Endless Tears in Every Heartache [Completed:2016 ]

Chapter Two

I feel like I was that little mermaid who lost her voice. I can't even shout so that someone could hear me. I can only shout inside. I feel so hopeless. The only thing I can do is to cry out loud.

It feels years. Hindi ko alam pero pakiramdam ko, taon na ang lumipas at wala pa ring tumutulong sa akin ngayon. I was thinking about Allain. I can't believe I'm still thinking about him, the fact that he's not really coming at all. Nakakaiyak lang kapag paulit-ulit ko pang isipin ang pagdating ng isang taong mukhang kahit anong mangyari ay hindi naman dadating.

Unti-unti ring humupa ang pag-iyak ko. I can't find someone who can help me right now. Shit naman kasi! Bakit ngayon ko pa naiwan ang phone ko!

Napatakip ako ng mukha. Sobrang bigat na ng pakiramdam ko. It was really dark in this place. I haven't gone to this place in my entire life. I never knew this place would actually exist. Ito ang napapala ko sa palagiang pag-iisip kay Allain, I'm not aware of other stuff or things anymore. And I guess this is not healthy anymore.

Only the moon gives light to this dark place. At least somehow it lessens my fear. But what if that man comes back? He can't have anything from me again. Nakuha niya na yung wallet ko.

Ilang minuto ang nakalipas at nakarinig pa ako ng kaluskos kung saanman. Nagtayuan ang balahibo ko sa braso at binti. I would rather ask to see a ghost right now than that man.

"Please...ghost...na lang po." I keep saying that same thing to myself again and again. Mas napapikit ako ng mariin nang mas narinig ko na ang yapak ng isang nilalang. Sana multo na lang.

Halos maubos ang dugo ko sa katawan. Nanigas ako sa pwesto ko. Hindi ako makagalaw, hindi rin ako makasigaw nang may palad na lumapat sa balikat ko. Tuloy-tuloy na umagos ang luha sa mga mata ko. "Please po..." Pinagdikit ko ang mga palad ko. Hindi ko pa man nakikta ang mukha niya ay lumuhod na ako sa kanya. "Please po...wag po ako. Marami pa po akong pangarap sa buhay. Hindi ko pa po asawa ang pinakamamahal ko. P-please po..." Kung ano-ano na ang sinabi ko. Wala akong maisip na paraan para makatakas. But I need to buy time right now.

"Seriously?" Isang matigas na English ang tumugon sa akin. Halos tumigil ako sa paghinga. Umiling-iling ako. Of course not! Imposible! Allain won't bother himself to look for me. He's probably sleeping right now.

Hindi pa rin ako nag-aangat ng tingin sa kanya. "P-please po...alam ko pong mabait kayong tao...kasi k-kaboses n-niyo po yung m-mahal ko." Panay pa rin ang paghikbi ko.

"Really?" He chuckled. Teka nga hindi naman ganito yung nang-hold-up sa akin kanina ah. Nakakatakot pa nga yung boses nun eh. "He must be that handsome..." Nag-angat ako ng tingin sa kung sino...

"A-A-Allain..." Muli akong napahagulhol at tsaka pinilit na yumakap sa kanya. I can't believe what my eyes is seeing right now. I just can't believe it. Sinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya. Hindi ko matahan ang sarili ko. "T-thank you...t-thank you...t-thank you...." Halos nanginginig pa rin ang mga tuhod ko. Good thing he's supporting me.

"I was late informed we actually have a date." He said and for no reason why my heart flutters so much.

Inalalayan niya akong makasakay sa kanyang Audi A4. It was my first time riding this car that he owns. Usually ay doon kami sa Ferrari niya sumasakay kapag napipilitan siyang ihatid ako sa amin. I know may sentimental value sa kanya itong Audi A4 niya. Sa pagkakaalam ko si Amari lang ang naisakay niya rito para ihatid sa kung saanman. But she left to pursue her career.

Tahimik lang akong nakatingin sa labas ng bintana. It was a first for me being hold-up. I wasn't that kind of person na mabilis ma-traumatized. I guess that's a good thing. I was born to be jolly and happy all the time. I'm that easy go lucky kind of girl. Well, you only live once.