Naznaczone Dusze

Prolog

Z nieba padał deszcz, a my staliśmy pod parasolami i wpatrywaliśmy się w zmarzniętego pastora. Mężczyzna przez cały czas mówił, ale jego słowa do mnie nie docierały. Nie potrafiłam uwierzyć w to, że mając zaledwie piętnaście lat uczestniczyłam w pogrzebie Daana Olsena. Chłopak był dla mnie całym światem, był moją pierwszą miłością i mimo młodego wieku naiwnie wierzyłam, że miał pozostać ze mną do końca życia. W pewnym sensie miałam rację. Daan i ja byliśmy razem aż do dnia, w którym umarł. Wypływające z moich oczu łzy skutecznie zasłaniały mi widoczność ale dzięki temu, że padał deszcz, czułam się raźniej. Nawet niebo płakało w dniu, w którym musieliśmy pożegnać Daana na zawsze. Gdy nadszedł czas, aby opuścić trumnę do wielkiego dołu, dostałam ataku paniki. Całe moje ciało się spięło, serce waliło jak młotem, a moje ramiona zaczęły się niemiłosiernie trząść. Nie miałam przy sobie nikogo kto mógłby mnie pocieszyć lub chociażby bez słowa przytulić. Jedyną osobą jaką znałam był Eduard. Nie byłam w stanie patrzeć na bliźniaka Daana, który różnił się od niego tylko kolorem oczu. W dodatku był winny śmierci własnego brata. I ja w pewnym sensie też. Przez chwilę zastanawiałam się jak Ed czuł się stojąc nad grobem kogoś, kto wyglądał prawie tak samo jak on. Byłam pewna, że wyobraźnia nie dawała brunetowi spokoju, bo chłopak co chwilę nerwowo przełykał ślinę. Ed nie wyglądał na zrozpaczonego, lecz na złego i zawiedzionego, czego nie potrafiłam zrozumieć. Emocje, które malowały się na jego twarzy nie miały nic wspólnego z moimi, bo całe moje ciało rozrywała niekończąca się rozpacz i smutek. Wiedziałam, że każdy człowiek był wrażliwy, ale równocześnie każdy był też egoistą. U Eduarda z pewnością dominowała egoistyczna część natury, bo nie chciał pomóc własnemu bratu, gdy ten go najbardziej potrzebował. Ed nie potrafił schować dumy do kieszeni, co było katastrofalne w skutkach. Byłam pewna, że Daan stracił życie właśnie przez niego.