Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie. Wskazywał on godzinę 6:30 co oznaczało, że mam pół godziny na dokończenie lekcji. Czasami wstaję wcześniej i odrabiam zadania rano, zwłaszcza jeżeli wieczorem nie mam w ogóle siły na myślenie. Uważam, że to jest bardzo dobry sposób i stosowałabym go codziennie. Niestety nastawiając budzik na wcześniejszą godzinę, narażam moje współlokatorki na wcześniejszą pobudkę, co im się nie zbyt podoba, a szczególnie Suzan. Tak moja współlokatorka ma na imię - Suzan, a dokładniej to Suzan Colins. Druga nazywa się Joy Sulvan, ale to imię nie odgrywa w moim życiu żadnej roli. Jak możecie się domyślać, gdy usłyszałam, że osoba z którą mam mieszkać, przynajmniej przez pierwszą klasę nosi imię dziewczynki, która zmieniła całe moje życie byłam bardzo, bardzo wstrząśnięta. Gdyby nie Carolyne nie wiem, jak wtedy bym sobie poradziłam. Z tej racji, że lista osób z internatu nie była podzielona na pokoje, nie wiedziałam z kim będę mieszkać, a imię współlokatorki poznałam wraz z rozpoczęciem roku szkolnego 2016/2017. Jak już wspomniałam, moja siostra pomogła mi i właściwie całej naszej rodzinie. To co wydarzyło się w grudniu 2015 roku zmieniło nas na zawsze, ale Carolyne starała się uratować chociaż coś.
Moje współlokatorki nie były wredne. Często w stosunku do mnie zachowywały się neutralnie chyba, że zrobiłam coś głupiego. Wtedy za bardzo na mnie naskakiwały. Są one w moim wieku, ale w równoległej, nie tej samej klasie. Uważam, że dobierając współlokatorów, ktoś mógłby się naprawdę bardziej postarać. To bywa uciążliwe, jeżeli zaczynamy lekcje o innej godzinie, a wtedy one albo ja jesteśmy zmuszone wstać o wcześniejszej porze.
Skończyłam pisać język angielski, kiedy nagle była godzina 7:00 wyszykowałam się i o 7:35 wyszłam z pokoju. Przyszłam do szkoły, gdzie szukałam Madison. Jednak najpierw musiałam iść do sklepiku, kupić coś do jedzenia. Jak zawsze w środę o tej porze przy sali biologicznej siedziała pewna dziewczyna. Zazwyczaj obok niej siedzi jej przyjaciółka, ale teraz jej tam nie było. Nagle przyszedł Neil i usiadł na ławce witając się z nią.
– Cześć, Chloe.
– Hej – odpowiedziała, jak już teraz mi wiadomo Chloe.
Kiedyś, jak pierwszy raz zobaczyłam, że ze sobą rozmawiają pomyślałam, że są parą, jednak potem doszłam do wniosku, że tak nie jest.
– Stephanie jeszcze nie wróciła? – zapytał brunet
– Nie, będzie dopiero w piątek...
I w tym momencie idąc do sklepiku wpadłam na pewną dziewczynę. Była ona niewysoka, miała ciemne oczy i włosy. Popatrzyła się na mnie z wyrzutem i odezwała się, również z gniewem który był w jej głosie.
– Patrz, gdzie leziesz! Co ty mylisz, że dla księżniczki, wszyscy będą schodzić z drogi!? – warknęła, kpiąc ze mnie.
– Ja..ja..prze..przepraszam.
– No, mam nadzieję! – odpowiedziała idąc do przodu.
Ruszyłam przed siebie szybkim krokiem. Nie wiem, czy Neil i Chloe wciąż tam siedzieli, bo idąc patrzyłam tylko przed siebie.
Znalazłam Maddie i udałyśmy się na najwyższe piętro, do sali historycznej.
***
Wieczorem miałam już odrobione lekcje, więc pomyślałam, że zadzwonię do mamy. Nie wiem dlaczego akurat do niej. Kiedyś miałam z nią dobry kontakt, ale narodziny Suzie wszystko zmieniły. Więcej rozmawiałam z tatą, ale jednak to Carolyne była dla mnie największym oparciem w każdej sprawie.
– Halo?
– Cześć mamo to ja, Sarah.
– Cześć, jak tam ci dzień minął?
– Dobrze, a u was?- nie chciałam mówić o sytuacji z rana, ona na pewno nie była osobą której bym się zwierzyła.
– Jak zwykle, nic ciekawego. Rozmawiałam z babcią w ten weekand jedziemy do Kanady, przyjedziesz?
– Nie wiem, zastanowię się jeszcze. Wiesz muszę już kończyć zadzwonię jutro, pa.
– Pa córciu.
Nic zaskakującego, tak wyglądają moje rozmowy z matką. Postanowiłam nie męczyć się dłużej i pójść spać. Leżąc w łóżku i wpatrując się w sufit, przypomniał mi się dawny dom w Kanadzie, to jak byliśmy szczęśliwi, całą rodzinę i dawną szkołę. Rozmyśliłam się i zasnęłam.
