. İçimden gelen bir dürtüyle yataktan fırladığım gibi odadan çıktım ve kendimi merdivenlere attım. Bebeğe bir şey olması korkusuyla basamakları ikişerli üçerli çıkıyordum. Ayağım takıldı ve dizimi sivri kenara çarptım. Acıyla bağırırken bebeğin sesi bir kez daha kulaklarımı doldurdu. Merdivenleri aştığımda koridorun yarısı kapısı açık olan odanın camından sızan ay ışığıyla zar zor aydınlanıyordu.
Bebeği karanlıkta kalan kısmın yarısında görünce rahat bir soluk verdim. Bebek yavaş adımlarla bana ilerlerken gülüyordu. Sesi o kadar tatlıydı ki. Sendeliyordu ama toparlıyordu. Bu görüntü beni gülümsetmişti.
Onu gülümseyerek izlerken arkasında bebek odasından çıkan gecelikli uzun ve salık saçları omuzlarından dökülen bir siluet gördüm. Kadının suratı karanlıkta kaldığından gözükmüyordu. Onu süzerken elindeki bıçağı fark etmemle kanım dondu. "Hayır!!" diye bağırarak bebeğe doğru koşmaya başladım. Sanki ben koştukça koridor uzuyordu. Ben koştukça mesafe azalmak yerine daha da artıyor gibiydi sanki. O da bebeğe doğru hızlı adımlar atmaya başladığında hızımı daha da artırdım ve aynı zamanda yapma diye haykırdım avazım çıktığı kadar...
Kollarımı uzatarak bebeği karanlığın içinden çekip aldım. Bebeği almamla arkamı karanlığa dönüp gözlerimi sımsıkı yumdum..
