Make me feel something //Victuuri\\

*3*

Następny dzień zastał zestresowanego Yuuriego w hotelowej łazience. Stojąc pod gorącym strumieniem wody próbował rozluźnić spięte mięśnie, zazwyczaj ten rytuał trwający bezmała, co najmniej pół godziny pomagał mu walce ze stresem, jednak nie tym razem. Od dłuższego już czasu łyżwiarz wyczekiwał dzisiejszego dnia, denerwował się nadchodzącymi finałami Grand Prix, po raz pierwszy miał możliwość wystąpić na tafli z swoim idolem i mistrzem. Podziwiał Victora Nikiforova odkąd tylko sięgał pamięcią. To dla niego zaczął naukę jazdy na lodzie, stawiając go sobie za cel do osiągnięcia, dlatego też całe życie gonił za platynowłosym próbując wspiąć się na szczyt swoich możliwości.

Jego największym marzeniem było spotkanie rosyjskiego mistrza twarzą w twarz oraz możliwość zaprezentowania swojej jazdy, którą to jemu właśnie dedykował. Zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę to Victor nie ma pojęcia o istnieniu jego osoby, a co dopiero o przekazie jego układu, mimo to właśnie dziś miał spróbować to zmienić. W jego marzeniach stał na podium wraz z swoim obiektem westchnień. Tak dokładnie, całkiem niedawno zdał sobie sprawę z tego, że jego podziw prawdopodobnie przerodził się w coś więcej. Z każdym razem jak oglądał występ swojego idola jego serce przyspieszało odradzając się pełne nadziei, a w jego brzuchu szalało stado motyli, tak bardzo pragnął się do niego zbliżyć, chociażby przelotnie dotknąć bladą, idealną skórę Nikiforova.

Wszystko to tylko potęgowało jego ostro już nadszarpnięte nerwy. Panicznie bał się zbłaźnić przed Victorem, obawiał się tego pierwszego spotkania. Co jeśli nawet nie zwróci uwagi na niego i jego występ? Oh a co jeśli znowu coś pójdzie nie tak? Co jeśli pomyli coś w sekwencji kroków, albo źle mu pójdą skoki i o zgrozo upadnie? Takie właśnie pytania i ponure myśli dryfowały po głowie Yuuriego nie pozwalając mu na chwilę relaksu. Dlatego też zrezygnowany wyszedł spod prysznica i jak na skazanie ruszył szykować się na swój pierwszy finał w mistrzostwach w Grand Prix.

- I oto przed nami nasz tegoroczny debiutant z Japonii Katsuki Yuuri!!! Pokaż nam Yuuri, co potrafisz!!! - w głośnikach można było usłyszeć głos komentatora. Tymczasem brunet w panice błądził oczami po tłumie szukając Victora - „Proszę bądź tam, patrz na mnie. Tak bardzo pragnę Cię poznać Vitya" - pomyślał Katsuki.

- No chłopcze daj im popalić i pokaż na co Cię stać i nie denerwuj się już tak bardzo, przecież nie pierwszy raz występujesz, rozumiem, że tym razem publiczność jest dużo większa, a do tego jeszcze ranga finału ale nie daj się presji i walcz do końca! - trener Japończyka, Celestino Cialdini poklepał go po plecach popychając delikatnie na lód.

Przybierając pozę startową Katsuki nadal gorączkowo szukał tak wymarzonych lazurowych oczu, w chwili, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały debiutant na chwilę stracił oddech całkowicie zatapiając się w piękne tęczówki Rosjanina. Niestety dodatkowe nerwy, jakie Yuuriemu dostarczył obserwujący go Victor nie pomogły, bardzo szybko uświadomił sobie, że ostrożniej powinien wybierać swoje życzenia. Za każdym razem, gdy napotykał wpatrujące się w niego błękitne oczy mylił kroki, potem wszystko posypało się do reszty przez przygniatającą go presję finałów. Przy każdym upadku bolało go nie tylko ciało, ale również duma. Cały czas był pod ścisłą obserwacją tak długo podziwianego idola, co było jego marzeniem, ale gdy w końcu miał możliwość się pokazać mu co potrafi, spieprzył wszystko popisowo, tak jak tylko się dało nie zostawiając nic poza gorzkim smakiem porażki.

Już w chwili wyjścia na lód niczego nieświadomy Japończyk przyciągnął na siebie spojrzenie Victora, który wpatrywał się w niego jak urzeczony. Z dziwnym błyskiem w oku spytał Yakowa:

- Nee co to za jeden?

- Było słuchać, przed chwilą go zapowiadali głąbie... To ten debiutant z Japonii, mówiłem Ci o nim wcześniej, a poza tym nie udawaj, że Cię to interesuje... Szykuj się lepiej do swojego występu. - odparł trener rosyjskiej gwiazdy.