Same Ground // Joao Constancia [ON GOING]

Chapter 30

Pumara ako ng taxi habang nag-riring ang aking cellphone.

"Oo, ate papunta na ako!" sigaw ko.

Nakasakay na ako, buti nalang wala nang gaanong sasakyan sa mga oras na iyon.

Tinignan ko ang orasan, 4 am na pala, ganun ba kami katagal nakatulog?

"Amara!" boses ni Joao ang nasa kabilang linya, mukhang kakagising palang, "Where the hell are you?" sigaw niya.

Hindi ako nakapag salita, I feel bad I left him there just like that, ni hindi ko man lang siya ginising para makapag paalam. I was scared Mama and Ate would scold me again and again.

Eh, hindi ko din naman alam na ngayon alis namin, kasalanan ko pa?

"I'm sorry, Joao, I need to go home..." bulong ko.

I heard him sighed, "You could've just atleast told me para ihahatid kita..." sabi niya.

"No need. We're leaving Manila na din..." mas humina boses ko, kinakabahan kung ano reaksyon niya.

"You're leaving what?" napasigaw siya.

"We're leaving Manila, Joao. I'm sorry." sabi ko sabay baba na ng linya.

Hindi ko kayang marinig ang susunod niyang sasabihin.

I'm such a dumbass at sobrang wrong timing naman ang mga kaganapan ngayon.

Naramdaman kong nag-vibrate ang phone ko.

From: Unknown Number
Don't Tell Me, You'll Leave Me Again.

Nakaramdam ako ng kirot sa nabasa ko.

In a mean time, hindi naman ako magtatagal, babalikan kita.

Ng nakarating ako ng bahay, nakita ko ang Grandia ng mga Tito ko at si Mama't Ate'ng nagaabang sa akin.

"Saan ka nanaman nanggaling?!" sigaw ni Mama pag-baba ko.

Tumingin lang ako sa sahig.

"Kanina pa kami nagaalala! Hindi mo man lang sagutin mga tawag namin sayo!" sigaw din ni Ate, "Sabi ko sayo, wag ka na maglalakwatsa!" dagdag niya.

Hindi ko sila matignan-tignan.

"Pumasok ka na sa loob ng van! Kanina pang 2 nag-aantay mga tito mo!" sabi ni Mama.

Ni hindi ko man lang naisipang magpalit.

Bago umandar ang sasakyan, "Ate, kunin mo na muna itong phone ko," inabot ko sakanya ang phone ko.

Baka kasi hindi aabot ng Dalawang buwan ang bakasyon ko doon kung lagi kong makakausap si Joao, baka isang buwan palang babalik na ako dito.

Kinuha niya naman ito at agad na kaming umalis.

Goodbye for now, Joao.

Ng palabas kami ng subdivision, nakita kong naka-park ang sasakyan ni Joao sa harap ng gate.

What the hell?

Tinignan ko mabuti ang sasakyan, nagbabakasakaling naroon siya.

Pero wala.

Walang bakas na Joao.

I'm gonna miss you in a while.

3 months later...

"No Ma, We can't just leave our house in Manila!" sigaw ko.

"Anak, we have to. Wala na tayong pera kaya sasanglain ko na..." malungkot niyang sinabi.

This is like having a nightmare in reality.