Endless Tears in Every Heartache [Completed:2016 ]

Chapter Twenty- Five

It hurts so much.

"Hey...you haven't eaten your dinner last night. You want to take a vacation?" Three days before Christmas and I felt like I lived for hundred years already.

Umiling ako kay Allain at tumingin na lamang sa naglalakihang kurtina na bahagyang nililipad ng malakas na hangin. "Love, how can I make you happy? Please tell me..." Nilingon ko si Allain. That's when realization hit me, I'm being selfish again. I almost forgot I still have him. Dahan-dahan akong bumangon para makaupo.

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. I traced his eyes to his nose to his lips. Nanggigilid na naman ang mga luha ko. "Wag kang mawawala sa akin please..." Halos pumiyok ang boses ko.

Kinuha niya ang dalawang kamay ko at tsaka ito paulit-ulit na hinalikan. "Hinding-hindi..." Doon pa lang ay gumaan na ang pakiramdam ko.

"Promise yan ah." Yumakap ako sa kanya. "Ikaw na lang ang meron ako Allain...ikaw na lang." I rested my head on his shoulder.

"You have me...always."

Nang lumabas ako ng mansion ay natigilan ako. Naghihintay sila mommy at daddy sa labas. Nahihiya ako. I walked out last time. I was hurt and I'm not in my right mind that time.

"I'm sorry po." Bahagya akong tumungo. "I didn't mean to walk out last time. I didn't mean to leave you like that." Nag-angat ako ng tingin kay mommy, she aged, ganoon din si daddy. Nakakaiyak isipin na hindi sila ang tunay kong mga magulang. I have treasured them a lot, until now. Pero bakit pakiramdam ko, wala na akong karapatan sa kanila. Pakiramdam ko wala na akong puwang sa pamilyang ito.

"I'm sorry sweetheart..." Naiiyak na ani mommy. Gusto ko siyang yakapin. I miss them so bad. Kaso tila dumikit na ang mga paa ko sa kinatatayuan ko ngayon. "She showed up one day, claiming she was our real daughter. Your real mom switch you with her. I'm sorry, you know that I love you right. We still love you." Lumapit sa akin si mommy para mayakap ako. Bumuhos ang mga luha mula sa aking mga mata.

Bata pa lang ako, I have always thanked God for giving me them. I always feel I'm the luckiest. Not because they always give me what I want but because I have always been loved by them.

"Mommy...sino po ako?" Tila may tinik na nabunot sa aking dibdib. "Nasaan po ang totoo kong mga magulang?" Mas lalong humagulhol si mommy.

I decided to meet my uncle. Tito Miguel. Yun ang sinabi ni mommy. My mom doesn't want me to meet him, wala naman daw kasing magbabago. I'll always be their daughter. I'll always be Leanna Cline Servida.

Sa isang restaurant, nagpareserve ako as one of their VIPs. May ilang nakapansin sa akin at nagpa-picture muna. Although, I'm not in good shape right now, I managed to act that I'm okay.

"Thank you Cline. Ang ganda mo talaga."

"Excited na po kami sa anniversary concert mo ate. May tickets na rin kami."

Nagpasalamat ako sa kanila bago tumungo sa VIP room. There, a man in his late 40's is waiting for me. Hindi na siya nagulat nang makita niya ako. He's wearing a simple T-shirt and maong pants. By judging his looks, I think he's a good man.

Nang umupo ako sa tapat niya at tinanggal ko ang suot kong shades, nagulat ako nang may luhang bumagsak sa kanyang mga mata. "Kamukhang-kamukha mo ang mama mo." Tila may kung anong humaplos sa puso ko nang marinig ito.

"Nasaan po si mama?" Nagbabakasakaling nandito rin siya. Subalit umiling siya sa akin.

"Wala na ang mama mo." Halos mawalan ako ng balanse nang dahil sa narinig ko. "She died 10 years ago." Napatakip ako sa aking bibig. This is just too much.