Endless Tears in Every Heartache [Completed:2016 ]

Chapter Thirty- Nine

I didn't renew my contract anymore, for one year we travel the most peaceful and very attracting countries in different continents of the world.

Our last destination was Maldives. I can still remember before that if ever I'll go here, I'll be with someone I'm gonna spend the rest of my life with.

Umupo kaming dalawa ni Allain sa tulay na gawa sa kahoy na nadudugtong sa pare-parehong design ng cottage o tila isang nipa hut. The color of the sea here is like a drawing...alam niyo yung sa sobrang ganda parang hindi totoo.

It felt so surreal. It's too good to be true.

Marahan kong dinuduyan ang paa ko. My sole can actually feel the coolness of water from below.

Isinandal ko ang ulo ko sa balikat ni Allain at  iniyakap niya naman ang kaliwang braso niya sa akin. "You like it here?" Tumango naman ako.

"It looks like a paradise." I commented.

Ipinikit ko ang mga mata ko. Habang siya naman ay tahimik din. "I really love you." Panimula niya na nagpagising sa medyo inaantok ko nang diwa.

"I have no idea how it actually happened basta isang araw narealize ko na gustong-gusto na pala talaga kita. Yung pangungulit mo, dati inis na inis ako hanggang sa nasanay na lamang ako...hanggang sa lahat ng tungkol sayo minahal ko na." Kahit hindi ko makita ang mukha niya ngayon ay damang-dama ko na ngiting-ngiti siya.

"I love you with all your perfections... And imperfections." Hinalikan niya ang tuktok ng ulo. Hulog na hulog talaga ako.

"I'm sorry for always being late. I'm sorry for all the pain. I'm sorry for all the tears..." Yumakap ako sa kanya kahit patagilid. "Loving you is the best thing that I have done in my entire life." Nanggigilid na naman ang mga luha ko.

"I couldn't reach the stars for you, I couldn't walk the moon for you but I'm willing to love you among that one moon and those stars." Sinubsob ko ang ulo ko sa dibdib niya. Lumakas ang simoy ng hangin at bahagyang nililipad na ang buhok ko.

"Nakakainis ka naman eh. Pinapaiyak mo na naman ako." Biro ko sa kanya. Mas hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya. "Can we stay like this for a while. I love you so much. Alam mo naman yan, bata palang tayo." Naramdaman ko ang pagtango niya.

"Hindi maganda sa babae ang naghahabol. Let boys chase you!" Singhal niya sa akin nang isang araw ay sinundan ko siya, kaka-17 ko lang at 20 na siya noon.

"Boys are chasing me!" Except you. Gusto ko na lang ulit maiyak. "Why don't you like me? Tell me..tell me...anong kulang sa akin?" Hinila-hila ko ang laylayan ng T-shirt niya.

"Fuck! Stop being childish! That's why I don't want to deal with immature kids." Natigilan ako, kaya pala...kaya pala si Amari ang gusto niya. Mature si Amari, samantalang isip bata raw ako.

Hintaying mo kapag 18 na ako. Siguradong ako naman ang hahabulin mo.

"I'm already 17. I'm not a kid anymore." Tinalikuran ko siya. Sobrang sama ng loob ko sa kanya. Pinalis ko ang luha ko gamit ang likod ng palad ko.

"Argh. Shit." He cursed again. Naglakad na lamang ako papalayo sa kanya, ang bigat sa pakiramdam.

Papalabas na ako sa mansion nang hilahin niya ako kaya napasubsob ako sa dibdib niya. Tumama pa yung ilong ko sa dibdib niya. Napangiwi ako. 

"I d-dont like you..." Wow! Sana hindi na niya ako hinila pabalik kung ito lang din naman pala ang sasabihin niya.

"Anong sinabi mo?" Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Baka sakaling kapag inulit niya ay matauhan na talaga ako, na wala talaga akong pag-asa sa kanya.