Rozgrywka uczuć | B. Kapustka

Rozdział 9. Chwile prawdy.

Słowo "wypadek" dzwoniło mi w uszach.

4 osoby. 4 najbliższe mi osoby siedzą obok mnie w milczeniu.
Kamila, Daria, tata i Ola.
Ola, to nasza ciocia.
Jak byłyśmy małe: ja, Kamila, mama i Ola jeździłyśmy do wesołego miasteczka.

Szpitalny korytarz jest bardzo długi. Światła odbijają się na lamperii i posadzce.
Tyle oczekiwania. Tyle długich, ciągnących się godzin.
U nas cisza, a za drzwiami toczyła się walka. Walka o życie mamy.
-To moja wina. Powinienem jej nie pozwolić jechać na to spotkanie.-powiedział tata.
-Tatusiu to nie twoja wina. No nie jest niczyja wina. Mama przeżyje. Będzie z nami. -powiedziała Kamila.

-Mamusiu Kamila mnie uderzyła
-Nieprawda! Mamo ona pierwsza zaczeła ja tylko skonczyłam
-Małpa!
-Debilka!
-Dziewczynki! Jak możecie się tak kłócić! Chodzcie tu do mnie. Obie jesteście wspaniałe i cudowne. Najlepsze. Dlaczego się kłócicie? Po co tracić na to czas?
-No ale mamo. Emila ciągle mnie prowokuje.
-To nie daj się sprowokować i będzie wszystko dobrze. Obiecujcie mi że już nigdy się nie pokłócicie.
-No dobra.
-postaramy się

Wszystko wróciło. Te wspomnienia. Te wszystkie cudowne momenty.
-Emi kochanie wszystko będzie dobrze.-przytuliła mnie Daria
-Nie wiesz tego
-Wiem twoja mama przeżyje. Jest silną kobietą.
-Ale nie aż tak bardzo aby walczyć o życie
-Emilka nie przesadzaj.

-Mamo przeczytasz mi bajke?
-Jasne a o czym to?
-O łabędziu.
-Jasne że ci przeczytam
-Mamo? A jak się robi książki?
-W specjalnych fabrykach
-O a kupisz mi kiedyś taką fabrykę?
-Jasne. Ile tylko będziesz chciała.
-To ja chcę sto!
-Kupię ci nawet sto jeden!
-ooo to super!

-Emilka wszystko w porządku?- zapytała Ola
-Nie wiem. Moja mama umiera a ja nie mogę nic zrobić.
-Możesz. Możesz się modlić i wierzyć że wszystko się uda.
-Nadzieja umiera ostatnia.
-Dokładnie Emilka.

Żyj z całych sił,
i uśmiechaj się do ludzi
Bo nie jesteś sam.
Niech dobry Bóg
zawsze cię za ręke trzyma
Kiedy ciemny wiatr
Porywa spokój
Siejąc smutek i zwątpienie
Pamiętaj że
Jak na deszczu łza
Cały ten świat nie znaczy nic
A nic
Chwila która trwa
Może być najlepszą z twoich chwil.

Zadzwonił mój telefon.
-Halo?
-Hej Emila! Tu Bartek.
-Bartek ja nie mogę teraz rozmawiać.
-Emilka co się stało? Płakałas.
-Moja mama miała wypadek. Ma operacje. Jestem w szpitalu.
-Zaraz do ciebie przyjade.
-Bartek nie musisz.
-Muszę. W jakim szpitalu jesteś?
-Przy kościele św Anny.
-Za chwilkę będę.
-Tylko proszę jedź ostrożnie.
-Obiecuje.
Nie chcę aby wśród moich bliskich osób już druga miała wypadek.

Czas ciągnął się niemiłosiernie.
Dostałam sms.
Jestem. Stoje przy recepcji.
Odpisałam mu.
Zaraz po ciebie pójde
Powiedziałam Darii że ide po Bartka.

Szłam po korytarzu. Ściany tego szpitala słyszały więcej modlitw niż ściany kościołów.
Zobaczyłam Bartka. Podszedł do mnie i mnie przytulił. A ja rozpłakałam się jak mała dziewczynka.
-Emilcia nie płacz. Wszystki będzie dobrze.
-Nie wiesz tego.
-Jesteś znęczona. Jest póżno. Powinnaś odpocząć.
-Nie.będę odpoczywać jak mama jest w takim stanie
-Mówie że wszystko będzie dobrze.
-Bartek, nie mów rzeczy których nie wiesz.
-Chodź, usiądziesz.

Siedzieliśmy z Bartkiem przytuleni bardzo długo.
Dzień
Miesiąc
Rok
Aż Bartek mnie obudził.
-Emilka telefon.
-co? Co? A tak. Już.-halo?
-Emilka? Gdzie jesteś?
-Daria jestem z Bartkiem koło recepcji.
-Zaraz tam będę

-Mamo popatrz gwiazdka spadła!
-Szybko pomyśl życzenie!
-eee ok. Chce abyśmy już zawsze byli razem. I żebyś zawsze mi pomagała.
-To masz jak w banku skarbie

-Tu jesteś Emilka.
-Coś się stało?
-Lekarz wyszedł z bloku operacyjnego.
-Bartek zaraz wracam. Muszę zobaczyć co się dzieje.
-Ok będę tu czekał!

Pobiegłyśmy z Darią w strone bloku. Lekar już tam był.
Serce mi staneło.
-Już wszyscy?
-Tak. -powiedziała Kamila
-Pani Julia jest śpiączce farmakologicznej.
-Czyli żyje?
-Żyje.
Szczęście.
Pobiegłam do Bartka.
-Emilka i co?
-Żyje! Jest w śpiączce ale żyje!
-Tak się ciesze.
.-Ja tez!

Jest rozdział.
Mam mały konkurs.
Kto wymyśli nazwisko dla rodziny Kamili i Emilki.?
Czekam na propozycję!