Tricked (Montenegro Series #1)

Chapter 17

Chapter 17

Date

Buong biyahe namin hanggang makarating sa bahay ay tikom ang bibig ni Travis. Our eyes are both puffy and reddish, halatang kakagaling lang namin sa pag-iyak.

When I've learned his history, my heart sank for him. Hindi ko alam na may ganito pa lang pinagdaranaanan si Travis noong bata pa lamang siya. I see him as a happy-go-lucky-guy. I never see him to be serious in his life.

All I could ever define for him is a guy who can flirt girls. Walang kaseryosohan sa buhay. Siya iyong tipo ng tao na tanging yabang lang ang alam at masyadong mapagmalaki sa sarili. He's way far different from Tristan.

Matagal na akong nagtatataka kung bakit masyado siyang mapilit sa akin. At dahil madalas ko siyang binabalewala, iyong mga napapansin kong mga bagay, kahit na hindi ko aminin, alam kong nasasaktan siya.

When we finally arrived at our home, tahimik siyang bumaba sa Colorado at binuksan ang pintuan. His held in my hand was firm as he assist me out of his car. Tahimik siyang tumungo sa compartment sa likod ng kaniyang sasakyan at nilabas ang paraphernalias na ginamit namin kanina sa institution. Siya pa ang nagdala noon patungo sa harap ng aming bahay.

Gustuhin ko mang magsalita na ako na lang ang maglalagay sa loob ay pinili ko na lang manahimik. Pinapakiramdaman ko kasi siya.

I pushed the button of the doorbell. Si Aling Carmen agad ang iniluwa ng pintuan at nagbukas sa amin ng gate.

"Ay, naku, Ma'am, ang dami n'yo po palang bitbit," aniya na agad na kinuha ang mga dalahin ni Travis. Tipid lamang na nginitian ni Travis ang aming kasambahay.

Nang makaalis na si Aling Carmen ay hinarap ko siya. Lumunok ako upang humugot ng lakas upang makapagsalita.

"Travis, 'pasok ka muna sa loob. Kumain ka na muna sa amin," aya ko.

He looked at me now, finally. His jaw clenched tightly like he's mad of something. Kumalabog ang puso ko.

"S-Sorry..." I whispered.

His eyes widened in surprise. "W-why?" he wondered.

I scoffed. "I-I pushed you to open up something deep in your life...."

Patuloy lang ako sa pagsasalita pero panay naman ang iling niya. Nagulat na lamang ako nang kinain niya ang natitirang distansya sa pagitan naming dalawa at hinawakan nang marahan ang aking bisig. I got stunned when he planted a soft kiss on my forehead!

I couldn't recover easily. Titig na titig lang ang mga mata ko kay Travis na ngayo'y unti-unti nang umaaliwalas ang mukha.

"That is my way of gratitude for you, prinsesa. Thank you," his voice was so gentle that it made my body trembled instantly. The imaginary knights in my heart are marching like they are in glory!

Nanuyo ang labi ko. Parang ang tagal na tumatakbo ng isip ko ngayon. Hindi ko na nga namalayan na tinalikuran na niya ako at walang pasubaling umalis!

Hindi pa siya nakakalayo ay nagsalita na ako. "Travis..." binalingan niya ako mula sa kaniyang likuran. Hindi pa naman siya nakakalayo ng lakad sa akin. "Have you...ever tried looking for your father?"

Mabilis siyang nag-iwas ng tingin. Bigla akong kinabahan. Maybe he doesn't really want me to go beyond that topic? Gaga ka talaga, Natalie. Hindi pa nga nakaahon 'yang tao sa pinagdaraanan niya.

"K-kalimutan mo na lang," I wryly smiled. "S-sige, pasok na ako sa loob---"

"I don't want seeing him anymore," mababa ang kaniyang boses ngunit bakas ang muhi roon. "I don't want to bring his family name."