Tricked (Montenegro Series #1)

Chapter 29

Alia's Note: Sa mga nagulat sa last chapter, sorry if I ain't inform you that this is General Fiction genre. Haha.

---------------

Chapter 29

Half

I opened my eyes a bit when I've felt someone kissing my exposed shoulder blade. I created some grunts before I totally opened my eyes. Unang tumambad sa aking paningin ang malapad at mestizong dibdib ni Travis bago pa ako nag-angat ng tingin sa kaniya.

Masyadong nagliliwanag ang kaniyang mukha ngayon. Pakiramdam ko'y mas lalo siyang gumaguwapo ngayon.

We both gave each other a gentle warm smile. I'm aware. I'm totally aware of what we have done just a while ago. I gave up myself, finally, on him. He got my V-card, na noo'y pinapangarap ko lamang ibigay sa taong pakakasalan ko sa pagdating ng panahon.

But I don't know why I easily gave him the most precious gem I have in my life. Alam ko kung gaano kaingat sa akin sina Mum and Dad. Alam ko rin kung gaano, minsan, nagkakaroon ng attempt sa akin noon si Tristan na gawin namin iyon pero nirerespeto niya ang pagpigil ko.

Dahil ba sa kuryosidad?

Dahil ba sa kapusukan ko dahil mga kabataan kami?

Dahil ba sa init ng katawan?

Tingin ko, wala roon ang sagot. Dahil kung iyon ang lahat ng dahilan ng lahat ng ito, dapat, ginawa ko na iyon kay Tristan at matagal nang may nangyari sa amin. We did some touchings before, but we never came to that point.

Kung tutuusin nga'y mabilis ang naging takbo ng relasyon namin ni Travis. It took me years when I've fallen in love with Tristan, before. It took us years before we became in a relationship. It took us a year before we became intimate.

Pero, kay Travis, sa isang buwan, natutunan ko na siyang mahalin. Sa dalawang araw, naging kami. Sa dalawang araw rin, binigay namin ang isa't-isa.

Naisip ko, importante nga ba ang bilang ng mga araw, buwan at taon upang mapatunayan mo kung gaano mo kamahal ang isang tao? Do really digits and numbers dignifies and defines the strength and the tolerance of your loving for someone?

When I gawked at the man who's lying beside me, I've finally found my answers. The answer is no, of course. Hindi importante'ng lahat ng iyon. Ang importante'y kayo. Kung paano kayo magkasama sa hirap at ginhawa, kung paano kayo magturingan at magmahalan, at kung ano ang kaya mong ibigay para sa kaniya.

He gently kissed my forehead and I closed my eyes. Lalo pa niyang binalot ang sarili sa akin at niyakap ako nang mahigpit. Lalo lang akong inaantok sa ginagawa niya. Para akong hinihele.

"Markado ka nang akin, prinsesa," seryoso at paos niyang bulong, sinisinghot ang buhok ko.

Hindi man ako makapagsalita ay nakangiti naman akong tumango. Bumuntong-hininga siya. I gave myself the opportunity to sniff him on his chest bone. Ang bango talaga ng lalake na 'to. Kahit na wala siyang dalang pabango, parang may sariling factory ng pabango ang katawan niya. O, iyong hormones niya ay naglalabas ng bango na sa kaniya lang talaga.

Humiwalay na siya nang bahagya sa pagkakayakap at inayos ang hibla ng aking buhok na nagkalat. Sumalubong sa akin ang may sidhi niyang mga mata.

"Did I make you sore?" he asked softly.

Tumango ako kahit na nahihiya akong aminin iyon. I could still feel the searing pain of my folds. Ang bilis-bilis niya sa ibabaw ko. Parang ang hirap pang sabayan ng ritmo niya.