Endless Tears in Every Heartache [Completed:2016 ]

Chapter Thirty- Eight

"Ang dami kong naiisip noon. Kung sana hindi tayo pinagpalit noon, kung sana ako na si Cline noon pa man. Kung sana matagal ko nang nalaman na sila pala ang tunay kong mga magulang. Baka kami na ni Allain ngayon..." Nakita kong pinalis niya ang takas na luha sa kanyang pisngi.

"Pero alam mo kung anong narealize ko? Mahal na mahal ka niya, na kahit pinilit niya akong lingunin, pakiramdam ko...ramdam ko na sa katauhan ko, ikaw pa rin...ikaw at ikaw lang ang makikita niya." Bahagya akong tumingala upang maiwasan ang pagbasak ang luha ko.

"Siguro kung hindi man tayo pinagpalit, paniguradong ikaw pa rin ang para sa kanya...iba nga lang ang magiging takbo ng kwento. You will always be meant for him in every possible ways." Bahagya akong natigilan nang hawakan niya ang kamay ko.

"I wanted to take away this jealousy and hatred I have in my heart. I sincerely apologize to all the the bad things I've done. Alam kong hindi ito magiging sapat...but still I wanted to say sorry...I'm sorry for wishing I hope I was you, I'm sorry for being selfish and brat." Yumakap ako sa kanya.

"I never really hated you that much. In fact, I would be thankful for all the pain I've experienced made me stronger." Umalpas ako sa pagkakayakap sa kanya.

"Nakakainis! Sobrang bait mo!" Pabiro siyang umirap. Nagkasabay pa kaming humagalpak sa tawa pagkatapos.

We will always have this point in our life that we could be immature or childish and even selfish. And what I've learned is that we grew up not because we wanted others to accept or appreciate us but because we wanted to grow for ourselves, so the next time we will make decisions... We may regret it or not but at least we will have that courage to stand with our decisions.

Life isn't as easy as what may others think. But despite of how our lives could be tough we should still enjoy life...for our lives could be shorter.

Sabi nila malalaman mo raw na siya na ang para sayo kapag naranasan mo ang slow motion na sinasabi nila, yung tipong mararamdaman mo ang pagtigil ng ikot ng mundo kapag nandiyan o di kaya nama'y papalapit sayo.

But the first time I saw Allain, I never experienced neither slow motion nor fast motion... The moment I saw him, the moment he looked at me. I just knew. It was Allain for me and I was Cline for Allain.

We grew up together.

I was ten, he was thirteen.

"Allain...crush kita!" Sigaw ko sa tapat ng building nila. Nakadungaw siya mula sa ikalawang palapag ng building.

Nasa tabi niya ang ilang mga kaibigan niya, ngiting-ngiti silang lahat samantalang si Allain ay nakabusangot lamang.

Hindi niya ata nagustuhan ang ginawa ko. "Hindi kita crush!" Sigaw niya pabalik sa akin. Napangiti ako, alam ko namang iyan ang sasabihin niya.

"Alam ko! Balang araw magugustuhan mo rin ako!" Ani ko. Nirolyo ko ang banner na gawa ko at binato ng malakas para makarating sa pwesto niya.

I was thirteen, he was sixteen.

Valentine's day.

"Allain gusto na kita." Halos pabulong kong sabi habang nasa gitna kami ng pusong gawa mula sa red petals.

Napapalibutan kami ng halos lahat na mga estudyante dahil uwian na.

"Hindi kita gusto." Bumagsak ang balikat ko pero nagawa ko pa ring ngumiti. Pinilit kong kunin ang palad niya.

"Heartless. Balang- araw magugustuhan mo rin ako." Nilapag ko sa palad niya ang maliit na jar na may letters ko para sa kanya.

I was sixteen, he was nineteen.

"Mahal na ata kita...ay mali. Mahal na kita."  Tumungo ako. Alam kong walang pag-asa pero nagbabakasakali pa rin ako. Tumingin ako sa phone ko.

11:11

"And I'm here standing in front of you wishing for you once more, again and again at 11:11." Kinuha ko ang watch na walang battery at naka- stop sa oras na 11:11.

Humingi pa ako ng tulong kay Ninang Jearri para makapasok sa kwarto niya at hintayin ang 11:11 sa harap niya.

"Hindi kita mahal. I'm not wishing for you at 11:11." Alam ko namang ito ang sasabihin niya. Pero hindi ako mawawalan ng pag-asa.

"Okay lang maghihintay ako." Ngumiti ako tsaka lumabas ng kwarto niya. Hindi ko na namalayan ang luhang kumawala sa mga mata ko.

And that is the first time I shed tears for a heartless billionaire, for real.

Napangiti na lamang ako habang muling inaalala yun.

"Hey...what are you thinking, love?" He lightly kissed my cheeks bago tumabi sa akin.

"I was thinking of how many times you busted me." Biro ko sa kanya.

"Three times." Aniya tsaka muling tumayo mula sa kama. May kung ano siyang kinuha sa drawer niya.

Napaawang ang bibig ko. "W-why..." Hindi ko alam ang dapat kong i- react.

"W-why did you still have those?...just h-how?" Seryoso kong tinitigan ang mga hawak niya. Mas naging familiar ito sa akin nang makalapit na siya sa akin.

"Crush din kita." Inabot niya sa akin ang banner na napaglipasan na ng panahon at isa pang banner na gawa niya naman.

"Gusto din kita." Inabot niya naman ang maliit na jar at inilagay sa palad ko. "These are my letters for you." Isa pang maliit na jar ang inilagay niya sa palad ko.

"Mahal na mahal kita." Binigay niya sa akin ang 11:11 watch, yung walang battery na binigay ko sa kanya noon. "You're not just my 11:11 wish now, you are my everyday hope." Sinuot niya sa kamay ko ang relo na gumagana, na tumatakbo ang oras.

I was twenty-three,  he was twenty-six.

Another tears for a heartless (before) billionaire, because of so much Love...Of so much happiness.