Know The Number #SM

Mila

P.o.v Maya

Hij is zo cute als hij bloost.
Ik bekijk zijn lippen.
Hij merkt dit en kijkt naar de mijnen. Hij stapt naar voren en legt zijn lippen voorzichtig op de mijne.
De vlindertjes in mijn buik begginnen weer te fladderen. Als zijn zachte lippen de mijne verlaten.
Voelt het zo koud aan.
Mijn hart staat even stil en lijkt bevroren. Dit voelt geweldig maar terwijl ook zo fout. Laura is mijn beste vriendin al 11 jaar lang, ik kan haar dit niet aan doen.
Ik voel tranen opkomen en ren snel weg.
Weg van alles, weg van Shawn. Ik loop naar het strand. Ik ga tegen een rots zitten en laat mijn tranen hun gang. Er komt een klein meisje naar me toe gelopen. Ze zegt "je hoeft niet te huilen." Ze geeft me een knuffel en veegt mijn tranen weg. Hoe kan een meisje van ongeveer 5 jaar nu zo wijs zijn? "Dankje" zeg ik haar. Ze lacht en loopt naar haar ouders denk ik. Haar ouders kijken trots en haar vader tilt haar op. Ze geeft een schater lachje. Ze doet me zo denken aan mijn zusje Mila.
Mijn ouders hebben mij toen ik 10 was ter adoptie opgegeven. Ik was een probleem tiener zijden ze altijd. In die harde tijden was Laura er steeds voor mij en nu doe ik dit haar aan. Ik spijbelde vroeger vaak van school en deed anderen pijn. Ik werd thuis geslagen en reageerde die frustratie af op school. Uiteindelijk werd ik naar een instelling gebracht. Niemand bezocht me behalve de ene persoon... Laura. Ze was er steeds voor me en luisterde naar mijn verhalen en gaf advies.
Zij was er wanneer er niemand anders voor me was. Toen ik in die instelling zat kregen mijn ouders nog een dochter mijn kleine zusje Mila. Toen zij van mijn bestaan af wist kwam ze mij altijd opzoeken. Tot op een dag verzonnen mijn ouders dat ik Mila sloeg terwijl het mijn ouders waren die haar sloegen. Toen gaf de politie een contactverbod tussen mij en Mila. Ik mis haar elke dag nog steeds.