Same Ground // Joao Constancia [ON GOING]

Chapter 12

Sa araw na iyon, wala akong ginawa kundi tumulala sa kawalan. Pag kinakausap ako nila Jayden o di kaya'y Hannah hindi ko agad sila nasasagot.

"Ano ba meron sayo, Amara?" tanong sakin ni Jayden.

"H-ha? Wala..." at tumawa ako. O diba, nagmumukha akong baliw.

"Jayden, ready niyo na yung mga gamit niyo, we'll leave soon...si Joao samahan mo doon sa labas inaayos yung mga ibang gamit niyo ni Amara..." napatayo ako sa sinabi ni Tita Jam.

Lumabas ako ng kwarto at nakita kong buhat-buhat ni Joao ang suitcase ko.

"Joao, ako nalang jan..." nagbabadya akong agawin sakanya ang hawak niya pero di niya ako nilingon.

"Joao..." you sighed, "you don't have to do this for me to like you..." nabigla ako sa sinabi ko.

"Don't assume things, Amara. I'm doing this because Mama and Tita Jam said so..." at duniretso siya papuntang van ng di ako nililingon.

"What was that?" Biglang sumingit si Hannah. Napatalon naman ako sa boses niya.

"You scared the shit outta me, Hannah.." at tinawa ko ang pait na nararamdaman ko.

"Nag-away nanaman kayo?" May halong biro sa boses.

"Luh. Hindi ah," hindi ko nilingon si Hannah.

"Sus, kita ko 'yon...anong like you like you ka jan Ate? Ano may something sa inyo 'no?" at tumawa siya.

Hindi ko siya sinagot, mabuti naman at dumating si Jayden, dala-dala ang ibang gamit.

"C'mon Amara, punta na kayo sa van...nandun na sila Tita Myrna, si Mama nasa taas pa..." at dumiretso na kami ni Hannah.

Pumuwesto kami sa pinakalikod ni Hannah at nagsimulang magkwentuhan.

Ng nakaalis kami, buong byahe papuntang airport tulog ako dahil siguro sa pagod at puyat sa mga sleepless nights ko dito sa lugar na ito.

"Ate, baba na nasa airport na tayo..." bulong ni Hannah sa akin.

Madilim na sa labas, "Hannah, anong oras na?" at sabay tayo.

"It's 7 pm. Lika na, mag-check in na daw tayo..." sabi niya at kinuha ang mga suitcase sa likod.

Hindi na ako nagsalita.

Tulala nanaman ako buong byahe pabalik ng Manila.

"You can rest here..." sabay tapik ni Jayden sa kanyang balikat. Wala kasi akong dalang unan.

"I have some extra pillow, Jayden, you can lend it to her..."biglang singit ni Joao.

What?

Hindi ko siya tinignan pero kinuha ko nalang at natulog nalang ulit. Not minding the awkward tension na mamumuo.

Days and sleepless nights have passed, still can't over about that night. Yung gabing nakita ko si Joao at umamin sa aking may gusto siya.

Why I'm so affected to this? I'm too young to know this, pero I need to find it out para sa kasagutan ng mga tanong ko.

"Ate, tara labas tayo..." aya ni Hannah na kausap ko sa phone ngayon.

"Sige, what time?" maligaya kong sagot.

"Mga 2 siguro," napatigil siya saglit ng may sigawan sa phone call, "wait lang ate, I have to call you back, pinapagalitan nanaman si Kuya..." at binaba na niya ito, hindi na hinintay ang sagot ko.

"He's been out during night lately..." kwento ni Hannah ng nagkita

"tapos ya know, maririnig nalang namin nila Mama na may nabasag sa kusina pag midnight..." she sighed.

"He's been like that ever since umuwi tayo galing boracay...I'm worried..." dagdag niya.

Hindi ako kaagad nakasagot sa mga sinabi niya.

"Imposible namang nag-away kayo kaya siya ganun..."

Oh yes, Hannah, it's possible baka ganyan si Joao dahil sa ginawa ko.

Don't assume things, Amara

Naalala ko nanaman yung sinabi niya. Oo aaminin ko, may kirot akong naramdaman ng sinabi niya iyon.

"Earth to Ate Amara!" bumalik nalang ako sa matinong pag-iisip dahil tinawag ni Hannah ang pangalan ko.

Umuwi na din kami agad ni Hannah pagkatapos naming mag kwentuhan at kumain.

It's already 2:30 am ng narinig ko ang cellphone kong nag-ring.

"Ate..." hagulgol ni Hannah. Nagising naman ang loob-looban ko ng narinig ko siyang umiiyak.

"Kuya's face is full of blood..." umiyak nanaman siya. Hindi agad ako nagsalita dahil naririnig ko nanaman ang sigawan sa kabilang linya ng tawag.

"Ano nanaman ginawa mo, Joao?" boses lalaki, malamang si Tito Bernz yun.

"It's nothing, Pa. Wag niyo nalang ako pansinin, wala lang 'to ok na ako..." si Joao yun.

"Anak, anong nangyayari sayo!?" sigaw ng isang babae at humagulgol ito.

"Ate, I don't know what to do...I'm scared ate, naaawa ako kay Kuya..." at umiyak nanaman si Hannah.

I tried to calm her down til 3 am, and gladly nakatulog siya habang ako'y nasa kabilang linya.

This is bad. Anong nangyayari kay Joao? Now, I feel guilty and worried too. Siguro kung hindi ko sinabi yun sakanya hindi lalala ang sitwasyon. Lahat ng sinabi ni Joao sa akin noong gabing iyon, ngayon ko lang narealized lahat. Kailangan kong mag-sorry.

I know it's the dumbest idea right now, but I can't help it.

Nakatulog din ako agad, nagising nalang ako sa isang mensahe galing kay Hannah na hindi ko makakalimutan.

To: Hannah

Ate, I'm sorry. I won't see you now, or tomorrow or who knows? See you when I see you. Sa Macau na muna daw kami sabi ni Mama, it's for Kuya's safety daw and also for us. I'm gonna miss you. Our flight will be later, 2:30 in the afternoon.

Tinignan ko ang oras, 12:30 pm. Agad akong tumakbo at nagbihis.